Maj, muaji i Marisë: dita e meditimit njëzet e katër

Humbja e Jezusit

24 DITA
Ave Maria.

Lutja e hapjes. - Maria, Nëna e mëshirës, ​​lutu për ne!

Dhimbja e tretë:
Humbja e Jezusit
Ndodhi që Jezusi, në moshën dymbëdhjetë vjeç, pasi shkoi me Marinë dhe Jozefin në Jeruzalem, sipas zakonit të festës dhe ditëve të festës, mbaruan në Jeruzalem dhe të afërmit e tij nuk e vunë re. Duke besuar se ai ishte në grupin e pelegrinëve, ata ecnin një ditë dhe e kërkuan midis miqve dhe të njohurve. Dhe, pasi nuk e gjetën, u kthyen në Jeruzalem për ta kërkuar. Pas tre ditësh e gjetën në tempull, i ulur midis Mjekëve, ndërsa i dëgjoi dhe i pyeti. Ata që dëgjuan ishin të mahnitur me maturinë dhe përgjigjet e tij. Maria dhe Jozefi, duke e parë atë, u çuditën; dhe nëna i tha: "Bir, pse na e ke bërë këtë?" Këtu është babai juaj dhe unë, i hidhëruar, ju kërkuam! - Dhe Jezusi u përgjigj: Pse po më kërkonit? A nuk e dini se unë duhet të jem në ato gjëra që kanë të bëjnë me Atin tim? Dhe ata nuk e kuptuan domethënien e këtyre fjalëve. Ai zbriti me ta dhe arriti në Nazaret; dhe u nënshtrohej atyre. Dhe Nëna e tij i mbante të gjitha këto fjalë në zemrën e saj (S. Luke, II, 42).
Dhimbja që Zoja ndiente në hutimin e Jezusit ishte ndër më të papjekurit në jetën e saj. Sa më i çmuar të jetë thesari që humbni, aq më shumë dhimbje keni. Dhe cili thesar më i çmuar për një nënë sesa fëmija i saj? Dhimbja ka të bëjë me dashurinë; prandaj Maria, e cila jetonte vetëm nga dashuria e Jezusit, duhej të ndiente në një mënyrë të jashtëzakonshme goditjen e shpatës në zemrën e saj.
Në të gjitha dhimbjet, Zoja u hesht; asnjëherë asnjë fjalë ankese. Por në këtë dhimbje ai bërtiti: Bir, pse na e ke bërë këtë? - Sigurisht që ai nuk kishte ndërmend të fyejë Jezusin, por të bëjë një ankesë të dashur, duke mos ditur qëllimin e asaj që kishte ndodhur.
Ajo që vuajti Virgjëresha gjatë atyre tre ditëve të gjata të studimit, ne nuk mund ta kuptojmë plotësisht. Në dhimbjet e tjera ai pati praninë e Jezusit; në humbje kjo prani mungonte. 0rigène thotë se mbase dhimbja e Marisë u intensifikua nga ky mendim: Se Jezusi humbi për shkak të meje? - Nuk ka dhimbje më të madhe për një shpirt të dashur sesa frika se mos e neveriti njeriun tënd të dashur.
Zoti na dha Zonjën tonë si model të përsosmërisë dhe ai donte që ajo të vuante, dhe një masë e madhe, për të na bërë të kuptojmë se vuajtja është e domosdoshme dhe bartëse e të mirave shpirtërore, durimi është i domosdoshëm për të ndjekur dhe Jezusi që mbart Kryqin.
Ankthi i Marisë na jep mësime për jetën shpirtërore. Jezui ka një mori shpirtrash që e duan me të vërtetë, duke i shërbyer atij me besnikëri dhe nuk ka qëllim tjetër përveç se ta pëlqejnë. Herë pas here Jezusi fsheh prej tyre, domethënë nuk e bën praninë e tij të ndihet, dhe i lë ata në thatësi shpirtërore. Shpesh këto shpirtra janë të shqetësuar, duke mos ndjerë zjarrin primitiv; ata besojnë se lutjet e recituara pa shije nuk i pëlqejnë Perëndisë; ata mendojnë se të bësh mirë pa vrull, ose më mirë me repugnance, është e keqe; në mëshirën e tundimeve, por gjithmonë me forcën për të rezistuar, ata kanë frikë se nuk do ta pëlqejnë më Jezusin.
Ata janë gabim! Jezusi u lejon tharje edhe shpirtrave më të zgjedhur, në mënyrë që ata të shkëputen nga shijet e ndjeshme dhe të vuajnë shumë. Në të vërtetë, thatësia është një provë e ashpër për shpirtrat e dashur, shpesh një agoni agonizuese, një imazh shumë i zbehtë i asaj që ka përjetuar Zoja në humbjen e Jezusit.
Për ata që kanë probleme në këtë mënyrë, ju rekomandojmë: durim, duke pritur orën e dritës; qëndrueshmëri, duke mos lënë pas dore ndonjë lutje ose punë të mirë, duke kapërcyer mërzinë ose tejkalimin; shpesh thonë: Jezus, unë ju ofroj ankthin tim, në bashkim me atë që ndjeuit në Gjetseman dhe që Zonja jonë ndjeu në hutimin tënd! -

SHEMBULL

Atë Engelgrave rrëfen se një shpirt i varfër u hidhërua nga pikëllimet e shpirtit; pa marrë parasysh sa mirë bëri, ai besoi se nuk i pëlqen Zoti, përkundrazi e neveriti atë. ,
Ajo ishte e përkushtuar ndaj Zojës së Vuajtjeve; ai shpesh mendonte për të në dhimbjet e tij dhe duke e soditur atë në dhimbjet e tij, ai mori ngushëllim.
I sëmurë i sëmurë, demoni përfitoi ta mundonte atë më shumë me frikën e zakonshme. Nëna e dhembshur i erdhi në ndihmë të devotshmit të saj dhe iu shfaq asaj për ta siguruar që gjendja e saj shpirtërore nuk ishte e pakënaqur për Perëndinë.Pra ajo i tha asaj: Pse i frikësohesh gjykimeve të Zotit dhe të bën të pikëlluar? Më ke ngushëlluar shumë herë, duke penduar dhimbjet e mia! Dije se është pikërisht Jezusi që më dërgon tek ty për të të dhënë lehtësim. Konsulloni dhe ejani me mua në Qiell! -
Plot me vetëbesim, ai shpirt i përkushtuar i Zojës së Dhembjeve skadoi.

Fletë metalike. - Mos mendoni keq për të tjerët, mos mërzitni dhe mëshironi ata që bëjnë gabime.

Derdhje. - O Maria, për lotët e derdhur në Kalvari, ngushëlloje shpirtrat e trazuar!