Maj, muaji i Marisë: meditim në ditën e njëzet e pestë

Takimi me Jezusin

25 DITA
Ave Maria.

Lutja e hapjes. - Maria, Nëna e mëshirës, ​​lutu për ne!

Dhimbja e katërt:
Takimi me Jezusin
Jezusi u paratha Apostujve dhimbjet që e prisnin në Pasion, për t'i përgatitur ata për provën e madhe: «Ja, ne po ngjitemi në Jeruzalem dhe Biri i njeriut do t'u dorëzohet princërve të Priftërinjve dhe Shkruesve dhe ata do ta dënojnë atë me vdekje. Dhe ata do t'ua dorëzojnë johebrenjve për të qeshur, fshikulluar dhe kryqëzuar, dhe ditën e tretë ai do të ringjallet "(Shën Mateu, XX, 18).
Nëse Jezusi u tha këtë disa herë Apostujve, ai me siguri ia tha edhe Nënës së tij, së cilës nuk i fshehu asgjë. Maria e Shenjtë e dinte përmes Shkrimeve të Shenjta se cili do të ishte fundi i Birit të saj Hyjnor; por duke dëgjuar historinë e Pasionit nga vetë buzët e Jezusit, Zemra e tij po përgjakte.
Ai e zbuloi Virgjëreshën e Bekuar në Santa Brigida, se kur po afrohej koha e Pasionit të Jezusit, sytë e saj të nënës ishin gjithmonë me lot dhe një djersë e ftohtë rridhte nëpër gjymtyrët e saj, duke parashikuar atë shfaqje të afërt të gjakut.
Kur filloi pasioni, Zoja ishte në Jeruzalem. Ai nuk ishte dëshmitar i kapjes në kopshtin e Gjetsemanit apo edhe skenave poshtëruese të Sinedrit. E gjithë kjo kishte ndodhur brenda natës. Por në agim, kur Jezusi drejtohej nga Pilati, Zoja ishte në gjendje të ishte e pranishme dhe kishte nën vështrimin e saj Jezusin e fshikulluar në gjak, të veshur si një i çmendur, të kurorëzuar me ferra, të pështyera, të goditur me shuplaka dhe të blasfemuara dhe më në fund dëgjoi dënimin me vdekje. Cila nënë mund t’i rezistonte një mundimi të tillë? Zoja nuk vdiq për fortesën e jashtëzakonshme me të cilën ishte pajisur dhe sepse Zoti e rezervoi atë për dhimbje më të mëdha në Kalvar.
Kur procesioni i dhimbshëm u zhvendos nga Pretoriumi për të shkuar në Calvary, Maria, e shoqëruar nga San Giovanni, shkoi atje dhe duke përshkuar një rrugë më të shkurtër, ajo ndaloi të takohej me Jezusin e pikëlluar, i cili do të kalonte atje.
Ajo njihej nga Judenjtë dhe kush e di sa fjalë fyese kam dëgjuar kundër Birit hyjnor dhe kundër saj!
Sipas zakonit të kohës, kalimi i të dënuarve me vdekje u njoftua nga një tingull i trishtuar i një borie; u paraprinë atyre që mbanin mjetet e kryqëzimit. Madonna me përplasjen në Zemër dëgjoi, dukej dhe lot. Cila ishte dhimbja e tij kur pa Jezusin që po kalonte, duke mbajtur kryqin! Fytyra e përgjakur, koka e mbuluar me ferra, hapi i lëkundur! - Plagët dhe mavijosjet e bënin atë të dukej si një lebroz, pothuajse nuk njihej (Isaia, LITI). Sant'Anselmo thotë se Maria do të kishte
donte të përqafonte Jezusin, por nuk u dha; ai u kënaq me shikimin e tij. Sytë e Nënës takuan ato të Birit; as nje fjale. Çfarë do të kalojë në. ajo çast midis Zemrës së Jezusit dhe Zemrës së Madonës? Ai nuk mund të shprehet. Ndjenjat e butësisë, dhembshurisë, inkurajimit; vizioni i mëkateve të njerëzimit për tu riparuar, adhurimi i vullnetit të Atit Hyjnor! ...
Jezusi vazhdoi rrugën me kryqin mbi shpatulla dhe Maria e ndoqi me kryqin në Zemër, të dy u drejtuan për tek Kalvari për të sakrifikuar veten për të mirën e njerëzimit mosmirënjohës.
«Kush dëshiron të vijë pas meje, Jezusi kishte thënë një ditë, mohoje veten, merri kryqin e tij dhe më ndiq! »(San Matteo, XVI, 24). Ai përsërit të njëjtat fjalë edhe për ne! Le të marrim kryqin që Zoti na cakton në jetë: ose varfëri ose sëmundje ose keqkuptim; le ta mbajmë me meritë dhe ta ndjekim Jezusin me të njëjtat ndjenja me të cilat Zoja jonë e ndoqi atë në via dolorosa. Pas kryqit është ringjallja e lavdishme; pas vuajtjeve të kësaj jete ka gëzim të përjetshëm.

SHEMBULL

Nga dhimbja hap sytë, sheh dritën, synon parajsën. Një ushtar, i përkushtuar ndaj të gjitha llojeve të kënaqësive, nuk mendonte për Zotin. Ai ndjeu zbrazëtinë në zemrën e tij dhe u përpoq ta mbushte atë me dëfrimet që i lejonte jeta ushtarake. Kështu ai vazhdoi, derisa i erdhi një kryq i madh.
I marrë nga armiqtë, ai u mbyll në një kullë. Në vetmi, në privimin e kënaqësive, ai u kthye në vetvete dhe kuptoi se jeta nuk është një kopsht me trëndafila, por një lëmsh ​​ferrash, me disa trëndafila. Kujtimet e mira të fëmijërisë i erdhën në mendje dhe ai filloi të meditonte mbi Pasionin e Jezusit dhe hidhërimet e Zojës. Drita hyjnore e ndriçoi atë mendje të errësuar.
I riu kishte vizionin e gabimeve të tij, ai ndjeu dobësinë e tij për të prerë të gjitha mëkatet dhe pastaj ai iu drejtua Virgjëreshës për ndihmë. Forca i erdhi; jo vetëm që mund ta shmangte mëkatin, por ai i dha vetes një jetë me lutje të dendur dhe pendim të hidhur. Jezusi dhe Zoja ishin aq të kënaqur me këtë ndryshim sa që e ngushëlluan djalin e tyre me shfaqje dhe një herë ata i treguan atij Qiellin dhe vendin që ishte përgatitur për të.
Kur u çlirua nga robëria, ai braktisi jetën e botës, u shenjtërua te Zoti dhe u bë themeluesi i një rendi fetar, të njohur si Etërit Somaskan. Ai vdiq i shenjtë dhe sot Kisha e nderon atë në Altars, San Girolamo Emiliani.
Po të mos e kishte pasur kryqin e burgimit, mbase ai ushtar nuk do ta kishte shenjtëruar veten.

Petë. - Mos i bëni barrë askujt dhe me durim duroni njerëzit ngacmues.

Derdhje. - Bekoni, o Mari, ata që më japin mundësinë të vuaj!