Meditimi i sotëm: Premtimet e Zotit përmbushen përmes Krishtit, Birit të tij

Perëndia caktoi një kohë për premtimet e tij dhe një kohë për përmbushjen e tyre. Nga profetët te Gjon Pagëzori ishte koha e premtimeve; nga Gjon Pagëzori deri në fund të kohës është koha e përmbushjes së tyre.
Besnik është Zoti që e bëri veten debitorin tonë jo sepse mori diçka nga ne, por sepse na premtoi vërtet gjëra të mëdha. Premtimi dukej i vogël: Ai gjithashtu dëshironte të lidhej me një pakt të shkruar, sikur duke u lidhur me ne me premtimin, në mënyrë që kur të fillonte të paguante atë që kishte premtuar, ne të mund të verifikonim rendin e pagesave. Prandaj, koha e profetëve ishte për parashikimin e premtimeve.
Zoti premtoi shpëtim të përjetshëm dhe jetë të lumtur pa mbarim me engjëj dhe trashëgimi të pakorruptueshme, lavdi të përjetshme, ëmbëlsinë e fytyrës së tij, vendbanimin e shenjtë në qiell dhe, pas ringjalljes, fundin e frikës nga vdekja. Këto janë premtimet përfundimtare drejt të cilave synohet i gjithë tensioni ynë shpirtëror: kur t'i kemi arritur ato, ne nuk do të kërkojmë më, asgjë më shumë nuk do të kërkojmë.
Por duke premtuar dhe parathënë, Zoti gjithashtu donte të tregonte se në cilën mënyrë do të arrihen realitetet përfundimtare. Ai premtoi hyjninë për njerëzit, pavdekësinë për njerëzit, justifikimin për mëkatarët, lavdërimin për të përçmuarit. Por njerëzve u dukej e pabesueshme ajo që Zoti premtoi: që nga gjendja e tyre e vdekshmërisë, korrupsionit, mjerimit, dobësisë, pluhurit dhe hirit që ishin, ata do të bëheshin të barabartë me engjëjt e Zotit. Dhe që njerëzit të besojnë, përveç besëlidhja e shkruar, Zoti donte gjithashtu një ndërmjetës të besnikërisë së tij. Dhe ai donte që të mos ishte vetëm ndonjë princ ose ndonjë engjëll apo kryeengjëll, por Biri i tij i vetëm, për të treguar, përmes tij, se si do të na çonte në atë qëllim që ai kishte premtuar. Por ishte pak për Perëndinë që ta bënte Birin e tij atë që tregon rrugën: ai e largoi atë në mënyrë që ju të ecni të udhëhequr nga ai në të njëjtën rrugë të tij.
Prandaj duhej parathënë me profeci se Biri i vetëm i Zotit do të vinte midis njerëzve, do të merrte natyrën njerëzore dhe kështu do të bëhej njeri dhe do të vdiste, ringjallej, ngjitej në qiell, do të ulej në të djathtën e Atit; ai do të përmbushte premtimet midis popujve dhe, pas kësaj, ai gjithashtu do të përmbushte premtimin për t'u kthyer për të mbledhur frytet e asaj që kishte shpërndarë, për të dalluar enët e zemërimit nga enët e mëshirës, ​​duke u kthyer te të ligjtë atë që ai kishte kërcënuar , të drejtit atë që u kishte premtuar.
E gjithë kjo duhej parathënë, sepse përndryshe ai do të kishte ngjallur frikë. Dhe kështu u prit me shpresë sepse tashmë ishte menduar me besim.

Shën Augustini, peshkop