Vizioni djallëzor i Leo XIII dhe përkushtimi ndaj Shën Mikael Kryeengjëllit

Shumë prej nesh kujtojnë se si para reformës liturgjike për shkak të Këshillit të Dytë të Vatikanit, festuesi dhe besimtarja u gjunjëzuan në fund të çdo mase, për të recituar një lutje për Madonën dhe një për Shën Mikaelën Archangel. Këtu është teksti i këtij të fundit, sepse është një lutje e bukur, e cila mund të lexohet nga të gjithë me fruta:

«Shën Michael Archangel, na mbro në betejë; bëhu ndihma jonë kundër ligësisë dhe poshtërimeve të djallit. Ju lutemi na lutemi: Zoti e urdhëroftë! Dhe ju, princi i milicive qiellore, me fuqinë që ju vjen nga Zoti, dërgoni Satanin dhe impulset e tjera të mbrapshta, të cilët bredhin botën drejt shkatërrimit të shpirtrave, në ferr ".

Si lindi kjo lutje? Unë transkriptoj atë që u botua në revistën Ephemerides Liturgicae, në 1955, faqe. 5859.

Domenico Pechenino shkruan: «Nuk më kujtohet viti i saktë. Një mëngjes, Papa i madh Leo XIII kishte festuar meshën e Shenjtë dhe po ndiqte një tjetër, falënderime, si zakonisht. Papritur u pa që energjikisht të ngrinte kokën, pastaj të rregullonte diçka sipër kokës së të famshmes. Ai dukej i palëkundur, pa u ndezur, por me një ndjenjë terrori. dhe çudi, duke ndryshuar ngjyrën dhe tiparet. Diçka e çuditshme, e madhe ndodhi tek ai.

Më në fund, sikur kthehet në vete, duke dhënë një prekje të lehtë, por energjike të dorës, ngrihet. Ai shihet teksa po shkon drejt studios së tij private. Familjarët e ndjekin me padurim dhe ankth. Ata i thonë me zë të ulët: Atë i shenjtë, a nuk ndihesh mirë? Më duhet diçka? Ai përgjigjet: Asgjë, asgjë. Pas gjysmë ore thërret Sekretarin e Kongregatës së Riteve dhe, duke i dhënë një fletë, e urdhëron që ta printojnë dhe t'ua dërgojnë të gjithë Ordinarëve të botës. Çfarë përmbante? Lutja që ne recitojmë në fund të meshës së bashku me njerëzit, me lutjen drejtuar Marisë dhe lutjen e zjarrtë drejtuar Princit të milicive qiellore, duke iu lutur Zotit që ta kthejë Satanain në ferr”.

Në atë shkrim ishte urdhëruar edhe që këto lutje të lexoheshin në gjunjë. Sa më sipër, që u botua edhe në gazetën Java e klerit, më 30 mars 1947, nuk përmenden burimet nga janë marrë lajmi. Mirëpo, vërtetohet mënyra e pazakontë në të cilën ai u urdhërua të lexonte atë lutje, e cila iu dërgua Ordinarëve në vitin 1886. Në vërtetim të asaj që shkruan At Pechenino, kemi dëshminë autoritare të Card. Nasalli Rocca, i cili, në Letrën e tij Baritore për Kreshmën, të lëshuar në Bolonjë më 1946, shkruan:

Leo XIII e shkroi vetë atë lutje. Fraza (djajtë) që bredhin botën drejt shkatërrimit të shpirtrave ka një shpjegim historik, të cilin na e ka përmendur vazhdimisht sekretari i tij privat, Ms. Rinaldo Angeli. Leo XIII kishte vërtet vizionin e shpirtrave të skëterrë që mblidheshin në qytetin e përjetshëm (Romë); dhe nga ajo përvojë erdhi lutja që ai donte të kishte recituar në të gjithë Kishën. Ai e recitoi këtë lutje me një zë të gjallë dhe të fuqishëm: e kemi dëgjuar shumë herë në bazilikën e Vatikanit. Jo vetëm kaq, por ai shkroi me dorën e tij një ekzorcizëm të veçantë që përmban Rituali Romak (botim i 1954, tit. XII, shek. III, f. 863 e në vazhdim). Këto ekzorcizma ai ua rekomandoi peshkopëve dhe priftërinjve që t'i recitonin shpesh në dioqezat dhe famullitë e tyre. Ai e recitonte atë shumë shpesh gjatë gjithë ditës”.

Është interesante të merret parasysh edhe një fakt tjetër, i cili e pasuron edhe më shumë vlerën e atyre lutjeve që lexoheshin pas çdo meshe. Piu XI donte që Rusia të vendoste një qëllim të veçantë në recitimin e këtyre lutjeve (adresa e 30 qershorit 1930). Në këtë fjalim, pasi kujton lutjet për Rusinë, të cilave u kishte bërë thirrje edhe të gjithë besimtarëve në përvjetorin e patriarkut Shën Jozef (19 mars 1930), dhe pasi kujton përndjekjen fetare në Rusi, përfundon:

“Dhe në mënyrë që të gjithë të mund të vazhdojnë pa mundim dhe shqetësim në këtë kryqëzatë të shenjtë, ne vendosim që ato porosi që paraardhësi ynë i kujtimit të lumtur, Leo XIII, urdhëroi që të recitoheshin pas meshës nga priftërinjtë dhe besimtarët, i jepen këtij të veçantë. synimin, përkatësisht për Rusinë. Për këtë, peshkopët dhe kleri laik e i rregullt duhet të kujdesen për të informuar popullin e tyre dhe të pranishmit në fli, dhe as nuk arrijnë të kujtojnë shpesh sa më sipër në kujtesën e tyre "(Civiltà Cattolica, 1930, vëll. III).

Siç mund ta shohim, prania e jashtëzakonshme e Satanit u mbajt shumë qartë në mendje nga Papët; dhe qëllimi i shtuar nga Piu XI preku qendrën e doktrinave të rreme të mbjella në shekullin tonë dhe që ende helmojnë jetën jo vetëm të popujve, por edhe të vetë teologëve. Nëse atëherë nuk janë respektuar dispozitat e Piut XI, fajin e kanë ata të cilëve u janë besuar; sigurisht që ata u integruan mirë me ngjarjet karizmatike që Zoti i kishte dhënë njerëzimit nëpërmjet shfaqjeve të Fatimes, edhe nëse ishin të pavarura prej tyre: Fatimja ishte ende e panjohur në botë në atë kohë.