predikimi i plotë i Papa Françeskut në Urbi et Orbi të jashtëzakonshëm

"Kur të vijë mbrëmja" (Mk 4:35). Pasazhi i Ungjillit që sapo kemi dëgjuar fillon kështu. Ka qenë mbrëmje për javë të tëra tani. Një errësirë ​​e dendur është mbledhur në sheshet tona, në rrugët tona dhe në qytetet tona; ka marrë jetën tonë, duke mbushur gjithçka me një heshtje shurdhuese dhe një boshllëk shqetësues, i cili ndalon gjithçka ndërsa kalon; ne e ndiejmë atë në ajër, vërejmë në gjestet e njerëzve, pamja e tyre i jep ato larg. Ne e gjejmë veten të frikësuar dhe të humbur. Ashtu si dishepujt e ungjillit, ne u kapëm nga një stuhi e papritur dhe e trazuar. Ne e kuptuam se jemi në të njëjtën barkë, të gjithë të brishtë dhe të çorientuar, por në të njëjtën kohë të rëndësishëm dhe të domosdoshëm, të gjithë ne të thirrur për të vozitur së bashku, secili prej nesh ka nevojë për të ngushëlluar tjetrin. Në këtë varkë ... jemi të gjithë ne. Ashtu si ata dishepuj, të cilët flisnin me ankth me një zë, duke thënë "Ne po vdesim" (v. 38),

Easyshtë e lehtë të njohim veten në këtë histori. Ajo që është më e vështirë për të kuptuar është qëndrimi i Jezusit. Ndërsa dishepujt e tij janë mjaft të alarmuar dhe të dëshpëruar, ai është në të ashpër, në pjesën e anijes që fundoset i pari. Dhe çfarë bën ajo? Pavarësisht stuhisë, ai fle i qetë, duke besuar tek Ati; kjo është hera e vetme në Ungjij që shohim Jezusin duke fjetur. Kur zgjohet, pasi ka qetësuar erën dhe ujërat, ai u drejtohet dishepujve me një zë të turpshëm: «Pse keni frikë? Nuk keni besim? "(V. 40).

Le të përpiqemi të kuptojmë. Në çfarë konsiston mungesa e besimit të dishepujve, në kontrast me besimin e Jezuit? Ata nuk kishin pushuar së besuari në të; në fakt, ata e ftuan atë. Por le të shohim se si e quajnë ata: "Mjeshtër, a nuk të intereson nëse vdesim?" (v. 38) Nuk ju intereson: ata mendojnë se Jezusi nuk është i interesuar për ta, nuk u intereson. Një nga gjërat që na lëndon më shumë neve dhe familjeve tona kur dëgjojmë njerëz të thonë: "A nuk të intereson mua?" Shtë një frazë që lëndon dhe lëshon stuhi në zemrat tona. Do të kishte tronditur edhe Jezusin, sepse ai, më shumë se kushdo tjetër, kujdeset për ne. Në të vërtetë, pasi ta kenë ftuar, ai i shpëton dishepujt e tij nga dekurajimi i tyre.

Stuhia ekspozon cenueshmërinë tonë dhe zbulon ato siguri të rreme dhe të tepërta rreth të cilave ne kemi ndërtuar programet tona ditore, projektet tona, zakonet dhe përparësitë tona. Kjo na tregon sesi kemi lejuar që gjërat që ushqejnë, mbështesin dhe forcojnë jetën dhe komunitetet tona të bëhen të mërzitshme dhe të dobëta. Stuhia nxjerr të gjitha idetë tona të paketuara dhe harresën e asaj që ushqen shpirtrat e njerëzve tanë; të gjitha ato përpjekje që na anestetizojnë me mënyra të të menduarit dhe vepruar që me sa duket "na shpëtojnë", por përkundrazi provojnë se nuk janë në gjendje të vijnë në kontakt me rrënjët tona dhe të mbajnë gjallë kujtimin e atyre që na paraprinë. Ne e privojmë veten nga antitrupat që na duhen për të përballuar fatkeqësitë.

