Meditimi sot: Një shpirt në dy trupa

Ne ishim në Athinë, duke u larguar nga i njëjti atdhe, i ndarë, si rrjedha e një lumi, në rajone të ndryshme nga dëshira për të mësuar, dhe përsëri së bashku, si me marrëveshje, por në realitet nga një gjendje hyjnore.
Atëherë jo vetëm që u ndjeva i nderuar ndaj Bazilioit tim të madh për seriozitetin e zakoneve të tij dhe për pjekurinë dhe mençurinë e fjalimeve të tij, por gjithashtu nxita të tjerët që nuk e dinin ende të bënin të njëjtën gjë. Sidoqoftë, shumë e vlerësuan shumë, pasi e kishin njohur dhe dëgjuar më parë.
Çfarë pasoi? Se pothuajse ai vetëm, midis të gjithë atyre që erdhën në Athinë për studim, u konsiderua jashtë rendit të përbashkët, pasi kishte arritur një nderim që e vinte atë shumë më lart se dishepujt e thjeshtë. Ky është fillimi i miqësisë sonë; pra nxitja për marrëdhënien tonë të ngushtë; kështu që ne ndiheshim të marrë nga dashuria e ndërsjellë.
Kur, me kalimin e kohës, ne manifestuam reciprokisht qëllimet tona dhe kuptuam se dashuria për mençurinë ishte ajo që kërkuam të dy, atëherë të dy u bëmë për njëri-tjetrin: shokë, darka, vëllezër. Ne aspironim për të njëjtën të mirë dhe çdo ditë kultivonim idealin tonë të përbashkët më me zjarr dhe intim.
U udhëzuam nga e njëjta dëshirë për të ditur, e cila nga të gjitha ngjall zili; megjithatë nuk kishte zili mes nesh, në vend të kësaj u vlerësua imitimi. Kjo ishte konkursi ynë: jo kush ishte i pari, por kush e lejoi tjetrin të ishte.
Dukej se kishim një shpirt të vetëm në dy trupa. Nëse absolutisht nuk duhet t'u besojmë atyre që pohojnë se gjithçka është te të gjithë, duhet të besojmë pa hezitim, sepse me të vërtetë njëri ishte në tjetrin dhe me tjetrin.
Pushtimi dhe dëshira e vetme për të dy ishte virtyti, dhe të jetosh i tensionuar drejt shpresave të së ardhmes dhe të sillesh sikur të ishim të mërguar nga kjo botë, edhe para se të ishim larguar nga jeta e tanishme. E tillë ishte ëndrra jonë. Kjo është arsyeja pse ne e drejtuam jetën dhe sjelljen tonë në shtegun e urdhërimeve hyjnore dhe e gjallëruam njëri-tjetrin në dashurinë e virtytit. Dhe mos na fajësoni për supozim nëse them se ishim një me normën dhe rregullin tjetër për të dalluar të mirën nga e keqja.
Dhe ndërsa të tjerët marrin titujt e tyre nga prindërit e tyre, ose i sigurojnë ata vetë nga aktivitetet dhe ndërmarrjet e jetës së tyre, për ne ishte një realitet i madh dhe një nder i madh të ishim dhe të quheshim të krishterë.