Zoja shpëtoi jetën time dhe të familjes sime

Medjugorje është madhështia e dashurisë së Zotit, të cilën Ai ka derdhur mbi popullin e Tij për më shumë se 25 vjet përmes Marisë, Nënës qiellore. Ata që duan të përshkruajnë veprën e Zotit në një kohë, në një hapësirë ​​ose në një popull, gabojnë, sepse Zoti është dashuri e pamatë, hir i pamatë, një burim që nuk mbaron kurrë. Prandaj, çdo hir dhe çdo bekim që vjen nga Parajsa është me të vërtetë një dhuratë e pamerituar për njerëzit e sotëm. Ai që e kupton dhe e pranon këtë dhuratë mund të dëshmojë me të drejtë se asgjë nga të gjitha ato që ka marrë nga lart nuk i përket atij, por vetëm Zotit, i cili është burimi i të gjitha mirësive. Familja e Patrick dhe Nancy tin, nga Kanadaja, dëshmon për një dhuratë kaq të pamerituar të hirit të Zotit. Në Kanada ata shitën gjithçka dhe erdhën në Medjugorje për të jetuar këtu dhe, siç thonë ata, "për të jetuar afër Zojës". Në intervistën vijuese, ju mund të mësoni më shumë rreth dëshmisë së tyre.

Patrick dhe Nancy, a mund të na tregoni diçka për jetën tuaj para Medjugorje?
PATRICK: Jeta ime para Medjugorje ishte krejtësisht e ndryshme. Unë kam qenë tregtar makinash. Unë kisha shumë punonjës dhe gjatë gjithë jetës shesja makina. Në punën time kam qenë shumë i suksesshëm dhe jam bërë shumë i pasur. Në jetën time unë nuk e njihja Zotin. Në fakt, në biznes Zoti nuk ekziston, ose më mirë, të dy gjërat nuk pajtohen. Para se të njoh Medjugorjen nuk kam hyrë në një kishë për vite me rradhë. Jeta ime ishte një shkatërrim, me martesa dhe divorc. Unë kam katër fëmijë që nuk kanë qenë kurrë në kishë më parë.

Ndryshimi në jetën time filloi ditën kur lexova mesazhet Medjugorje që na dërgoi vëllai i gruas sime Nancy. Mesazhi i parë nga Zoja që lexova në atë kohë tha: "Të dashur fëmijë, ju ftoj për herë të fundit në konvertim". Këto fjalë më goditën thellë dhe patën efektin e tronditjes tek unë.

Mesazhi i dytë që lexova ishte si vijon: "Të dashur fëmijë, unë kam ardhur t'ju them se Zoti ekziston". Unë u mërzita me gruan time Nancy sepse ajo nuk më kishte thënë më parë se këto mesazhe ishin të vërteta dhe se atje, diku larg Amerikës, u shfaq Zoja. Vazhdoja të lexoja mesazhet në libër. Pasi lexova të gjitha mesazhet, pashë jetën time si në një film. Unë pashë të gjitha mëkatet e mia. Fillova të reflektoj për një kohë të gjatë në mesazhin e parë dhe të dytë që kisha lexuar. Atë mbrëmje ndjeva se ato dy mesazhe ishin drejtuar pikërisht mua. Kam qarë tërë natën si foshnjë. E kuptova që mesazhet ishin të vërteta dhe i besoja.

Ky ishte fillimi i kthimit tim në Zot. Nga ai moment i pranova mesazhet dhe fillova t'i jetoja, jo vetëm t'i lexoja, dhe i jetova ato saktësisht dhe fjalë për fjalë siç dëshiron Zoja. Nuk ishte e lehtë, por nuk u dorëzova pasi që nga ajo ditë në familjen time gjithçka filloi të ndryshonte. Njëri nga djemtë e mi ishte një narkoman, i dyti luante regbi dhe ishte alkoolist. Vajza ime ishte martuar dhe divorcuar dy herë para se të bënte 24 vjeç. Nga fëmija i katërt, një djalë, as nuk e dija se ku jetonte. Kjo ishte jeta ime para se të dija mesazhet e Medjugorje.

