Zoja e Medjugorje te Jacovi vizionar: Unë do të të marr për të parë Parajsën

"Unë do t'ju çoj për të parë Parajsën ..."

JAKOV: Ai na mori për dore ... vërtet zgjati ...

LIVIO E KATRT: Dëgjo Jakovin; Do të doja një sqarim. A ju mori juve nga dora e djathtë apo e majta?

JAKOV: Nuk mbaj mend.

KATR LIVIO: A e dini pse ju pyes? Vicka gjithmonë thotë se Madonna e mori atë nga dora e djathtë.

JAKOV: Dhe pastaj ai më kapi nga e majta.

KATIOR LIVIO: Dhe atëherë çfarë ndodhi?

JAKOV: Në të vërtetë nuk zgjati shumë ... Ne menjëherë pamë qiellin ...

KATR LIVIO: Ndëgjoni, si keni arritur të dilni nga shtëpia?

JAKOV: Zoja na mori dhe gjithçka u hap.

KATIOR LIVIO: A u hap çatia?

JAKOV: Po, gjithçka. Pastaj mbërritëm menjëherë në Parajsë.

LIVIO E KATRT: Në një çast?

JAKOV: Në çast.

KATR LIVIO: Ndërsa u ngjitët në parajsë, ju dukët poshtë?

JAKOV: Jo.

KATR LIVIO: A nuk dukesh poshtë?

JAKOV: Jo.

KATR LIVIO: A nuk pate asgjë ndërsa u ngjit lart?

JAKOV: Jo, jo, jo. Ne hyjmë në këtë hapësirë ​​të jashtëzakonshme ...

LIVIO E KATRT: Një moment. Kam dëgjuar që së pari keni kaluar nëpër një derë. Kishte një derë apo nuk ishte aty?

JAKOV: Po, kishte. Vicka thotë që edhe ajo pa ... siç thonë ata ...

LIVIO E KATRT: San Pietro.

JAKOV: Po, San Pietro.

LIVIO E KATRT: E keni parë?

JAKOV: Jo, nuk e kam parë. Unë u frikësova aq shumë në atë kohë sa në kokën time nuk di çfarë ...

LATHA E KATRT: Vicka përkundrazi shikonte gjithçka. Në të vërtetë, ajo gjithmonë sheh gjithçka, madje edhe në këtë tokë.

JAKOV: Ajo ishte më e guximshme.

KATA LIVIO: Ajo thotë se ajo shikoi poshtë dhe pa tokën e vogël, dhe gjithashtu thotë se, para se të hynte në Parajsë, kishte një derë të mbyllur. U mbyll?

JAKOV: Po, dhe gradualisht u hap dhe ne hymë.

KATIOR LIVIO: Po kush e hapi?

JAKOV: Unë nuk e di. Vetëm ...

LIVIO E KATRT: A u hap vetvetiu?

JAKOV: Po, po.

LIVIO E KATATRT: A është e hapur përpara Medresesë?

JAKOV: Po, po, ka të drejtë. Le të hyjmë në këtë hapësirë ​​...

KATIOR LIVIO: Dëgjo, a ke ecur me diçka të ngurtë?

JAKOV: ?farë? Jo, nuk ndjeva asgjë.

KATR LIVIO: Ju vërtet u morët nga një frikë e madhe.

JAKOV: Eh, unë me të vërtetë nuk i ndjeja këmbët ose duart e mia, asgjë në atë moment.

KATIOR LIVIO: A ju mbajti Zonja Zonjën për dore?

JAKOV: Jo, pas kësaj ai nuk më mbajti dorën.

KATR LIVIO: Ajo ju parapriu juve dhe ju e ndiqnit atë.

JAKOV: Po.

KATR LIVIO: Ishte e qartë se ishte ajo që ju parapriu në atë mbretëri misterioze.

JAKOV: Le të futemi në këtë hapësirë ​​...

KATR LIVIO: Edhe nëse Madona ishte atje, a keni akoma frikë?

JAKOV: Oh!

KATR LIVIO: E pabesueshme, keni pasur frikë!

JAKOV: Pse, siç thashë më parë, mendoni se ...

FATHER LIVIO: Ishte një përvojë krejt e re.

JAKOV: Të gjitha të reja, sepse nuk e mendoja kurrë ... E dija, sepse ata na mësuan që nga fëmijëria, se ka Parajsë, si dhe ferr. Por ju e dini, kur ata flasin për këto gjëra për një fëmijë, ai ka një frikë të madhe.

KATI LIVIO: Nuk duhet të harrojmë se Vicka ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç dhe Jakov vetëm njëmbëdhjetë. Një larmi e rëndësishme moshore.

JAKOV: Eh, vërtet.

