Vizionarja Medjugorje Vicka tregon për udhëtimin e saj në jetën e përtejme me Zojën

Babai Livio: Më tregoni ku keni qenë dhe sa kohë ka qenë.

Vicka: Ne ishim në shtëpinë e vogël të Jakovit kur erdhi Madona. Ishte një pasdite, rreth orës 15,20 pasdite. Po, ishte ora 15,20.

Babai Livio: A nuk e prisnit shfaqjen e Medinës?

Vicka: Jo. Jakov dhe unë u kthyem në shtëpinë e Citluk ku ishte nëna e tij (Shënim: nëna e Jakovit tani ka vdekur). Në shtëpinë e Jakovit ka një dhomë gjumi dhe një kuzhinë. Nëna e saj kishte shkuar për të marrë diçka për të përgatitur ushqim, sepse pak më vonë duhet të kishim shkuar në kishë. Ndërsa prisnim, unë dhe Jakov filluam të shikojmë një album fotografish. Papritur Jakovi iku nga divan para meje dhe kuptova që Madona kishte arritur tashmë. Ai menjëherë na tha: "Ju, Vicka, dhe ju, Jakov, vijnë me mua për të parë Qiellin, Purgatorin dhe Ferrin". Unë thashë me vete: "Mirë, nëse kjo është ajo që Zoja dëshiron". Jakov në vend të kësaj i tha Zonjës: «Ju sillni Vickën, sepse ata janë shumë vëllezër. Mos më sillni që jam fëmijë i vetëm ”. Ai tha kështu sepse nuk donte të shkonte.

Babai Livio: Me sa duket ai mendoi se nuk do të ktheheshit kurrë! (Shënim: ngurrimi i Jakovit ishte providencial, sepse e bën historinë edhe më të besueshme dhe reale.)

Vicka: Po, ai mendoi se nuk do të ktheheshim kurrë dhe se do të shkonim përgjithmonë. Ndërkohë, unë mendova se sa orë ose sa ditë do të zgjasnin dhe pyesja veten nëse do të shkonim lart ose poshtë. Por në një moment Madonna më mori nga e djathta dhe Jakov me dorën e majtë dhe çatia u hap për të na lënë të kalonim.

Babai Livio: A u hap gjithçka?

Vicka: Jo, nuk u hapën të gjitha, vetëm atë pjesë që duhej të përshkohej. Në pak momente arritëm në Parajsë. Ndërsa u ngjitëm, pamë shtëpitë e vogla, më të vogla se sa u pa nga avioni.

Babai Livio: Por ju shikuat poshtë tokës, ndërsa u morën me vete?

Vicka: Ndërsa jemi rritur, kemi shikuar poshtë.

Babai Livio: Dhe çfarë keni parë?

Vicka: Të gjitha shumë të vogla, më të vogla se kur shkon me aeroplan. Ndërkohë, mendova: "Kush e di sa orë ose sa ditë kërkon!". Në vend të kësaj në një moment mbërritëm. Pashë një hapësirë ​​të madhe….

Babai Livio: Dëgjo, lexova diku, nuk e di nëse është e vërtetë, se ka një derë, me një person mjaft të moshuar pranë saj.

Vicka: Po, po. Ka një derë prej druri.

Babai Livio: I madh apo i vogël?

Vicka: E shkëlqyeshme. Po, e shkëlqyeshme.

Babai Livio: isshtë e rëndësishme. Do të thotë që shumë njerëz hyjnë në të. A ishte dera e hapur apo e mbyllur?

Vicka: Ishte e mbyllur, por Zoja jonë e hapi dhe ne hymë në të.

Babai Livio: Ah, si e hapët? A u hap më vete?

Vicka: Vetëm. Ne shkuam te dera që u hap vetvetiu.

Babai Livio: Më duket se e kuptoj se Zoja është me të vërtetë dera e parajsës!

Vicka: Në të djathtë të derës ishte Shën Pjetri.

Babai Livio: Si e dini se ishte S. Pietro?