Në këtë stuhi, fasada e atyre stereotipeve me të cilat kemi kamufluar egon tonë, gjithmonë duke u shqetësuar për imazhin tonë, ka rënë, duke zbuluar edhe një herë atë përkatësi (të bekuar) të përbashkët, nga e cila nuk mund të privohemi: përkatësia jonë si vëllezër dhe motrat.

"Pse je i frikesuar? Nuk keni besim? “Zot, fjala jote këtë mbrëmje ndikon në ne dhe prek ne, të gjithë ne. Në këtë botë, të cilën ju e doni më shumë se ne, ne kemi ecur përpara me shpejtësi marramendëse, duke u ndjerë të fuqishëm dhe të aftë për të bërë gjithçka. Të pangopur për fitim, ne tërhiqemi nga gjërat dhe tërhiqemi nga nxitimi. Ne nuk jemi ndalur në qortimin tuaj kundër nesh, nuk jemi tronditur nga luftërat ose padrejtësitë në të gjithë botën, as kemi dëgjuar britmën e të varfërve ose të planetit tonë të sëmurë. Ne vazhduam pavarësisht, duke menduar se do të qëndronim të shëndetshëm në një botë të sëmurë. Tani që jemi në një det të stuhishëm, ju lutemi: "Zgjohuni, Zot!".

"Pse je i frikesuar? Nuk keni besim? “Zot, ti po na thërret, duke na thirrur në besim. Gjë që nuk është aq shumë të besosh se ti ekziston, por të vish te ti dhe të besosh te ti. Kjo Kreshmë tingëllon me urgjencë: "Shndërrohu!", "Kthehu tek unë me gjithë zemrën tënde" (Joeli 2:12). Ju po na telefononi që ta marrim këtë moment të gjykimit si një moment të zgjedhur. Nuk është koha e gjykimit tuaj, por e gjykimit tonë: një kohë për të zgjedhur atë që ka rëndësi dhe çfarë kalon, një kohë për të ndarë atë që është e nevojshme nga ajo që nuk është. Timeshtë koha të rikthejmë jetën tonë në rrugën e duhur për sa i përket juve, Zotit dhe të tjerëve. Mund të shikojmë për shumë shoqërues shembullorë për udhëtimin, të cilët, megjithëse ishin të frikësuar, reaguan duke dhënë jetën e tyre. Kjo është forca e Shpirtit e derdhur dhe e shndërruar në vetëmohim të guximshëm dhe bujar. Lifeshtë jeta në Shpirt që mund të shpengojë, përmirësojë dhe demonstrojë se si jetët tona ndërthuren dhe mbështeten nga njerëz të zakonshëm - shpesh të harruar - të cilët nuk shfaqen në titujt e gazetave dhe revistave ose në pasarelat e mëdha të shfaqjes së fundit, por që padyshim këto ditë po shkruajnë ngjarjet përcaktuese të kohës sonë: mjekë, infermierë, punonjës të supermarketeve, pastrues, kujdestarë, sigurues transporti, zbatues të ligjit dhe vullnetarë, vullnetarë, priftërinj, burra dhe gra fetarë dhe kaq shumë të tjerë që ata e kuptuan se askush nuk e arrin shpëtimin vetëm. Përballë kaq shumë vuajtjeve, ku vlerësohet zhvillimi i mirëfilltë i popujve tanë, ne përjetojmë lutjen priftërore të Jezusit: "Qofshin të gjithë një" (Gjn 17:21). Sa njerëz çdo ditë ushtrojnë durim dhe ofrojnë shpresë, duke u kujdesur që të mos mbjellin panik, por një përgjegjësi të përbashkët. Sa baballarë, nëna, gjyshër dhe mësues u tregojnë fëmijëve tanë, me gjeste të vogla të përditshme, se si të përballen dhe të përballen me një krizë duke rregulluar rutinat e tyre, duke kërkuar lart dhe duke inkurajuar lutjen. Sa luten, ofrojnë dhe ndërmjetësojnë për të mirën e të gjithëve. Lutja dhe shërbimi i heshtur: këto janë armët tona fitimtare.

