Për mëshirën tuaj do të hyj në shtëpinë tuaj, do të bëj sexhde në tempullin tuaj të shenjtë (nga Viviana Maria Rispoli)

Do mëngjes sapo hyj në kishën e famullisë ku jetoj, duke u gjunjëzuar para tabernakullit, përshëndes Zotin tim me këto fjalë të marra nga një varg i psalmeve, është mënyra ime për ta falënderuar atë menjëherë, sapo të kaloj hapësirën e shenjtë që është Kisha, shtëpia par përsosmëri e Zotit. Unë e kuptoj se është një hir i jashtëzakonshëm të jesh në gjendje të kapërcej atria e tij çdo ditë dhe të jem në gjendje të gjendem kaq mirë atje. Ndihem mirë se sa i mirë është një foshnjë në barkun e nënës dhe e di se është një hir. E di sepse nuk ka qenë gjithmonë kështu për mua. Kam kaluar shumë vite në të cilat nuk hyra kurrë në kishë, më bëri pak përshtypje, sikur ai vend i shënuar nga një trup i kryqëzuar të ngjallte vetëm dhimbje dhe vdekje. Më është dashur të provoj se ai njeri që vdiq aq ngazëllyes është më i gjallë se kurrë. Itselfshtë vetë Jeta dhe kisha është vendi ku ai është më prezent se kurrë në Eukaristi. Dashuria është e paprekshme, si Fryma e Zotit që fryn aty ku dëshiron dhe ju nuk e dini nga vjen dhe ku shkon, në Eukaristi ka të gjitha këto, le të themi, në një formë të dukshme dhe të qarkulluar. Një mister që ne mund të shohim, prekim, hamë. Kur e kuptova që Kisha po më dhuronte këtë dhuratë, madje as duke u kujdesur për të gjitha rezistencat që kisha në lidhje me Kishën si institucion, menjëherë vrapova në rrëfim, nuk e kisha bërë një gjë të tillë për njëzet vjet dhe i thashë rrëfuesit që me siguri Jezusi tashmë më kishte falur sepse duke qenë larg Jezusi shumë vite ishte tashmë dënimi më i madh që unë i kisha shkaktuar vetes. Sa bukur të kthehemi për të marrë Jezusin në bashkim, sa bukur të mos keni më frikë nga ai vend që është Kisha. Sa bukur të vish në shtëpi, nga ata që na kanë njohur gjithmonë, gjithmonë na kanë dashur, gjithmonë kemi dashur, gjithmonë të pritur.