Vicka: E dija menjëherë se ishte ai. Me një çelës, mjaft të vogël, me mjekër, pak të stisur, me flokë. Ka mbetur e njëjtë.

Babai Livio: Ai ishte në këmbë apo ulur?

Vicka: Qëndroni në këmbë, qëndroni pranë derës. Sapo u futëm, ecëm përpara, duke ecur, mbase tre, katër metra. Ne nuk kemi vizituar të gjithë Parajsën, por Zoja jonë na e shpjegoi. Ne kemi parë një hapësirë ​​të madhe të rrethuar nga një dritë që nuk ekziston këtu në tokë. Kemi parë njerëz që nuk janë as dhjamë, as të hollë, por të gjithë njësoj dhe kanë tre rroba me ngjyra: gri, të verdhë dhe të kuqe. Njerëzit ecin, këndojnë, luten. Ka edhe disa engjëj që fluturojnë. Zonja jonë na tha: "Shikoni sa të lumtur dhe të kënaqur janë njerëzit që janë këtu në Parajsë". Shtë një gëzim që nuk mund të përshkruhet dhe që nuk ekziston këtu në tokë.

Babai Livio: Zoja ju bëri të kuptoni thelbin e Parajsës e cila është lumturi që nuk mbaron kurrë. "Ka gëzim në parajsë", tha ai në mesazhin e tij. Ai më pas ju tregoi njerëzit e përsosur dhe pa asnjë defekt fizik, për të na bërë të kuptojmë se, kur ringjallja e të vdekurve do të ndodhë, ne do të kemi një trup lavdie si ai i Jezusit të Ngjallur. Sidoqoftë, do të doja të dija se çfarë lloj veshje kishin veshur. Tunikat?

Vicka: Po, disa tunika.

Babai Livio: A shkuan ata deri në fund apo ishin të shkurtër?

Vicka: Ata ishin të gjatë dhe vazhduan tërë kohën.

Babai Livio: colorfarë ngjyre ishin tunikat?

Vicka: Grey, e verdhë dhe e kuqe.

Babai Livio: Sipas mendimit tuaj, a kanë këto kuptime këto ngjyra?

Vicka: Zoja nuk na e shpjegoi. Kur ajo dëshiron, Zonja jonë shpjegon, por në atë moment ajo nuk na shpjegoi pse ata kanë tunikat e tre ngjyrave të ndryshme.

Babai Livio: Si janë engjëjt?

Vicka: Engjëjt janë si fëmijë të vegjël.

Babai Livio: A kanë ata trupin e plotë apo vetëm kokën si në artin barok?

Vicka: Ata kanë gjithë trupin.

Babai Livio: A ata veshin edhe tunika?

Vicka: Po, por jam e shkurtër.

Babai Livio: A mund t’i shihni këmbët atëherë?

Vicka: Po, sepse nuk kanë tunika të gjata.

Babai Livio: A kanë krahë të vegjël?

Vicka: Po, ata kanë krahë dhe fluturojnë mbi njerëzit që janë në Parajsë.

Babai Livio: Dikur Zoja foli për abort. Ai tha se ishte një mëkat i rëndë dhe ata që e blejnë atë do të duhet të përgjigjen për të. Fëmijët, nga ana tjetër, nuk janë fajtorë për këtë dhe janë si engjëj të vegjël në parajsë. Sipas jush, a janë engjëjt e vegjël të parajsës ata fëmijë të abortuar?

Vicka: Zoja nuk tha se Engjëjt e Vogël në Parajsë janë fëmijë të abortit. Ai tha që aborti është një mëkat i madh dhe ata njerëz që e bënë atë, dhe jo fëmijët, përgjigjen ndaj tij.

Babai Livio: A keni shkuar më pas në Pragatorizëm?

Vicka: Po, pasi shkuam në Purgator.

Babai Livio: Keni bërë një rrugë të gjatë?

Vicka: Jo, Purgatori është afër.

Babai Livio: A ju solli Zonja?