Kur gruaja ime dhe unë filluam të shkonim rregullisht në meshë, për të rrëfyer, për të marrë kungimin dhe për të lutur Rruzares së bashku çdo ditë, gjithçka filloi të ndryshonte. Por ndryshimin më të madh e ndjeva vetë. Unë kurrë në jetën time nuk e kisha lutur Rruzarën dhe as nuk e dija se si ishte bërë. Dhe papritmas fillova t'i përjetoja të gjitha këto. Në një mesazh, Zoja thotë se lutja do të bëjë mrekulli në familjet tona. Kështu përmes lutjes së Rruzares dhe një jete konform mesazheve, gjithçka ndryshoi në jetën tonë. Djali ynë më i vogël, i cili ishte në drogë, u hoq nga droga. Djali i dytë, i cili ishte një alkoolist, hoqi dorë plotësisht nga alkooli. Ai ndaloi së luajturi dhe regbi dhe u bë zjarrfikës. Edhe ai filloi një jetë krejtësisht të re. Vajza jonë, pas dy divorcesh, u martua me një burrë të mrekullueshëm që shkruan këngë për Jezusin. Më vjen keq që nuk u martua në kishë, por nuk është faji i saj, është i imi. Kur shikoj prapa tani, shoh se gjithçka filloi ditën kur fillova të lutem si një baba. Ndryshimi më i madh ndodhi në gruan time dhe mua. Së pari u martuam në kishë dhe martesa jonë u bë e mrekullueshme. Fjalët "divorc", "ik, nuk kam më nevojë për ty", nuk ekzistonin më. Sepse kur çifti lutet së bashku, këto fjalë nuk mund të thuhen më. Në sakramentin e martesës, Zoja na tregoi një dashuri që unë as që e dija se ekzistonte.

Zoja na thotë të gjithëve se duhet t'i kthehemi Birit të saj. E di që isha një nga ata që u distancuan më shumë nga Biri i Tij. Në të gjitha martesat e mia kisha jetuar pa lutje dhe pa Zot. Në çdo martesë kisha mbërritur në helikopterin tim personal, siç i ka hije një personi të pasur. Unë u martova civilisht dhe gjithçka mbaroi këtu.

Si ka vazhduar udhëtimi juaj i kthimit në besim?
Duke jetuar sipas mesazheve, unë pashë frytet e saj në jetën time dhe në familjen time. Nuk mund ta mohoja. Ky fakt ishte i pranishëm në mua çdo ditë dhe më stimulonte gjithnjë e më shumë për të ardhur këtu në Medjugorje për të takuar Zojën, e cila më telefononte vazhdimisht. Kështu që vendosa të heq gjithçka dhe të vij. Shita gjithçka që kisha në Kanada dhe erdha në Medjugorje në 1993, pikërisht në kohën e luftës. Unë kurrë më parë nuk kisha qenë në Medjugorje dhe as nuk e njihja këtë vend. Unë madje nuk e dija se çfarë pune do të bëja, por thjesht ia besova Zonjës dhe Zotit tonë për të më drejtuar. Nancy shpesh më thoshte: "Pse dëshiron të shkosh në Medjugorje, madje as nuk e di se ku është?" Por unë qëndrova kokëfortë dhe u përgjigja: "Zoja jeton në Medjugorje dhe unë dua të jetoj afër saj". Unë u dashurova me Zojën dhe nuk kishte asgjë që nuk do të kisha bërë për të. Gjithçka që shihni këtu u ndërtua vetëm për Zojën, jo për mua. Merrni parasysh se ne jetojmë këtu ku jemi ulur tani. Këto 20 m2 janë të mjaftueshme për ne. Ne nuk kemi nevojë për gjithçka tjetër që shihni. Do të mbetet këtu, nëse Zoti na e jep, edhe pas vdekjes sonë, pasi është një dhuratë për Zojën, e cila na solli këtu. E gjithë kjo është një përkujtim për Zojën, një falënderim nga ai mëkatar që përndryshe do të kishte përfunduar në ferr. Zoja shpëtoi jetën time dhe të familjes time. Ai na shpëtoi nga droga, alkooli dhe divorcet. E gjithë kjo nuk ekziston më në familjen time, sepse Zoja tha që mrekullitë ndodhin përmes Rruzares. Ne filluam të lutemi dhe pamë frytet e lutjes me sytë tanë. Fëmijët nuk janë bërë të përsosur, por janë një mijë herë më të mirë se më parë. Jam i bindur që Zoja e ka bërë këtë për ne, për mua, për gruan time, për familjen tonë. Dhe të gjitha ato që Zonja jonë më ka dhënë unë do të doja t'i kthej ty dhe Zotit. Shpresa jonë është që gjithçka që do t'i përkasë kishës amë, çfarëdo komuniteti që do të ketë, do t'i shërbejë rinovimit të priftërinjve, murgeshave dhe të rinjve njerëz që dëshirojnë t'i japin gjithçka Zotit. Gjatë gjithë vitit qindra të rinj na vizitojnë dhe qëndrojnë me ne. Prandaj ne jemi mirënjohës Zojës sonë dhe Zotit, sepse mund t'u shërbejmë atyre përmes të gjithë njerëzve që na dërgojnë. Ajo që shihni këtu ne i kemi dhënë Zojës përmes zemrës më të shenjtë të Jezusit.

