Medjugorje: Ngjitja në Krizevac, një faqe e Ungjillit

Ngjitja drejt Krizevacit: një faqe nga Ungjilli

Isha ende seminarist kur dëgjova për herë të parë për Medjugorjen. Sot, si prift dhe në përfundim të studimeve në Romë, pata hirin të shoqëroja një grup pelegrinësh. Personalisht, unë u godita nga entuziazmi me të cilin mijëra njerëz të pranishëm në atë tokë të bekuar u lutën dhe kremtuan sakramentet, veçanërisht Eukaristinë dhe pajtimin. Gjykimin për vërtetësinë e shfaqjeve ua lë atyre që janë kompetentë për këtë çështje; Megjithatë, do ta ruaj përgjithmonë kujtimin e Via Crucis në shtegun e gurtë që të çon në majën e Krizevacit. Një ngjitje e vështirë dhe e gjatë, por në të njëjtën kohë shumë e bukur, ku munda të përjetoja skena të ndryshme të cilat, si një faqe nga Ungjilli, më jepnin ide për meditim.

1. Njëri pas tjetrit. Shumë në rrugë.
Një fakt – Mbrëmjen përpara Via Crucis, një murgeshë na kishte këshilluar të largoheshim para agimit. Ne iu bindëm. U befasova shumë kur pashë se shumë grupe pelegrinësh na kishin paraprirë dhe se disa ishin tashmë duke zbritur. Prandaj na u desh të prisnim që njerëzit të kalonin nga një stacion në tjetrin përpara se të përparonim edhe ne drejt Kryqit.

Një reflektim - Ne e dimë, lindja dhe vdekja janë ngjarje të jetës natyrore. Në jetën e krishterë, kur pagëzohemi, martohemi ose shenjtërohemi, gjithmonë kemi dikë që na paraprin dhe që na ndjek. Nuk jemi as të parët as të fundit. Atëherë duhet të respektojmë ata që janë më të vjetër në besim si dhe ata që vijnë pas nesh. Në Kishë askush nuk mund ta konsiderojë veten të vetëm. Zoti ju mirëpret në çdo orë; secili merr përsipër të përgjigjet në kohën e vet.

Një lutje - O Mari, bija e Izraelit dhe nënë e Kishës, na mëso të jetojmë të sotmen e besimit tonë duke ditur të asimilojmë historinë e Kishës dhe duke u përgatitur për të ardhmen.

2. Uniteti në diversitet. Paqe për të gjithë.
Një fakt – më bëri përshtypje diversiteti i pelegrinëve dhe grupeve që shkonin lart e poshtë! Ishim të ndryshëm, në gjuhë, racë, moshë, prejardhje shoqërore, kulturë, formim intelektual... Por ishim njëlloj të bashkuar, shumë të bashkuar. Të gjithë ishim duke u lutur në të njëjtën rrugë, duke marshuar drejt një destinacioni të vetëm: Krizevacit. Të gjithë, si individë ashtu edhe grupe, i kushtonin vëmendje pranisë së të tjerëve. E mrekullueshme! Dhe marshimi mbeti gjithmonë harmonik. Një reflektim - Sa e ndryshme do të ishte fytyra e botës nëse çdo njeri do të bëhej më i vetëdijshëm për përkatësinë e tij në një familje të vetme të madhe, popullin e Perëndisë! Do të kishim më shumë paqe dhe harmoni nëse secili do ta donte tjetrin ashtu siç është, me veçoritë, madhështinë dhe kufijtë e tij! Askujt nuk i pëlqen një jetë e torturuar. Jeta ime është e bukur vetëm kur e fqinjit tim është po aq e bukur.

Një lutje – O Mari, bijë e racës sonë dhe e zgjedhur nga Zoti, na mëso ta duam njëri-tjetrin si vëllezër e motra të së njëjtës familje dhe të kërkojmë të mirën e të tjerëve.

3. Grupi bëhet më i pasur. Solidaritet dhe ndarje.
Një fakt – Duhet të ngjitesh hap pas hapi drejt majës, duke kaluar disa minuta duke dëgjuar, medituar dhe lutur përpara çdo stacioni. Të gjithë anëtarët e grupit, pas leximit, mund të shprehnin lirisht një reflektim, një qëllim ose një lutje. Në këtë mënyrë soditja e shenjave të Via Crucis, si dhe dëgjimi i Fjalës së Zotit dhe mesazheve të Virgjëreshës Mari, u bë më i pasur, më i bukur dhe çoi në lutje më të thellë. Askush nuk ndihej i izoluar. Nuk munguan ndërhyrjet që e kthenin mendjen në identitetin e gjithsecilit. Minutat e kaluara para stacioneve u bënë një mundësi për të ndarë jetën dhe pikëpamjet tona të ndryshme; momentet e ndërmjetësimit të ndërsjellë. Të gjithë u kthyen drejt Atij që erdhi për të na shpëtuar për të ndarë gjendjen tonë.