Vicka: Po, duke mbajtur duar.

Babai Livio: A ju bëri të ecni apo të fluturoni?

Vicka: Jo, jo, na bëri të fluturojmë.

Babai Livio: E kuptoj. Zonja jonë ju transportoi nga Parajsa në Purgatori, duke ju mbajtur për dore.

Vicka: Purgatori është gjithashtu një hapësirë ​​e shkëlqyeshme. Në Pragatorik, sidoqoftë, njerëzit nuk janë parë, vetëm një mjegull e madhe shihet dhe ju mund të dëgjoni ...

Babai Livio: Whatfarë ndjen?

Vicka: Ju mendoni se njerëzit po vuajnë. E dini, ka zhurma ...

Babai Livio: Unë sapo kam botuar librin tim: "Sepse unë besoj në Medjugorje", ku shkruaj se në Purgator do të ndiheshin sikur qanin, bërtisnin, rriheshin ... A është e saktë? Edhe unë po përpiqesha të gjeja fjalët e duhura në italisht për të kuptuar atë që ju thoni në kroatisht për haxhinjtë.

Vicka: Nuk mund të thuash që mund të dëgjosh goditje ose madje të qash. Atje nuk i shihni njerëzit. Nuk është si Parajsa.

Babai Livio: Whatfarë ndjeheni atëherë?

Vicka: E ndjen se po vuajnë. Shtë një vuajtje e llojeve të ndryshme. Ju mund të dëgjoni zëra dhe madje zhurma, si dikush që rrah veten ...

Babai Livio: A e rrahin njëri-tjetrin?

Vicka: Ndjehet si kjo, por nuk mund ta shoh. Difficultshtë e vështirë, Atë Livio, të shpjegosh diçka që nuk e sheh. Oneshtë një gjë për tu ndjerë dhe tjetër është të shohësh. Në Parajsë ju shihni se ata ecin, këndojnë, luten, dhe për këtë arsye ju mund ta raportoni atë saktësisht. Në Purgatori ju mund të shihni vetëm një mjegull të madhe. Njerëzit që janë atje janë duke pritur që lutjet tona të mund të shkojnë në Parajsë sa më shpejt të jetë e mundur.

Babai Livio: Kush tha që lutjet tona presin?

Vicka: Zoja jonë tha që njerëzit që janë në Purgatori janë duke pritur që lutjet tona të mund të shkojnë në Parajsë sa më shpejt të jetë e mundur.

Babai Livio: Dëgjo, Vicka: ne mund të interpretonim dritën e Parajsës si praninë hyjnore në të cilën janë zhytur njerëzit që janë në atë vend të lumturisë. Whatfarë do të thotë mjegulla e Purgatorit, sipas jush?

Vicka: Për mua, mjegulla është padyshim një shenjë shprese. Ata po vuajnë, por kanë një shpresë të sigurt se do të shkojnë në Parajsë.

Babai Livio: Më godet se Zoja këmbëngul në lutjet tona për shpirtrat e Purgatorit.

Vicka: Po, Zonja jonë thotë se atyre u duhen lutjet tona që së pari të shkojnë në Parajsë.

Babai Livio: Atëherë lutjet tona mund të shkurtojnë Purgatorin.

Vicka: Nëse lutemi më shumë, ata së pari shkojnë në Parajsë.

Babai Livio: Tani na tregoni për Ferrin.

Vicka: Po. Së pari kemi parë një zjarr të madh.

Babai Livio: Hiqi një kuriozitet: u ndje ngrohtë?

Vicka: Po. Ne ishim mjaft afër dhe para nesh kishte zjarr.

Babai Livio: E kuptoj. Nga ana tjetër, Jezui flet për "zjarrin e përjetshëm".

Vicka: E dini, ne kemi qenë atje me Zonjën tonë. Ishte një mënyrë tjetër për ne. E kam marr?

Babai Livio: Po, natyrisht! Sigurt! Ju ishit vetëm spektatorë dhe jo aktorë të asaj drame të tmerrshme.

