Medjugorje: Jacov i thotë "çatia është hapur dhe ne shkuam në Parajsë"

MESAZHI i 25 nëntorit 1990. “Të dashur fëmijë, sot ju ftoj të bëni vepra mëshire me dashuri dhe dashuri, drejt meje dhe ndaj juajes dhe vëllezërve dhe motrave të mia. Të dashur fëmijë, bëni gjithçka që bëni me të tjerët me shumë gëzim dhe përulësi ndaj Zotit.Unë jam me ju dhe, dita ditës, i ofroj flijimet dhe lutjet tuaja Zotit për shpëtimin e botës. Faleminderit që ju përgjigjët thirrjes sime ".

"Jakov, na trego ..." pyesin haxhinjtë. - Gospa erdhi dhe na mori me vete. Vicka ishte me mua, shko pyesni, ajo do t'ju tregojë ... - Jakov mbeti një djalë shumë i matur, dhe gruaja e tij Annalisa gjithashtu merr thesaret që Zoja jonë i komunikon atij vetëm me pikatore. Nga ana e saj, Vicka nuk e lejon veten që të lutet dy herë për t'i thënë "udhëtimit drejt jetës së përtejme": - Ne nuk e prisnim atë - thotë ajo - Gospa erdhi në dhomë ndërsa nëna e Jakov përgatiti mëngjes për ne në kuzhinë. Ai propozoi që të dy të shkojmë me ju për të parë parajsën, purgatorin dhe ferrin. Kjo na befasoi shumë dhe në fillim as Jakovi dhe as thashë po. - Sillni Vicka me ju në vend - i tha Jakovi - ajo ka shumë vëllezër dhe motra, ndërsa unë jam djali i vetëm i nënës sime.-Në fakt, ajo dyshoi se mund të kthehej gjallë nga një ekspeditë e tillë! -Për pjesën time - shton Vicka - i thashë vetes - "Ku do të takohemi përsëri? Dhe sa do të zgjasë? " Por në fund duke parë që dëshira e Ungjillit ishte të na merrte me vete, ne pranuam. Dhe ne u gjendëm atje lart.- - Atje? - e pyeta Vickën, - por si arritët atje? - Sapo thamë po, çatia u hap dhe ne ishim atje lart! - - A u largove me trupin tënd? - - Po, siç jemi tani! Gospa e mori Jakovin me dorën e saj të majtë dhe mua me dorën e djathtë dhe ne u larguam me të. Së pari ai na tregoi parajsën. - - A hyri në parajsë kaq lehtë? - - Por jo! - më tha Vicka - hymë në derë. - Një derë si? - - Mah! Një derë normale! Ne kemi parë 5. Pietro afër derës dhe Gospa hapi derën ... - S. Peter? Si ishte? - Epo! Si ishte në tokë! Dua të them? - Rreth gjashtëdhjetë, shtatëdhjetë vjeç, jo shumë i gjatë, por jo i vogël, me flokë gri pak kaçurrela, mjaft të mbathura ... - A nuk e hapi ai për ju? - Jo, Gospa u hap nga vetja pa çelës. Ai më tha që ishte 5. Pietro, ai nuk tha asgjë, ne i thamë lamtumirën kaq thjeshtë. - A nuk dukej i befasuar kur të pa? - Jo sepse? Shihni, ne ishim me Ungjillin. -Vicka përshkruan skenën sikur po fliste për një shëtitje të bërë jo më vonë se dje, me familjen, në rrethinë. Ai nuk ndjen asnjë pengesë midis "gjërave atje" dhe atyre që janë këtu. Ai është plotësisht i qetë në mesin e këtyre realiteteve dhe madje është i befasuar nga disa nga pyetjet e mia. Uditërisht, ajo nuk e kupton se përvoja e saj përfaqëson një thesar për njerëzimin dhe se gjuha e parajsës aq e njohur për të, hap një dritare mbi një botë krejtësisht të ndryshme për shoqërinë tonë të tanishme, për ne që jemi "jo vizionarë". . - Parajsa është një hapësirë ​​e shkëlqyeshme pa kufij. Ka një dritë që nuk ekziston në tokë. Kam parë kaq shumë njerëz dhe të gjithë janë shumë të lumtur. Ata këndojnë, kërcejnë ... komunikojnë me njëri-tjetrin në një mënyrë që është e paimagjinueshme për ne. Ata e njohin ngushtë njëri-tjetrin. Ata janë të veshur me tunika të gjata dhe kam vërejtur tre ngjyra të ndryshme. Por këto ngjyra nuk janë si ato të tokës. Ata ngjajnë me të verdhë, gri dhe të kuqe. Ka edhe engjëj me ta. Ungjilli na shpjegoi gjithçka. “Shihni sa të lumtur janë ata. Ata nuk humbasin asgjë! " - - Vicka mund ta përshkruani këtë lumturi që bekimi jeton në parajsë? - - Jo nuk mund ta përshkruaj, sepse në tokë nuk ka fjalë për ta thënë atë. Këtë lumturi të të zgjedhurve, e ndjeva edhe unë. Nuk mund t'ju them për këtë, nuk mund ta jetoj në zemrën time. - A nuk ke dashur të qëndrosh atje dhe kurrë të mos kthehesh në tokë? - - Po! ai përgjigjet duke buzëqeshur. Por nuk duhet të mendohet vetëm për veten! Ju e dini që lumturia jonë më e madhe është ta bëjmë Gospën të lumtur. Ne e dimë se ai dëshiron të na mbajë në tokë për ca kohë për të sjellë mesazhet e tij. Shtë një gëzim i madh të ndani mesazhet tuaja! Për sa kohë që ju keni nevojë për mua, unë jam gati! Kur doni të më merrni me vete unë do të jem gati gjithsesi! Shtë projekti i tij, jo i imi ... - A mund të ketë parë edhe ju të bekuarit? - Ata me siguri na panë! Ishim me ta! - Si ishin? - Ata ishin rreth tridhjetë vjeç. Ata ishin shumë, shumë të bukur. Askush nuk ishte shumë i vogël ose shumë i madh. Nuk kishte njerëz të hollë ose të dhjamosur ose të sëmurë. Të gjithë ishin shumë mirë. - Atëherë, pse ishte Shën Pjetri më i vjetër dhe i veshur si në tokë? - Heshtje e shkurtër nga ana e saj ... pyetja nuk i kishte ndodhur kurrë asaj. - Ashtu është, do të ta tregoj atë që kam parë! - Dhe nëse trupat tuaj do të ishin në parajsë me Gospën, ata nuk do të ishin më në tokë, në shtëpinë e Jakovit? - Sigurisht që jo! Trupat tanë janë zhdukur nga shtëpia e Jakovit. Të gjithë na kërkuan! Ai zgjati njëzet minuta në të gjitha. - Si ndalesë e parë, historia e Vickës ndalet këtu. Për të, gjëja më e rëndësishme është të kemi filluar të shijoni lumturinë e papërshkrueshme të parajsës, kjo paqe e pandërprerë, premtimi i së cilës nuk duhet të verifikohet më. Shpirtrat e fortë me siguri do të jenë në gjendje të "cogitojnë" dhe diskutojnë këtë histori të papërpunuar të zbuluar nga Vicka. Por përveç faktit që Jakov përfaqëson një dëshmitar të dytë, shenja më e qartë se Vicka ka qëndruar vërtet në parajsë është se kjo gëzim i parajsës rrjedh nga e gjithë qenia e saj tek ata që i afrohen asaj.