"Pse je i frikesuar? Ju nuk keni besim "? Besimi fillon kur të kuptojmë se kemi nevojë për shpëtim. Ne nuk jemi të vetëmjaftueshëm; ne vetëm themeluesit: ne kemi nevojë për Zotin, ashtu si lundruesit e lashtë kishin nevojë për yjet. Ne e ftojmë Jezusin në barkat e jetës sonë. Ne ia dorëzojmë frikën tonë në mënyrë që ai t'i mundë ato. Ashtu si dishepujt, ne do të përjetojmë që me të në bord nuk do të ketë asnjë anije. Sepse kjo është forca e Zotit: të kthejë gjithçka që na ndodh në gjëra të mira, madje edhe të këqija. Sillni qetësi në stuhitë tona, sepse me Zotin jeta nuk vdes kurrë.

Zoti na pyet dhe, në mes të stuhisë sonë, na fton të zgjojmë dhe të zbatojmë në praktikë atë solidaritet dhe shpresë të aftë për t'i dhënë forcë, mbështetje dhe kuptim këtyre orëve kur gjithçka duket se lëkundet. Zoti zgjohet për të zgjuar dhe ringjallur besimin tonë të Pashkëve. Ne kemi një spirancë: me kryqin e tij ne kemi shpëtuar. Ne kemi një timon: me kryqin e tij ne jemi shpenguar. Ne kemi një shpresë: me kryqin e tij ne jemi shëruar dhe përqafuar kështu që asgjë dhe askush nuk mund të na ndajë nga dashuria e tij shëlbuese. Në mes të izolimit, kur vuajmë nga mungesa e butësisë dhe mundësia e takimit dhe përjetojmë humbjen e kaq shumë gjërave, dëgjojmë edhe një herë njoftimin që na shpëton: Ai është ringjallur dhe jeton për anën tonë. Zoti na kërkon nga kryqi i tij për të rizbuluar jetën që na pret, për të parë drejt atyre që na shikojnë, për të forcuar, njohur dhe favorizuar hirin që jeton brenda nesh. Le të mos e shuajmë flakën e lëkundur (krh. Is 42: 3) që nuk lëkundet kurrë dhe le të ndizet shpresa.

Të përqafosh kryqin e tij do të thotë të gjesh guximin për të përqafuar të gjitha vështirësitë e kohës së tanishme, të braktisësh për një moment entuziazmin tonë për fuqinë dhe pronat për t'i lënë vend krijimtarisë që vetëm Shpirti është në gjendje të frymëzojë. Do të thotë të gjesh guximin për të krijuar hapësira ku të gjithë mund të njohin se janë thirrur dhe të lejojnë forma të reja të mikpritjes, vëllazërimit dhe solidaritetit. Me kryqin e tij ne kemi shpëtuar që të përqafojmë shpresën dhe le ta forcojmë dhe mbështesim të gjitha masat dhe të gjitha mënyrat e mundshme për të na ndihmuar të mbrojmë veten dhe të tjerët. Përqafimi i Zotit për të përqafuar shpresën: kjo është forca e besimit, e cila na çliron nga frika dhe na jep shpresë.

"Pse je i frikesuar? Ju nuk keni besim "? Të dashur vëllezër dhe motra, nga ky vend që tregon për besimin e fortë të Pjetrit, sonte do të doja t'ia besoja të gjithë Zotit, përmes ndërmjetësimit të Marisë, Shëndetit të Popullit dhe Yllit të detit të stuhishëm. Nga kjo kolonadë që përqafon Romën dhe gjithë botën, bekimi i Zotit mund të zbresë mbi ju si një përqafim ngushëllues. Zot, të bekoftë botën, t'i japësh shëndet trupit tonë dhe të na ngushëllosh zemrat tona. Ju kërkoni që të mos kemi frikë. Megjithatë, besimi ynë është i dobët dhe kemi frikë. Por ti, Zot, nuk do të na lësh në mëshirën e stuhisë. Na thuaj përsëri: "Mos ki frikë" (Mateu 28: 5). Dhe ne, së bashku me Pjetrin, "projektojmë mbi ju të gjitha ankthet tona, në mënyrë që të shqetësoheni për ne" (krh. 1 Pt 5: 7).