Vicka: Ne i pamë njerëzit që para se të hynin në zjarr ...

Babai Livio: Më falni: a ishte zjarri i madh apo i vogël?

Vicka: E shkëlqyeshme. Ishte një zjarr i shkëlqyeshëm. Ne kemi parë njerëz që janë normalë para se të hyjnë në zjarr; atëherë, kur bien në zjarr, ato shndërrohen në kafshë të tmerrshme. Ka shumë blasfemi dhe njerëz që bërtasin dhe bërtasin.

Babai Livio: Ky shndërrim i njerëzve në kafshë të tmerrshme për mua nënkupton gjendjen e çoroditjes së të mallkuarve që digjen në flakët e urrejtjes ndaj Zotit.Merrni një kureshtje më shumë: a kanë edhe këta njerëz të shndërruar në bishë monstruoze?

Vicka: ?farë? Brirët?

Babai Livio: Ata që kanë djaj.

Vicka: Po, po. Shtë si kur shihni një person, për shembull një vajzë bjonde, e cila është normale përpara se të hyni në zjarr. Por kur zbret në zjarr dhe pastaj kthehet përsëri, ajo ndryshon në një bishë, sikur të mos kishte qenë kurrë një person.

Babai Livio: Marija na tha, në intervistën e bërë në Radio Maria, se kur Zoja ju tregoi Ferr gjatë aparatit por pa ju çuar në jetën e përtejme, kjo vajzë bjonde, kur doli nga zjarri, gjithashtu kishte brirët dhe bishti. A është kështu?

Vicka: Po, natyrisht.

Babai Livio: Fakti që njerëzit janë shndërruar në bishë gjithashtu kanë brirë dhe bishta për mua do të thotë që ata janë bërë si demonë.

Vicka: Po, është një mënyrë për të qenë i ngjashëm me demonët. Shtë një transformim që ndodh shpejt. Para se të bien në zjarr, ato janë normale dhe kur kthehen lart ato shndërrohen.

Zonja jonë na tha: "Këta njerëz që janë këtu në Ferr shkuan atje me dëshirën e tyre, sepse donin të shkonin atje. Ata njerëz që shkojnë kundër Zotit këtu në tokë tashmë fillojnë të jetojnë në Ferr dhe pastaj vetëm vazhdojnë ".

Babai Livio: A e tha Zonja Kjo?

Vicka: Po, po, tha kështu.

Babai Livio: Zoja më pas tha, nëse jo saktësisht me këto fjalë, por duke shprehur këtë koncept, ai që dëshiron të shkojë në Ferr shkon, duke këmbëngulur të shkojë kundër Zotit deri në fund?

Vicka: Anydokush dëshiron të shkojë, natyrisht. Shkoni kush është kundër vullnetit të Zotit. Kush do, shkon. Zoti nuk dërgon askënd. Të gjithë kemi një shans për të shpëtuar veten.

Babai Livio: Zoti nuk dërgon askënd në Ferr: a e tha Zonja jonë, apo e thoni ju?

Vicka: Zoti nuk e dërgon. Zonja jonë tha që Zoti nuk dërgon askënd. Ne jemi ata që dëshirojmë të shkojmë, sipas zgjedhjes sonë.

Babai Livio: Prandaj, që Zoti nuk dërgon askënd, Zoja jonë tha kështu.

Vicka: Po, ai tha që Zoti nuk dërgon njeri.

Babai Livio: Kam dëgjuar ose lexuar diku që Zoja tha se nuk duhet të lutet për shpirtrat e Xhehennemit.

Vicka: Për ato të xhehenemit, jo. Zonja jonë tha që ne nuk lutemi për ata të Xhehennemit, por vetëm për ata të Purgatorit.

Babai Livio: Nga ana tjetër, të mallkuarit e Xhehennemit nuk duan lutjet tona.

Vicka: Ata nuk i duan dhe nuk janë të dobishëm.
Burimi: Histori marrë nga intervista me At Livio, drejtor i Radio Maria