LIVIO E KATRT: Sigurisht, është krejtësisht e kuptueshme.

JAKOV: Dhe kur i thuani një fëmije: "Tani do t'ju marr për të parë ato gjëra atje", mendoj se ju frikëson.

KATR LIVIO: (drejtuar të pranishmëve): «A ka këtu një djalë dhjetë vjeçar? Ja ku eshte. Shikoni sa e vogël është. Merrni atë në jetën e përtejme dhe shikoni nëse ai nuk frikësohet ".

JAKOV: (djali): Unë nuk ju dëshiroj këtë.

KATR LIVIO: A keni përjetuar, pra, një emocion të shkëlqyeshëm?

JAKOV: Padyshim.

Gëzimi i Qiellit

LIVIO E KATRT: Whatfarë keni parë në Parajsë?

JAKOV: Ne hyjmë në këtë hapësirë ​​të jashtëzakonshme.

LIVIO E KATRT: Një hapësirë ​​e jashtëzakonshme?

JAKOV: Po, një dritë e bukur në të cilën mund të shihni brenda ... Njerëz, shumë njerëz.

LIVIO E KATRT: A është Parajsa e mbushur me njerëz?

JAKOV: Po, ka shumë njerëz.

LIVIO E KATATRT: Për fat të mirë po.

JAKOV: Njerëz që ishin veshur me rroba të gjata.

KATIOR LIVIO: Veshje, në kuptimin e tunikave të gjata?

JAKOV: Po, njerëzit kënduan.

KATR LIVIO: wasfarë po këndonte?

JAKOV: Ai këndoi disa këngë, por ne nuk kuptuam çfarë.

FATHER LIVIO: Unë mendoj se ata kënduan mirë.

JAKOV: Po, po. Zërat ishin të bukur.

LIVIO E KATRT: Zëra të bukur?

JAKOV: Po, zëra të bukur. Por gjëja që më goditi më shumë ishte pikërisht ajo gëzimi që pate në fytyrën e atyre njerëzve.

KATIOR LIVIO: A u pa gëzimi në fytyrat e njerëzve?

JAKOV: Po, në fytyrat e njerëzve. Dhe është ajo gëzim që ju ndjeheni brenda, sepse deri tani kemi folur për frikën, por kur kemi hyrë në Parajsë, në atë moment kemi ndier vetëm gëzimin dhe paqen që mund të ndjehen në Parajsë.

KATR LIVIO: E ndiente edhe në zemrën tënde?

JAKOV: Edhe unë në zemrën time.

KATR LIVIO: Dhe prandaj ju keni në një kuptim të caktuar shijuar pak Parajsën.

JAKOV: Unë kam shijuar atë gëzim dhe paqe që ndjehen në Parajsë. Për këtë arsye, sa herë që më pyesin se si është Parajsa, nuk më pëlqen vërtet të flas për të.

LIVIO E KATRT: Nuk është e shprehur.

JAKOV: Sepse unë besoj se Parajsa nuk është ajo që ne vërtet shohim me sytë tanë.

FATHER LIVIO: Interesante se çfarë po thoni ...

JAKOV: Qielli është ajo që ne shohim dhe dëgjojmë në zemrën tonë.

KATR LIVIO: Kjo dëshmi më duket e jashtëzakonshme dhe shumë e thellë. Në fakt, Zoti duhet të përshtatet me dobësinë e syve tanë mishorë, ndërsa është në zemër që ai mund të na komunikojë me realitetet më sublime të botës së mbinatyrshme.

JAKOV: Kjo është ajo që ndihet më e rëndësishmja brenda. Për këtë arsye, edhe sikur të doja të përshkruaj atë që ndjeja në Parajsë, nuk mund të mundesha kurrë, sepse ajo që ndjeva zemra ime nuk mund të shprehet.

KATR LIVIO: Prandaj, parajsë nuk ishte aq shumë sa keni parë, siç keni ndier me mirësi brenda.

JAKOV: Ajo që kam dëgjuar me siguri.

KATIOR LIVIO: Dhe çfarë dëgjuat?

JAKOV: Një gëzim i jashtëzakonshëm, një paqe, dëshirë për të qëndruar, për të qenë gjithmonë atje. Shtë një shtet ku nuk mendoni për asgjë apo askënd tjetër. Ndihesh i qetë në të gjitha mënyrat, një përvojë e jashtëzakonshme.

KATR LIVIO: Megjithatë keni qenë fëmijë.

JAKOV: Unë kam qenë fëmijë, po.

KATR LIVIO: A i ndjeu të gjitha këto?

JAKOV: Po, po.

KATIOR LIVIO: Dhe çfarë tha Zoja?