Nuk është rastësi që si pozitë jeni në mes në mes të kodrës së shfaqjeve dhe kodrës së kryqit. A e keni planifikuar atë?
Edhe ne jemi të befasuar që gjithçka ka filluar këtu. Ne ia atribuojmë Zojës sonë, sepse e dimë që Ajo na udhëzon. Të gjitha pjesët e kombinuara siç donte Zoja, jo ne. Ne kurrë nuk kemi kërkuar për inxhinierë ose ndërtues me anë të reklamave. Jo, njerëzit spontanisht erdhën të na thoshin: "Unë jam një arkitekt dhe do të doja të të ndihmoja". Çdo person që punoi këtu dhe dha kontributin e tij u shty me të vërtetë dhe u dhurua nga Zoja. Gjithashtu të gjithë punëtorët që punuan këtu. Ata ndërtuan jetën e tyre, sepse atë që bënë e bënë për dashurinë e Zojës. Me anë të punës ata kanë ndryshuar plotësisht. Gjithçka që u ndërtua këtu erdhi nga paratë që kisha fituar në biznes dhe nga ato që shita në Kanada. Unë me të vërtetë doja që ajo të ishte dhurata ime për Zojën këtu në tokë. Zojës sonë që më udhëzoi në rrugën e duhur.

Kur erdhët në Medjugorje, u befasuat nga peizazhi në të cilin shfaqet Zoja? Gurët, nxehtësia, një vend i vetmuar ...
Nuk e dija se çfarë më priste. Kemi ardhur në periudhën e luftës së vitit 1993. Kam bashkëpunuar në shumë projekte humanitare. Unë kam qenë i përfshirë në ushqim dhe kam qenë në shumë zyra të famullisë në Bosnjë dhe Hercegovinë. Në atë kohë nuk po kërkoja fare një tokë ndërtimi për ta blerë, megjithatë një burrë erdhi tek unë dhe më tha se kishte një tokë ndërtimi dhe më pyeti nëse doja ta shihja dhe ta blija. Unë kurrë nuk kam kërkuar dhe kërkuar asgjë nga askush, të gjithë erdhën tek unë dhe më pyetën nëse kisha nevojë për ndonjë gjë. Në fillim mendova se po filloja me vetëm një ndërtesë të vogël, por përfundimisht ajo u bë diçka shumë më e madhe. Një ditë At Jozo Zovko erdhi të na vizitonte dhe ne i thamë se kjo ishte shumë e madhe për ne. At Jozo buzëqeshi dhe tha: “Patrick, mos ki frikë. Një ditë nuk do të jetë aq e madhe ”. Gjithçka që ka lindur nuk është aq e rëndësishme për mua personalisht. Për mua është shumë më e rëndësishme të shoh në familjen time mrekullitë që kanë ndodhur përmes Zojës dhe Zotit. Unë e falënderoj Zotin veçanërisht për djalin tonë të vogël, i cili punon në Innsbruck, Austri, me Motrat e Don Boskos. Ai shkroi një libër me titull "Babai im". Për mua kjo është mrekullia më e madhe, sepse për të nuk isha as baba. Në vend të kësaj ai është një baba i mirë për fëmijët e tij dhe në libër ai shkruan se si duhet të jetë babai. Ky libër për atë se si duhet të jetë një baba nuk u shkrua vetëm për fëmijët e tij, por edhe për prindërit e tij.

