Zoja e Medjugorje sjell vizionarin Vicka në Parajsë

Udhëtimi i Vicka-s

Babai Livio: Më tregoni ku keni qenë dhe sa kohë ka qenë.

Vicka: Ne ishim në shtëpinë e vogël të Jakovit kur erdhi Madona. Ishte një pasdite, rreth orës 15,20 pasdite. Po, ishte ora 15,20.

Babai Livio: A nuk e prisnit shfaqjen e Medinës?

Vicka: Jo. Jakov dhe unë u kthyem në shtëpinë e Citluk ku ishte nëna e tij (Shënim: nëna e Jakovit tani ka vdekur). Në shtëpinë e Jakovit ka një dhomë gjumi dhe një kuzhinë. Nëna e saj kishte shkuar për të marrë diçka për të përgatitur ushqim, sepse pak më vonë duhet të kishim shkuar në kishë. Ndërsa prisnim, unë dhe Jakov filluam të shikojmë një album fotografish. Papritur Jakovi iku nga divan para meje dhe kuptova që Madona kishte arritur tashmë. Ai menjëherë na tha: "Ju, Vicka, dhe ju, Jakov, vijnë me mua për të parë Qiellin, Purgatorin dhe Ferrin". Unë thashë me vete: "Mirë, nëse kjo është ajo që Zoja dëshiron". Jakov në vend të kësaj i tha Zonjës: «Ju sillni Vickën, sepse ata janë shumë vëllezër. Mos më sillni që jam fëmijë i vetëm ”. Ai tha kështu sepse nuk donte të shkonte.

Babai Livio: Me sa duket ai mendoi se nuk do të ktheheshit kurrë! (Shënim: ngurrimi i Jakovit ishte providencial, sepse e bën historinë edhe më të besueshme dhe reale.)

Vicka: Po, ai mendoi se nuk do të ktheheshim kurrë dhe se do të shkonim përgjithmonë. Ndërkohë, unë mendova se sa orë ose sa ditë do të zgjasnin dhe pyesja veten nëse do të shkonim lart ose poshtë. Por në një moment Madonna më mori nga e djathta dhe Jakov me dorën e majtë dhe çatia u hap për të na lënë të kalonim.

Babai Livio: A u hap gjithçka?

Vicka: Jo, nuk u hapën të gjitha, vetëm atë pjesë që duhej të përshkohej. Në pak momente arritëm në Parajsë. Ndërsa u ngjitëm, pamë shtëpitë e vogla, më të vogla se sa u pa nga avioni.

Babai Livio: Por ju shikuat poshtë tokës, ndërsa u morën me vete?

Vicka: Ndërsa jemi rritur, kemi shikuar poshtë.

Babai Livio: Dhe çfarë keni parë?

Vicka: Të gjitha shumë të vogla, më të vogla se kur shkon me aeroplan. Ndërkohë mendova: "Kush e di sa orë ose sa ditë duhen!" . Në vend të kësaj në një moment arritëm. Unë pashë një hapësirë ​​të mrekullueshme.

Babai Livio: Dëgjo, lexova diku, nuk e di nëse është e vërtetë, se ka një derë, me një person mjaft të moshuar pranë saj.

Vicka: Po, po. Ka një derë prej druri.

Babai Livio: I madh apo i vogël?

Vicka: E shkëlqyeshme. Po, e shkëlqyeshme.

Babai Livio: isshtë e rëndësishme. Do të thotë që shumë njerëz hyjnë në të. A ishte dera e hapur apo e mbyllur?

Vicka: Ishte e mbyllur, por Zoja jonë e hapi dhe ne hymë në të.

Babai Livio: Ah, si e hapët? A u hap më vete?

Vicka: Vetëm. Ne shkuam te dera që u hap vetvetiu.

Babai Livio: Më duket se e kuptoj se Zoja është me të vërtetë dera e parajsës!

Vicka: Në të djathtë të derës ishte Shën Pjetri.

Babai Livio: Si e dini se ishte S. Pietro?

Vicka: E dija menjëherë se ishte ai. Me një çelës, mjaft të vogël, me mjekër, pak të stisur, me flokë. Ka mbetur e njëjtë.

Babai Livio: Ai ishte në këmbë apo ulur?

Vicka: Qëndro, qëndro pranë derës. Sapo hymë, vazhduam duke ecur ndoshta tre, katër metra. Ne nuk e vizituam të gjithë Parajsën, por Zoja na e shpjegoi atë. Ne kemi parë një hapësirë ​​të shkëlqyeshme të mbështjellë me një dritë që nuk ekziston këtu në tokë. Kemi parë njerëz që nuk janë as të trashë, as të dobët, por të gjithë janë të njëjtë dhe të veshur me tre ngjyra: gri, të verdhë dhe të kuqe. Njerëzit ecin, këndojnë, luten. Ka edhe disa Engjëj të vegjël që fluturojnë. Zoja na tha: "Shikoni sa të lumtur dhe të kënaqur janë njerëzit që janë këtu në Qiell". Shtë një gëzim që nuk mund të përshkruhet dhe që nuk ekziston këtu në tokë.

At Livio: Zoja ju ka bërë të kuptoni thelbin e Parajsës që është lumturia që nuk mbaron kurrë. "Në parajsë ka gëzim", tha ai në një nga mesazhet e tij. Ai pastaj ju tregoi njerëzit e përsosur dhe pa ndonjë defekt fizik, për të na bërë të kuptojmë se, kur të ketë ringjalljen e të vdekurve, ne do të kemi një trup lavdie si ai i Jezusit të Ngjallur. Por do të doja të dija se çfarë lloj fustani kishin veshur. Tunika?

Vicka: Po, disa tunika.

Babai Livio: A shkuan ata deri në fund apo ishin të shkurtër?

Vicka: Ata ishin të gjatë dhe vazhduan tërë kohën.

Babai Livio: colorfarë ngjyre ishin tunikat?

Vicka: Grey, e verdhë dhe e kuqe.

Babai Livio: Sipas mendimit tuaj, a kanë këto kuptime këto ngjyra?

Vicka: Zoja nuk na e shpjegoi. Kur ajo dëshiron, Zonja jonë shpjegon, por në atë moment ajo nuk na shpjegoi pse ata kanë tunikat e tre ngjyrave të ndryshme.

Babai Livio: Si janë engjëjt?

Vicka: Engjëjt janë si fëmijë të vegjël.

Babai Livio: A kanë ata trupin e plotë apo vetëm kokën si në artin barok?

Vicka: Ata kanë gjithë trupin.

Babai Livio: A ata veshin edhe tunika?

Vicka: Po, por jam e shkurtër.

Babai Livio: A mund t’i shihni këmbët atëherë?

Vicka: Po, sepse nuk kanë tunika të gjata.

Babai Livio: A kanë krahë të vegjël?

Vicka: Po, ata kanë krahë dhe fluturojnë mbi njerëzit që janë në Parajsë.

Babai Livio: Dikur Zoja foli për abort. Ai tha se ishte një mëkat i rëndë dhe ata që e blejnë atë do të duhet të përgjigjen për të. Fëmijët, nga ana tjetër, nuk janë fajtorë për këtë dhe janë si engjëj të vegjël në parajsë. Sipas jush, a janë engjëjt e vegjël të parajsës ata fëmijë të abortuar?

Vicka: Zoja nuk tha se Engjëjt e Vogël në Parajsë janë fëmijë të abortit. Ai tha që aborti është një mëkat i madh dhe ata njerëz që e bënë atë, dhe jo fëmijët, përgjigjen ndaj tij.