JAKOV: Zonja jonë tha që njerëzit që i kanë qëndruar besnikë Zotit, shkojnë në Parajsë. Kjo është arsyeja pse, kur flasim për Parajsën, tani mund të kujtojmë këtë mesazh nga Zonja jonë që thotë: "Unë erdha këtu për t'ju shpëtuar të gjithë dhe t'ju sjell të gjithë një ditë nga Biri im ". Në këtë mënyrë ne të gjithë do të jemi në gjendje të njohim gëzimin dhe paqen që ndjehen brenda. Ajo paqe dhe gjithçka që Zoti mund të na japë ne është përjetuar në Parajsë.

LIVIO E KATRT: Dëgjo

JAKOV: A e keni parë Zotin në Parajsë?

JAKOV: Jo, jo, jo.

KATR LIVIO: A i shijuat vetëm gëzimin dhe paqen e tij?

JAKOV: Padyshim.

KATR LIVIO: Gëzimi dhe paqja që jep Zoti në Qiell?

JAKOV: Padyshim. Dhe pas kësaj ...

KATR LIVIO: A kishte edhe engjëj?

JAKOV: Unë nuk i kam parë ato.

FATHER LIVIO: Ju nuk i keni parë ato, por Vicka thotë se lart kishte pak engjëj që fluturonin. Vëzhgim absolutisht i drejtë, pasi engjëjt janë gjithashtu në Parajsë. Përveç që ju nuk shikoni shumë në detaje dhe gjithmonë shkoni në gjërat thelbësore. Ju jeni më të vëmendshëm ndaj përvojave të brendshme sesa ndaj realiteteve të jashtme. Kur e përshkruanit Medonën, nuk iu referuat aq shumë tipareve të jashtme, por menjëherë e morët qëndrimin e nënës së saj. Në të njëjtën mënyrë sa i përket Qiellit, dëshmia juaj ka të bëjë para së gjithash për paqen e madhe, gëzimin e jashtëzakonshëm dhe dëshirën për të qëndruar atje siç ndjeheni.

JAKOV: Padyshim.

KATR LIVIO: Epo, çfarë tjetër mund të thuash për Parajsën, Jakovin?

JAKOV: Asgjë tjetër nga Parajsa.

LIVIO E KATRT: Dëgjo, Jakov; kur e shihni Medonën nuk ndjeheni tashmë ndonjë Parajsë në zemrën tuaj?

JAKOV: Po, por është ndryshe.

LIVIO E KATRT: Ah po? Dhe çfarë është diversiteti?

JAKOV: Siç thamë edhe më parë, Zoja është nënë. Në Parajsë ju nuk ndjeni atë lloj gëzimi, por një tjetër.

LIVIO E KATRT: E keni fjalën për një gëzim tjetër?

JAKOV: Ju ndjeni një gëzim tjetër, ndryshe nga sa ndjeheni kur shihni Medonën.

KATIOR LIVIO: Kur shihni Zonjën tonë çfarë gëzimi keni?

JAKOV: Një gëzim i një nëne.

LIVIO E KATRT: Nga ana tjetër, çfarë është gëzimi në Parajsë: a është më i madh, më i vogël apo i barabartë?

JAKOV: Për mua është një gëzim më i madh.

LIVIO E KATRT: A është ajo e Qiellit më e madhe?

JAKOV: Më i madh. Sepse unë mendoj se Parajsa është më e mira që mund të kesh. Por edhe Zoja jonë ju jep shumë gëzim. Ato janë dy gëzime të ndryshme.

LIVIO E KATRT: Këto janë dy gëzime të ndryshme, por ajo e Qiellit është me të vërtetë një gëzim hyjnor, i cili lind nga soditja e Zotit ballë për ballë. Një avantazh u dha për ju, aq sa mund ta mbështetni. Personalisht mund të them që, në shumë tekste mistike që kam lexuar gjatë jetës sime, nuk kam dëgjuar kurrë për Parajsën e përshkruar në terma të tillë sublime dhe përfshirëse, edhe nëse ato bazohen në thjeshtësinë më të madhe dhe me të vërtetë të kuptueshme nga të gjithë.

LIVIO KATR: Bravo, Jakov! Tani le të shohim Purgatorin. Kështu që ju dolët nga Parajsa ... Si ndodhi? A ju nxori Zonja jonë?

JAKOV: Po, po. Dhe ne gjetëm njëri-tjetrin ...

KATR LIVIO: Më falni, por prapë kam një pyetje: A është Parajsa një vend për ju?

JAKOV: Po, është një vend.

KATR LIVIO: Një vend, por jo ashtu siç ka në tokë.

JAKOV: Jo, jo, një vend i pafund, por nuk është si vendi ynë këtu. Shtë tjetër gjë. Një gjë tjetër.