"Miqësia e Zotit" e Shën Irenaeus, peshkop

Zoti ynë, Fjala e Perëndisë, i bëri njerëzit së pari t'i shërbejnë Perëndisë, pastaj i bëri miqtë e tij si shërbëtorë, siç u tha ai vetë dishepujve të tij: "Unë nuk ju quaj më shërbëtorë, sepse shërbëtori nuk e di se çfarë po bën zotëria e tij; por unë ju kam thirrur miq, sepse të gjitha ato që kam dëgjuar nga Ati që ju kam bërë të njohura "(Gjn 15:15). Miqësia e Perëndisë u jep pavdekësi atyre që e zotërojnë si duhet.
Në fillim, Zoti e formësoi Adamin jo sepse i duhej njeriu, por të kishte dikë të cilit mund t'i jepte përfitimet e tij. Në të vërtetë, Fjala e lavdëroi Atin, duke qëndruar gjithmonë në të, jo vetëm para Ademit, por edhe para çdo krijimi. Ai vetë e deklaroi atë: "O Atë, më përlëvdoni para jush, me atë lavdi që pata me ju para botës" (Gjn 17: 5).
Ai na urdhëroi ta ndjekim atë jo sepse ai kishte nevojë për shërbimin tonë, por për t'i dhënë vetes shpëtim. Në fakt, ndjekja e Shpëtimtarit po merr pjesë në shpëtim, pasi të ndjekësh dritën do të thotë të rrethohesh nga drita.
Kush është në dritë nuk është sigurisht që ai të ndriçojë dritën dhe ta bëjë atë të shkëlqejë, por është drita që e ndriçon dhe e bën atë të ndritshëm. Ai nuk jep asgjë në dritë, por është nga ajo që ai merr përfitimin e shkëlqimit dhe të gjitha avantazheve të tjera.
Kjo është gjithashtu e vërtetë për shërbimin ndaj Zotit: nuk i sjell asgjë Zotit dhe nga ana tjetër Zoti nuk ka nevojë për shërbimin e njerëzve; por atyre që i shërbejnë dhe e ndjekin atë ai u jep jetë të përjetshme, papërputhshmëri dhe lavdi. Ai u jep përfitimet e tij atyre që i shërbejnë për faktin se ata i shërbejnë, dhe atyre që e ndjekin atë për faktin se e ndjekin atë, por ai nuk përfiton prej tyre.
Zoti kërkon që shërbimi i njerëzve të ketë mundësinë, ai që është i mirë dhe i mëshirshëm, të derdh përfitimet e tij për ata që vazhdojnë në shërbimin e tij. Ndërsa Zoti nuk ka nevojë për asgjë, njeriu ka nevojë për bashkim me Zotin.
Lavdia e njeriut konsiston në këmbënguljen në shërbim të Zotit. Dhe për këtë arsye Zoti u tha dishepujve të tij: "Ju nuk më zgjodhët mua, por unë ju zgjodha ju" (Gjn 15:16), duke treguar kështu se ata nuk ishin ata që lavdërojeni duke e ndjekur, por të cilët, për faktin se ata ndoqën Birin e Perëndisë, u lavdëruan prej tij. Dhe përsëri: "Unë dua që ata që më keni dhënë të jenë me mua ku jam, në mënyrë që ata të mendojnë lavdinë time" (Gjn 17:24).