Ju ishit një mik i madh i At Slavko. Ai ishte rrëfyesi juaj personal. A mund të na tregoni diçka për të?
Për mua është gjithmonë e vështirë të flas për At Slavko sepse ai ishte shoku ynë më i mirë. Para fillimit të këtij projekti, unë i kërkova At Slavko këshilla për këtë iniciativë dhe i tregova projektet e para. Atëherë Atë Slavko më tha: "Fillo dhe mos u shpërqendro, çfarëdo që të ndodhë!". Kurdo që të kishte ca kohë, Atë Slavko vinte të shihte se si po përparonte projekti. Ai veçanërisht e admironte faktin që ne ndërtuam gjithçka në gur, sepse i pëlqente shumë guri. Të Premten, 24 Nëntor 2000, ne ishim me të si zakonisht për të bërë Via Crucis. Ishte një ditë normale, me pak shi dhe baltë. Përfunduam via crossis dhe arritëm majën e Krizevacit. Të gjithë qëndruam atje në lutje për një kohë. Unë pashë At Slavko që më kaloi dhe ngadalë filloi zbritjen. Pas pak dëgjova Ritën, sekretaren, duke bërtitur: "Patrick, Patrick, Patrick, vrapo!". Ndërsa vrapoja poshtë kodrës, pashë Ritën pranë At Slavko që ishte ulur në tokë. Mendova me vete: "Pse është ulur në gur?" Ndërsa u afrova pashë që ai po vinte në vështirësi në frymëmarrje. Unë menjëherë mora një mantel dhe e vura për tokë, që ai të mos ulej mbi gurë. Unë pashë që ai kishte ndaluar frymëmarrjen dhe fillova t’i jap frymëmarrje artificiale. E kuptova se zemra ime kishte pushuar së rrahuri. Ai praktikisht vdiq në krahët e mi. Mbaj mend se ishte edhe një mjek në kodër. Ai arriti, vuri një dorë në shpinë dhe tha, "i vdekur". gjithçka ndodhi kaq shpejt, zgjati vetëm disa sekonda. Në përgjithësi, gjithçka ishte disi e jashtëzakonshme dhe më në fund i mbylla sytë. Ne e donim shumë dhe nuk mund ta imagjinoni sa e vështirë ishte ta zbritnit në kodrën e vdekur. Shoku dhe rrëfyesi ynë më i mirë, me të cilin kisha folur vetëm disa minuta më parë. Nancy vrapoi drejt zyrës së famullisë dhe informoi priftërinjtë se At Slavko kishte vdekur. Kur zbritëm At Slavko, erdhi një ambulancë dhe e çuam në katin përdhes të presbiterisë dhe në fillim vendosëm trupin e tij në tryezën e dhomës së ngrënies. Kam qëndruar me At Slavko deri në mesnatë dhe ishte dita më e trishtuar e jetës sime. Më 24 nëntor, të gjithë u tronditën kur dëgjuan lajmin e trishtuar të vdekjes së At Slavko. Vizionarja Marija, gjatë shfaqjes, e pyeti Zonjën tonë se çfarë duhet të bënim. Zoja vetëm tha: "Shkoni përpara!". Të nesërmen, më 25 nëntor 2000, mbërriti mesazhi: "Të dashur fëmijë, unë gëzohem me ju dhe dëshiroj t'ju them se vëllai juaj Slavko lindi në Parajsë dhe se ai ndërmjetëson për ju". ishte një ngushëllim për të gjithë ne sepse e dinim se tani At Slavko ishte me Zotin. isshtë e vështirë të humbasësh një mik të madh. Prej tij ne ishim në gjendje të mësonim se çfarë është shenjtëria. Ai kishte një karakter të mirë dhe gjithmonë mendonte pozitivisht. Ai e donte jetën dhe gëzimin. Më vjen mirë që ai është në Parajsë, por këtu po humbasim shumë.

Tani jeni këtu në Medjugorje dhe jetoni në këtë famulli për 13 vjet. Për ta përfunduar, do të doja të të bëja një pyetje të fundit: çfarë qëllimi ke në jetë?
Qëllimi im në jetë është të dëshmoj mesazhet e Zojës dhe gjithçkaje që ajo ka bërë në jetën tonë, në mënyrë që të shohim dhe kuptojmë se e gjithë kjo është vepër e Zojës dhe e Zotit. Unë e di mirë që Zoja nuk ejani për ata që ndjekin rrugën e Tij, por pikërisht për ata që janë si unë dikur. Zoja vjen për ata që janë pa shpresë, pa besim dhe pa dashuri.

Prandaj, neve, anëtarëve të famullisë, ai na cakton këtë detyrë: "Duajeni të gjithë ata që ju dërgoj, të gjithë ata që vijnë këtu, pasi shumë prej tyre janë larg Zotit". një nënë e dashur dhe më shpëtoi jetën. Për ta përfunduar, thjesht do të doja të thoja përsëri: faleminderit, Nënë!

Burimi: Një ftesë për lutje Maria? Mbretëresha e Paqes Nr. 71