Një reflektim - Është e vërtetë që besimi është një angazhim personal, por ai rrëfehet, shtohet dhe jep fryte në bashkësi. Miqësia si e tillë shumëfishon gëzimin dhe inkurajon ndarjen e vuajtjeve, por aq më tepër kur miqësia i ka rrënjët në një besim të përbashkët.

Një lutje - O Mari, ti që meditove për pasionin e Birit tënd midis apostujve, na mëso të dëgjojmë vëllezërit dhe motrat tona dhe të çlirohemi nga egoizmi ynë.

4. Mos mendoni se jeni shumë i fortë. Përulësia dhe mëshira.
Një fakt – Via Crucis në Krizevac fillon me shumë entuziazëm dhe vendosmëri. Gjurma është e tillë që rrëshqitjet dhe rrëzimet nuk janë të rralla. Trupi i nënshtrohet një përpjekjeje të madhe dhe është e lehtë të mbarojë energjia shpejt. Nuk mungon lodhja, etja dhe uria... Më të dobëtit ndonjëherë tundohen të pendohen që kanë filluar këtë ndërmarrje të mundimshme. Duke parë dikë të bjerë ose në nevojë, njeriu shtyhet të tallet me të dhe të mos kujdeset për të.

Një reflektim - Ne ende mbetemi qenie prej mishi. Mund të na ndodhë edhe që të biem dhe të kemi etje. Tre rëniet e Jezusit në rrugën për në Kalvar janë domethënëse për jetën tonë. Jeta e krishterë kërkon forcë dhe guxim, besim dhe këmbëngulje, por edhe përulësi e mëshirë. Një lutje - O Mari, nëna e të përulurve, merri mundin tonë, dhimbjet dhe dobësitë tona. Besojini asaj dhe Birit tuaj, Shërbëtorit të përulur që mori përsipër barrat tona.

5. Kur sakrifica jep jetë. Dashuria në vepra.
Një fakt – Rreth stacionit të dhjetë hasëm në një grup të rinjsh që mbanin në barelë një vajzë të re me aftësi të kufizuara. Me të na parë, vajza na përshëndeti me një buzëqeshje të madhe. Menjëherë mendova për skenën ungjillore të të paralizuarit që iu paraqit Jezusit, pasi u ul nga çatia e shtëpisë... E reja ishte e lumtur që ishte në Krizevc dhe kishte takuar Zotin atje. Por e vetme, pa ndihmën e miqve, ajo nuk do të mund të ngjitej. Nëse ngjitja me duar bosh është tashmë e vështirë për një njeri normal, imagjinoj se sa më e vështirë duhet të ketë qenë për ata që mbanin me radhë atë barelë në të cilën ishte shtrirë motra e tyre në Krishtin.

Një reflektim - Kur dashuroni, pranoni vuajtjen për jetën dhe lumturinë e të qenit të dashuruar. Jezusi na dha shembullin më të madh për këtë. “Askush nuk ka dashuri më të madhe se kjo: të japësh jetën për miqtë e tij” (Gjn 15,13:XNUMX), thotë kryqi i Golgotës. Të duash është të kesh dikë për të cilin të vdesësh!

Një lutje - O Mari, ti që qave në këmbët e Kryqit, na mëso të pranojmë vuajtjet për dashuri, që vëllezërit tanë të kenë jetë.

6. Mbretëria e Perëndisë u përket “fëmijëve”. Vogla.
Një fakt – Një pamje e bukur në udhëtimin tonë ishte të shihnim fëmijët duke u ngritur lart e poshtë. Ata kërcyen të gëzuar, të buzëqeshur, të pafajshëm. Ata kishin më pak vështirësi se të rriturit për të shkelur gurët. Të moshuarit u ulën gradualisht për t'u freskuar pak. Të vegjlit bënë thirrjen e Jezusit për t'u bërë si ata për të hyrë në mbretërinë e tij jehonë në veshët tanë.

