Meditimi sot: Çfarë do t'i japim Zotit në këmbim të gjithçkaje që na jep?

Cila gjuhë mund të theksojë siç duhet dhuntitë e Zotit? Në fakt, numri i tyre është aq i madh sa të shpëtojë nga çdo listë. Madhështia e tyre, pra, është e tillë dhe e tillë, saqë edhe njëri prej tyre duhet të na stimulojë që ta falënderojmë pa fund donatorin.
Por ekziston një favor që, edhe sikur të donim, në asnjë mënyrë nuk mund ta kalonim në heshtje. Në fakt nuk mund të jetë e pranueshme që çdo person, i pajisur me një mendje të shëndoshë dhe i aftë për të reflektuar, nuk duhet të bëjë asnjë fjalë, edhe nëse është shumë poshtë detyrës, për përfitimin hyjnor hyjnor që do të kujtojmë.
Zoti e krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës dhe shëmbëlltyrës së tij. Ai e pajisi me inteligjencë dhe arsye, ndryshe nga të gjitha qeniet e tjera të gjalla në tokë. Ai i dha atij aftësinë për t'u kënaqur me bukurinë e jashtëzakonshme të parajsës tokësore. Dhe më në fund e bëri atë sovran mbi të gjitha gjërat në botë. Pas mashtrimit të gjarprit, rënies në mëkat dhe, përmes mëkatit, vdekjes dhe shtrëngimeve, ai nuk e la krijesën në fatin e tij. Në vend të kësaj, ai i dha asaj ligjin për ta ndihmuar, engjëjt për të mbrojtur dhe ruajtur dhe dërguar profetët për të korrigjuar vese dhe për të mësuar virtytin. Me kërcënime për ndëshkime të ndrydhura dhe zhdukur impulsionitetin e së keqes. Me premtimet e tij ai stimuloi shkathtësinë e të mirës. Jo rrallë ai tregoi paraprakisht, në këtë apo atë person, fatin përfundimtar të jetës së mirë apo të keqe. Ai nuk tregohej i painteresuar për njeriun edhe kur ai vazhdonte me këmbëngulje në mosbindjen e tij. Jo, në mirësinë e tij Zoti nuk na ka braktisur as për shkak të marrëzisë dhe paturpësisë që kemi treguar duke përçmuar nderimet që na kishte ofruar dhe duke shkelur dashurinë e tij si një bamirës. Përkundrazi, ai na ka thirrur përsëri nga vdekja dhe është rikthyer në jetën e re përmes Zotit tonë Jezu Krisht.
Në këtë pikë, edhe mënyra në të cilën u bë përfitimi ngjall admirim edhe më të madh: "Megjithëse ishte i një natyre hyjnore, ai nuk e konsideroi barazinë e tij me Zotin një thesar xhelozie, por zhveshi veten e tij, duke supozuar gjendjen e një shërbëtori" (Phil 2, 6-7). Ai gjithashtu mori mbi vete vuajtjet tona dhe mori mbi vete dhimbjet tona, sepse për ne u godit në mënyrë që ne të shëroheshim nga plagët e tij (krh. Is 53, 4-5) dhe përsëri ai na shpengoi nga mallkimi, duke u bërë ai vetë për tonat hir (krh. Gal 3, 13), dhe ai takoi një vdekje jashtëzakonisht të poshtër për të na kthyer përsëri në një jetë të lavdishme.
Ai nuk u kënaq me thirrjen që na ktheu nga vdekja në jetë, por përkundrazi na bëri gjithashtu pjesëmarrës të hyjnisë së tij dhe na mban të përgatitur një lavdi të përjetshme që tejkalon çdo vlerësim njerëzor në madhësi.
Atëherë, çfarë mund t'i kthejmë Zotit për të gjitha ato që na ka dhënë? (krh. Ps 115, 12). Ai është aq i mirë sa nuk kërkon as reciprokisht: ai është i lumtur që ne ia kthejmë me dashurinë tonë.
Kur mendoj për të gjitha këto, unë mbetem si i tmerruar dhe i tronditur nga frika se, për shkak të lehtësisë sime të mendjes ose shqetësimeve për asgjë, kjo do të më dobësojë në dashurinë e Zotit dhe madje do të bëhet një shkak turpi dhe turpi për Krishtin.