JETA PAS VDEKJES: "Unë kam vdekur por pashë mjekë që më ringjallën"

“Udhëtimi për në spitalin bazë ishte i dhimbshëm. pas mbërritjes ata i thanë babait tim dhe mua të prisnim, megjithëse simptomat tashmë ishin komunikuar te stafi. Më në fund ata më vendosën në një shtrat në një dhomë, atëherë fillova të ndjeja se jeta ime më shpëtoi, mendimet e mia ishin për fëmijët e mi dhe çfarë do të ndodhte, çfarë do t'i doja ata dhe të kujdesesha për ta?

Dëgjimi im ishte i shkëlqyeshëm, mund të dëgjoja të gjitha fjalët e shkëmbyera në dhomë. Dy mjekë ishin të pranishëm si dhe tre asistentë. Mund të them se ata ishin të shqetësuar kur u përpoqën të ndiejnë pulsin dhe presionin. Në atë moment, fillova të notoj butësisht drejt tavanit ku ndalova dhe shikimi im u kthye në skenën që luante më poshtë. Trupi im i pajetë ishte në tryezë dhe një mjek tha një tjetër që kaloi derën: Ku ishit, ju thirrën, tani është tepër vonë, ajo është zhdukur, ne nuk kemi as impuls dhe as presion. Një mjek tjetër tha: Whatfarë do t’i themi burrit tuaj, ai u dërgua në Angli vetëm për një javë. Nga pozicioni im mbi ta, i thashë vetes: Po, çfarë po shkon, çfarë t’i them burrit tim është një pyetje e mirë. E pra! »Mbaj mend që kam menduar në atë moment: Si mund të humorit veten në një moment si ky? »

Unë nuk e pashë më veten në tryezën më poshtë, duke mos e zënë më dhomën. Unë papritmas vura re dritat më qiellore që mbështjellin gjithçka. Dhimbja ime ishte zhdukur dhe e ndjeja trupin tim si kurrë më parë, të lirë. Ndjeva gëzim dhe kënaqësi. Kam dëgjuar muzikën më të bukur, ajo mund të vijë vetëm nga parajsa, mendova: Kështu bie muzika e parajsës ». Jam bërë i vetëdijshëm për një ndjenjë paqeje që tejkalon çdo kuptim. Fillova ta shikoja këtë dritë dhe të perceptoja se çfarë po ndodhte me mua, nuk doja të kthehesha. Unë isha në prani të një qenie hyjnore, të cilën disa e quajnë bir të Zotit, Fëmijën Jezus. Unë nuk e kam parë atë, por ai ishte atje në dritë dhe ai më foli telepatikisht. Ndjeva dashurinë e Zotit të tejmbushur. Ai më tha që duhej të kthehesha pranë fëmijëve të mi dhe se kisha punë për të bërë në tokë. Nuk doja të kthehesha, por ngadalë u ktheva në trupin tim, i cili në atë moment ishte në një dhomë tjetër duke pritur për operacionin. Qëndrova mjaft gjatë që stafi të më shpjegonte se zemra ime po më rrihte zemër dhe se po shkoja për operacion për të hequr shtatzëninë ektopike, si dhe gjakun në bark. Tani e tutje dhe për disa orë, nuk dija asgjë ”.

Dëshmia e Dr. SUSAN