Vdekja nuk është fundi

Në vdekje, ndarja midis shpresës dhe frikës është e paplotësueshme. Secili prej të vdekurve në pritje e di se çfarë do të ndodhë me ta në kohën e Gjykimit Përfundimtar. Ata e dinë nëse trupi i tyre do të ringjallet për vdekje apo jetë. Kush shpreson, shpreson me siguri. Ata që kanë frikë kanë frikë me siguri të njëjtë. Ata të gjithë e dinë se çfarë kanë zgjedhur lirisht në jetë - parajsë apo ferr - dhe e dinë se ka kaluar koha për të bërë një zgjedhje tjetër. Krishti Gjykatës ka shqiptuar fatin e tyre dhe se fati është vulosur.

Por këtu dhe tani, hendeku midis shpresës dhe frikës mund të kalohet. Ne nuk duhet të kemi frikë nga fundi i kësaj jete tokësore. Ne nuk kemi pse të jetojmë në tmerr të asaj që vjen pasi kemi mbyllur sytë për herë të fundit. Pavarësisht se sa larg kemi vrapuar nga Zoti, pa marrë parasysh sa shpesh kemi zgjedhur kundër tij dhe mënyrave të tij, ne ende kemi kohë për të bërë një zgjedhje tjetër. Ashtu si djali plangprishës, ne mund të kthehemi në shtëpinë e Atit dhe të dimë se ai do të na presë me krahë hapur, duke shndërruar frikën tonë të vdekjes në shpresë për jetën.

Frika që shumë prej nesh ndiejnë përpara vdekjes është, natyrisht, e natyrshme. Ne nuk jemi krijuar për vdekje. Ne jemi krijuar për jetën.

Por Jezusi erdhi të na çlirojë nga frika jonë e vdekjes. Bindja e dashur që ai ofroi në kryq shlyente për mëkatet tona dhe hapi dyert në qiell për të gjithë ata që e ndjekin. Por ai gjithashtu ndryshoi vetë kuptimin e vdekjes për ata që ishin bashkuar me të. Ai "e ktheu mallkimin e vdekjes në një bekim", duke e bërë vdekjen derën që çon në jetën e përjetshme me Zotin (KKK 1009).

Kjo do të thotë, për ata që vdesin me hirin e Krishtit, vdekja nuk është një veprim i vetmuar; është "një pjesëmarrje në vdekjen e Zotit" dhe kur vdesim me Zotin, ne gjithashtu ngrihemi me Zotin; ne marrim pjesë në ringjalljen e tij (KKK 1006).

Kjo pjesëmarrje ndryshon gjithçka. Liturgjia e Kishës na e kujton këtë. "Zot, për njerëzit tuaj besnikë jeta ka ndryshuar, nuk ka mbaruar", dëgjojmë priftin të thotë gjatë meshëve të varrimit. "Kur trupi i shtëpisë sonë tokësore qëndron në vdekje, ne kemi një shtëpi të përjetshme në parajsë." Kur e dimë që vdekja nuk është fundi, kur dimë se vdekja është vetëm fillimi i gëzimit të përjetshëm, jetës së përjetshme dhe shoqërisë së përjetshme me Atë që duam, shpresa largon frikën. Na bën të dëshirojmë vdekjen. Na bën të dëshirojmë të jemi me Krishtin në një botë ku nuk ka vuajtje, dhimbje ose humbje.

Të dish se vdekja nuk është fundi na bën të duam diçka tjetër. Kjo na bën të dëshirojmë të ndajmë shpresat tona me të tjerët.

Bota na thotë të hamë, të pimë dhe të argëtohemi, sepse nesër mund të vdesim. Bota e sheh vdekjen si fundin, me vetëm errësirën për ta ndjekur. Kisha, megjithatë, na thotë të duam, të sakrifikojmë, të shërbejmë dhe të lutemi që të mund të jetojmë nesër. Ai e sheh vdekjen jo aq shumë si një fund, por si një fillim dhe na nxit që të dy të qëndrojmë në hirin e Krishtit dhe t'i kërkojmë hire për ta bërë këtë.