Maj, muaji i Marisë: dita e meditimit 17

NOTNI I PERSEVERANCS

17 DITA
Ave Maria.

Lutja e hapjes. - Maria, Nëna e mëshirës, ​​lutu për ne!

NOTNI I PERSEVERANCS
Në Ungjill thuhet: «Kush vazhdon deri në fund, ai do të shpëtohet! »(Shën Mateu, XXIV, 13).
Zoti kërkon jo vetëm parimet e jetës së mirë, por fundin, dhe do t'u japë çmimin atyre që kanë këmbëngulur. Këmbëngulja quhet me të drejtë dera e Parajsës.
Vullneti i njeriut është i dobët; tani ai e mashtron mëkatin dhe më vonë e kryen atë; një ditë ai vendos të ndryshojë jetën e tij dhe të nesërmen ai rifillon zakonet e këqija. Këmbëngulja pa rënie ose ngadalësime është një hir i Zotit, i cili duhet të kërkohet me këmbëngulje në lutje; pa të, e vini veten në rrezik të dëmtoni veten.
Sa, si fëmijë, ishin engjëj të vegjël dhe më pas në rininë e tyre u bënë djajtë dhe vazhduan jetën e tyre të keqe deri në vdekje!
Sa vajza dhe zonja të devotshme dhe shembullore, në një periudhë të caktuar të jetës së tyre, për shkak të një mundësie të keqe, janë përkushtuar të mëkatojnë, me skandal nga familja dhe lagja, dhe më pas ata kanë vdekur në pafytyrësi!
Mëkati që të çon në pafytyrësinë e fundit është papastërtia, sepse ky ves largon shijen e gjërave shpirtërore, pak nga pak ju bën të humbni besimin, ajo lidhet aq shumë sa nuk ju largon më nga e keqja dhe shpesh çon në sakrificat e Rrëfimit dhe Kungimi.
Sant'Alfonso thotë: Për ata që kanë pasur zakonin e një vere të papastër, të iknin rastet e rradhës më të rrezikshme nuk është e mjaftueshme, por ai duhet të mbajë larg edhe rastet e largëta, duke shmangur ato përshëndetje, ato dhurata, ato bileta dhe të ngjashme ... - (S. Alfonso - Aparatura deri në vdekje). "Kalaja jonë, thotë Profeti Isaia, është si kështjella e telit të vendosur në flakë" (Isaia, I, 31). Kush e vë veten në rrezik me shpresën për të mos mëkatuar, është si ai i çmenduri që pretendoi të ecte në zjarr pa e djegur veten.
Në histori kishtare referohet se një matron i shenjtë kreu detyrën e mëshirshme të varrosjes së Dëshmorëve të besimit. Një herë e gjeti atë që ende nuk kishte skaduar dhe e solli në shtëpinë e tij. Ai njeri shërohet. Po çfarë ndodhi? Me këtë rast, këta dy njerëz të shenjtë (siç isha në gjendje ta quaja njëri-tjetrin) gradualisht gjithashtu humbën besimin e tyre.
Kush mund të jetë vetëbesues kur mendon për fundin e mjerueshëm të mbretit Saul, Solomon dhe Tertullian?
Spiranca e shpëtimit për të gjithë është Madona, Nënë e këmbënguljes. Në jetën e Shën Brigidës ne lexojmë se një ditë ky Shenjt dëgjoi Jezusin duke folur me Virgjëreshën e Bekuar kështu: pyesni nënën time sa të doni, pasi ndonjë nga pyetjet tuaja mund të përgjigjet. Asgjë, o nënë, nuk më mohoi duke jetuar në tokë dhe asgjë që nuk ju mohoj tani, duke qenë në Parajsë. -
Dhe për të njëjtën Shën Zonja jonë tha: Unë jam quajtur Nëna e mëshirës dhe e tillë jam sepse e tillë më ka bërë Mëshirën Hyjnore. -
Prandaj, ne i kërkojmë Mbretëreshës së Qiellit hirin e këmbënguljes dhe e kërkojmë atë posaçërisht gjatë Shëlimit, në meshën e Shenjtë, duke recituar një përshëndetje Mari me besim.

SHEMBULL

Raportohet një fakt shumë domethënës. Ndërsa një prift rrëfeu një kishë, pa një djalë të ri duke zënë një vend disa hapa nga rrëfimi; dukej që ai donte dhe nuk donte të rrëfente; shqetësimi i tij u shfaq nga fytyra e tij.
Në një moment të caktuar prifti e thirri: A doni të rrëfeni? - Epo ... rrëfej! Por rrëfimi im do të jetë i gjatë. - Ejani me mua në një dhomë të vetmuar. -
Kur rrëfimi mbaroi, i penduari tha: Sa kam rrëfyer, mund ta thuash edhe nga foltorja. Tregojuni të gjithëve për mëshirën e Zojës sonë ndaj meje. -
Kështu që i riu filloi akuzën e tij: Unë besoj se Zoti nuk do të më falë mëkatet e mia !!! Përveç mëkateve të panumërta të pandershmërisë, më shumë përkundrejt Zotit sesa kënaqësi, hodha një kryqëzim nga përbuzja dhe urrejtja. Disa herë kam komunikuar me sakrilegj dhe kam shkelur në Grimcën e Shenjtë. -
Unë do të tregoj se duke kaluar përpara asaj Kishe, ai kishte ndier një impuls të madh për të hyrë në të dhe duke mos qenë në gjendje t'i rezistonte, ai kishte hyrë në të; ai e kishte ndjerë, duke qenë në Kishë, një pendim i madh i ndërgjegjes me një vullnet të caktuar për të rrëfyer dhe për këtë arsye ai i ishte afruar rrëfimtarit. Prifti, i mahnitur me këtë konvertim të mahnitshëm, pyeti: A keni pasur ndonjë përkushtim ndaj Zojës në këtë periudhë? - Jo, baba! Mendova se jam mallkuar. - Sidoqoftë, këtu duhet të jetë dora e Medinës! Mendoni më mirë, përpiquni të mbani mend nëse keni bërë ndonjë vepër respekti ndaj Virgjëreshës së Bekuar. A mban diçka të shenjtë? - Njeriu i ri zbuloi gjoksin e tij dhe tregoi Abitino e Zojës së Vuajtjeve. - Oh bir! A nuk e shihni se ishte Zonja jonë që ju dha hir? Kisha, ku keni hyrë, i është kushtuar Virgjëreshës. Duajeni këtë nënë të mirë, falënderojeni dhe mos u kthe më të mëkatosh më! -

Petë. - Zgjidhni një punë të mirë, që do të bëhet çdo të Shtunë, në mënyrë që Zoja të na ndihmojë të qëndrojmë në mirësi deri në fund të jetës.

Derdhje. - Maria, Nënë e këmbënguljes, e mbyll veten në zemrën tënde!