Meditimi i ditës: Zoti e zbuloi dashurinë e tij përmes Birit

Askush në të vërtetë nuk e ka parë kurrë Perëndinë ose nuk e ka bërë të njohur, por ai vetë e ka zbuluar veten. Dhe ai u zbulua me besim, i cili vetëm lejohet të shohë Zotin. Në të vërtetë Zoti, Zoti dhe Krijuesi i universit, ai që i dha origjinë gjithçkaje dhe rregulloi gjithçka sipas një urdhri, jo vetëm që i do njerëzit, por është gjithashtu i gjatë- vuajtje. Dhe ai ishte gjithmonë kështu, është akoma dhe do të jetë: i dashur, i mirë, tolerant, besnik; vetëm ai është vërtet i mirë. Dhe pasi kishte konceptuar në zemrën e tij një plan të madh dhe të pashprehur, ai ia komunikon atë vetëm Birit të tij.
Për tërë kohën, në të cilën ai e ruajti dhe e ruajti planin e tij të mençur në mister, dukej se ai na la pas dore dhe nuk na dha asnjë mendim; por kur përmes Birit të tij të dashur ai zbuloi dhe bëri të ditur atë që ishte përgatitur që nga fillimi, ai na ofroi të gjithëve së bashku: të shijojmë përfitimet e tij dhe t'i mendojmë dhe t'i kuptojmë ato. Kush prej nesh do t'i kishte pritur të gjitha këto favore?
Pasi rregulloi gjithçka brenda vetes së bashku me Birin, ai na lejoi deri në kohën e lartpërmendur të qëndronim në mëshirën e instikteve të çrregulluara dhe u tërhoqën nga rruga e drejtë nga kënaqësitë dhe lakmia, duke ndjekur vullnetin tonë. Ai sigurisht nuk u kënaq me mëkatet tona, por i duroi ato; ai madje nuk mund ta aprovonte atë kohë të paudhësisë, por ai përgatiti epokën e tanishme të drejtësisë, në mënyrë që, duke e njohur veten në atë kohë qartë të padenjë për jetë për shkak të punëve tona, ne mund të bëhemi të denjë për të me anë të mëshirës së tij dhe për shkak të , pasi kemi treguar paaftësinë tonë për të hyrë në mbretërinë e tij me forcën tonë, ne bëhemi të aftë për të me fuqinë e tij.
Atëherë kur padrejtësia jonë arriti kulmin e saj dhe tani ishte e qartë se vetëm ndëshkimi dhe vdekja i pushtoi ata si një shpërblim, dhe koha e caktuar nga Zoti kishte ardhur për të zbuluar dashurinë dhe fuqinë e tij (ose mirësinë dhe dashurinë e jashtëzakonshme të Zotit!), Ai nuk na urrente, as nuk na refuzoi, as nuk u hakmor. Përkundrazi, ai na duroi me durim. Në mëshirën e tij ai mori mëkatet tona mbi vete. Ai në mënyrë spontane i dha Birit të tij si çmimin e shpërblimit tonë: të shenjtin, për të pabesin, të pafajshmin për të pabesin, të drejtin për të paudhët, të paprishshëm për të korruptuarit, të pavdekshmin për njerëzit. Çfarë mund të na i kishte fshirë mëkatet tona, nëse jo drejtësia e tij? Si mund ta kemi gjetur drejtësinë, të humbur dhe të lig, nëse jo në Birin e vetëm të Perëndisë?
O shkëmbim i ëmbël, apo krijim i paefektshëm, ose pasuri e paparashikueshme përfitimesh: padrejtësia e shumë vetave u fal për një të drejtë dhe drejtësia e njërit u hoqi pabesinë shumëkujt!

Nga "Letra në Diognèto"