Një reflektim – Sa më të mëdhenj të mendojmë se jemi, aq më të rëndë bëhemi, aq më e vështirë është ngjitja drejt “Karmelit”. Një lutje - Nëna e Princit dhe shërbëtorja e vogël, na mëso të heqim qafe prestigjin dhe dinjitetin tonë për të ecur me gëzim dhe qetësi në "shtegun e vogël".

7. Gëzimi për të ecur përpara. Komoditeti i të tjerëve.
Një fakt – Teksa i afroheshim stacionit të fundit, lodhja u shtua, por na përcillte gëzimi që dinim se do të mbërrinim së shpejti. Njohja e arsyes së djersës të jep guxim. Që nga fillimi i Via Crucis, dhe akoma më shumë drejt fundit, takuam njerëz rrugës për poshtë, të cilët na inkurajuan, me vështrimin e tyre vëllazëror, të ecnim përpara. Nuk ishte e pazakontë të shihje një çift të kapur për dore për të ndihmuar njëri-tjetrin për të kapur pikat më të pjerrëta.

Një reflektim - Jeta jonë e krishterë është një kalim nga shkretëtira drejt tokës së premtuar. Dëshira për të jetuar përjetësisht në shtëpinë e Zotit na jep gëzim dhe paqe, sado i vështirë të jetë udhëtimi. Është këtu që dëshmia e shenjtorëve na jep ngushëllim të madh, të atyre që e ndoqën dhe i shërbyen Zotit përpara nesh. Ne kemi një nevojë të pandërprerë për t'u mbështetur nga njëri-tjetri. Drejtimi shpirtëror, dëshmia e jetës dhe ndarja e përvojave janë të nevojshme në rrugët e shumta në të cilat gjendemi.

Një lutje – O Mari, Zoja jonë e besimit dhe e shpresës së përbashkët, na mëso të përfitojmë nga vizitat e tua të shumta për të pasur ende arsye për të shpresuar dhe për të përparuar.

8. Emrat tanë janë të shkruar në qiell. Besim!
Një fakt - Ja ku jemi. Na duheshin më shumë se tre orë për të arritur në destinacionin tonë. Një kuriozitet: baza ku është vendosur kryqi i madh i bardhë është plot me emra - të atyre që kanë kaluar nga këtu apo të atyre që i kanë bartur në zemër pelegrinët. I thashë vetes se këta emra janë, për ata që i kanë shkruar, më shumë se thjesht shkronja. Zgjedhja e emrave nuk ishte e lirë.

Një reflektim – Edhe në qiell, atdheu ynë i vërtetë, emrat tanë janë të shkruar. Zoti, që e njeh secilin me emër, na pret, mendon për ne dhe na ruan. Ai e di numrin e qimeve tona. Të gjithë ata që na paraprinë, shenjtorët, mendojnë për ne, ndërmjetësojnë për ne dhe na mbrojnë. Kudo që të jemi dhe çfarëdo që të bëjmë, duhet të jetojmë sipas parajsës.

Një lutje – O Mari, e kurorëzuar me lule rozë nga qielli, na mëso ta mbajmë shikimin gjithmonë të kthyer nga realitetet e mësipërme.

9. Zbritja nga mali. Misioni.
Një fakt – Kur arritëm në Krizevc, ndjemë dëshirën për të qëndruar sa më gjatë. U ndjemë mirë atje. Panorama e bukur e Medjugorjes, qytetit Marian, u shtri para nesh. Kënduam. Ne qeshnim. Por… na u desh të zbrisnim. Na u desh të linim malin dhe të ktheheshim në shtëpi... të rifillonim jetën e përditshme. Pikërisht aty, në jetën e përditshme, ne duhet të përjetojmë mrekullitë e takimit tonë me Zotin, nën vështrimin e Marisë. Një reflektim – Shumë njerëz luten në Krizevc dhe shumë jetojnë në botë. Por lutja e Jezusit ishte e mbushur me misionin e tij: vullnetin e Atit, shpëtimin e botës. Thellësia dhe e vërteta e lutjes sonë arrihet vetëm nëpërmjet aderimit tonë ndaj planit të shpëtimit të Perëndisë.

Një lutje - O Mari, Zoja jonë e Paqes, na mëso t'i themi po Zotit çdo ditë të jetës sonë që të vijë mbretëria e Perëndisë!

Don Jean-Basile Mavungu Khoto

Burimi: Eco di Maria nr 164