Premtimi i madh i Jezusit: një përkushtim që duhet ta dini

Da Paolo Tessione - Prill 30, 2020

Cili është Premtimi i Madh?

Shtë një premtim i jashtëzakonshëm dhe shumë i veçantë i Zemrës së Shenjtë të Jezusit me të cilin ai na siguron për hirin më të rëndësishëm të vdekjes në hirin e Zotit, pra shpëtimin e përjetshëm.

Këtu janë fjalët e sakta me të cilat Jezui manifestoi Premtimin e Madh për Shën Margaret Maria Alacoque:

«Unë ju premtoj, në kohën e kujtesës sime të ngushtë të zemrës sime, që dashuria ime e plotë do të japë vlerën përfundimtare në të gjitha ato që do të komunikojnë të Premten e parë të muajit për nëntë muaj. Ata nuk do të vdesin në diskriminimin tim, OSE PA PARAQITJEN E SAKRAMENTEVE TOL SHENJTS, DHE N M M MNYRAT E VETM ZEMRA TUAJ DO TIVE GIVENI N A ASYLUM T SA SIGURISHM ».

Premtimi

Doesfarë premton Jezusi? Ai premton koincidencën e momentit të fundit të jetës tokësore me gjendjen e hirit, me anë të të cilit një njeri shpëtohet përjetësisht në Parajsë. Jezusi shpjegon premtimin e tij me fjalët: "ata nuk do të vdesin në fatkeqësinë time, as pa pranuar Sakramentet e Shenjta, dhe në ato momentet e fundit Zemra ime do të jetë një strehë e sigurt për ta".
A janë fjalët "ose pa marrë Sakramentet e Shenjta" një siguri kundër vdekjes së papritur? Domethënë, kush ka bërë mirë në nëntë të premteve të para, do të jetë e sigurtë se nuk do të vdesë pa rrëfyer së pari, pasi ka marrë Viaticum Shenjtë dhe vajosjen e të sëmurëve?
Teologë të Rëndësishëm, komentatorë të Premtimit të Madh, përgjigjen se kjo nuk është premtuar në formë absolute, pasi:
1) i cili, në momentin e vdekjes, tashmë është në hirin e Zotit, vetvetiu nuk ka nevojë që sakramentet të ruhen përjetësisht;
2) i cili në vend të kësaj, në momentet e fundit të jetës, e gjen veten në fatkeqësinë e Zotit, domethënë në mëkatin e vdekshëm, zakonisht për t’u rikthyer në hirin e Zotit, atij i duhet të paktën Sakramenti i Rrëfimit. Por në rast të pamundësisë për të rrëfyer; ose në rast të vdekjes së papritur, përpara se shpirti të ndahet nga trupi, Zoti mund të bëjë që pritja e sakramenteve me hiret e brendshme dhe frymëzimet që e shtyjnë njeriun që vdes të bëjë një veprim të dhimbjes së përsosur, në mënyrë që të marrë faljen e mëkateve, të kesh hirin e shenjtërimit dhe kështu të shpëtohesh përjetësisht. Kjo është kuptuar mirë, në raste të jashtëzakonshme, kur personi që vdes, për arsye jashtë kontrollit të tij, nuk mund të rrëfente.

Përkundrazi, ajo që Zemra e Jezusit premton absolutisht dhe pa kufizime është se askush nga ata që kanë bërë mirë në nëntë të premteve të para nuk do të vdesë në mëkat të vdekshëm, duke i dhënë atij: a) nëse ai ka të drejtë, këmbëngulje përfundimtare në gjendjen e hirit; b) nëse ai është mëkatar, falja e çdo mëkati të vdekshëm qoftë përmes Rrëfimit ashtu edhe përmes një akti të dhimbjes së përsosur.
Kjo është e mjaftueshme që Parajsa të sigurohet vërtet, sepse - pa asnjë përjashtim - Zemra e saj e dashur do të shërbejë si një strehë e sigurt për të gjithë në ato momente ekstreme.

Prandaj, në orën e agonisë, në momentet e fundit të jetës tokësore, nga e cila varet përjetësia, të gjithë demonët e xhehenemit mund të ngrihen dhe të çlirohen vetë, por ata nuk do të jenë në gjendje të mbizotërojnë kundër atyre që bënë mirë nëntë të premteve të para të kërkuara nga Jezusi, sepse Zemra e tij do të jetë një strehë e sigurt për të. Vdekja e tij në hirin e Zotit dhe shpëtimi i tij i përjetshëm do të jetë një triumf ngushëllues i tepërt i mëshirës së pafund dhe gjithëpërfshirjes së dashurisë së Zemrës së Tij Hyjnore.