Gëzimi i shpirtit nga dalja nga Purgatori

Shpirti, pas kaq shumë dhimbjesh që duroi me dashuri, duke qenë jashtë trupit dhe jashtë botës, vlerëson jashtëzakonisht shumë Zotin, Shenjtërinë e Lartë, Shenjtërinë e Lartë, mirësinë supreme dhe është i mirëpritur nga Zoti me dashuri të pafund, në një përqafim të gëzimit të papërshkrueshëm. Shpirti pushton Atdheun qiellor, Parajsën, për gjithë përjetësinë.
Asnjë mendje njerëzore nuk mund ta imagjinojë ose përshkruajë ngazëllimin e asaj ore të bekuar, në të cilën shpirti, i pastruar nga shlyerja, fluturon prej tij në Qiell, i pastër si kur Zoti e krijoi atë, dhe i lumtur që ndjehet përgjithmonë i bashkuar me Supremin e tij mirë, në një oqean të lumturisë dhe paqes.
Asnjë krahasim tokësor nuk është i mjaftueshëm për të na dhënë një ide.
Mërgimi që kthehet në atdheun e tij pas shumë vitesh mungesë, i cili sheh përsëri vendin e tij të lindjes, dhe, përqafon, plot gëzim, njerëzit më të dashur në rifitimin e lirisë dhe paqes; personi i sëmurë që, i rikthyer plotësisht, rishikon dhomat e shtëpisë së tij dhe rifillon qetësinë e jetës aktive, nuk mund të na japë as një ide të zbehtë të kthimit të lavdishëm dhe festiv të shpirtit te Zoti, dhe të gëzimit të përjetshëm të jetës që nuk mund të humbasin më shumë. Le të përpiqemi të marrim një ide të zbehtë për të, ta shtyjmë veten të jetojmë në shenjë të paqes, të mirëpresim dhimbjet e jetës në bashkim të përsosur me Vullnetin Hyjnor dhe, të rrisim meritat tona, duke përfituar nga të gjitha pasuritë që Jezusi na jep në Kishë.
I njëjti intensitet i dhimbjeve të Purgatorit mund të na bëjë të supozojmë me gëzim intensitetin e gëzimit të një shpirti i cili, i çliruar, hyn në Parajsë, sepse çdo gëzim tokësor matet nga dhimbja. Ju nuk ndjeni edhe kënaqësinë e një gote me ujë të ftohtë, nëse nuk keni etje, ngopja e ushqimit të shijshëm, nëse nuk keni uri; gëzimi i një pushimi paqësor, nëse nuk jeni të lodhur.
Shpirti, pra, i cili është në pritje të vazhdueshme dhe torturuese të lumturisë, me një dashuri për Zotin që rritet dhe intensifikohet në atë masë sa pastrohet, në fund të pastrimit, në ftesën e dashur të Zotit, nxiton në Ai, dhe është e gjitha një këngë mirënjohjeje, për të njëjtat dhimbje që pësoi, më shumë sesa nuk ka mirënjohje për të sëmurët e shëruar, për dhimbjet e shkaktuara nga kirurgu.