Medjugorje: Jelena vizionare flet për përvojën e saj me Medonën

 

Jelena Vasilj, 25 vjeç, e cila studion teologji në Romë, shpesh iu drejtohet pelegrinëve në pushime në Medjugorje me njohuritë që ne dimë, të cilave ajo tani shton edhe saktësinë teologjike. Kështu ai u foli të rinjve të Festivalit: Përvoja ime është e ndryshme nga ajo e gjashtë vizionarëve ... Ne vizionarët janë dëshmia që Zoti na thërret personalisht. Në Dhjetor 1982 pata përvojën e Engjëllit tim të Kujdestarit, dhe më vonë të Madonës që më foli në zemër. Thirrja e parë ishte thirrja për shndërrim, në pastërtinë e zemrës për të qenë në gjendje të mirëpresim praninë e Marisë ...

Përvoja tjetër ka të bëjë me lutjen dhe unë do t'ju flas vetëm sot për këtë. Në gjithë këtë kohë ajo që ka qenë më inkurajuese ka qenë që Zoti na thërret dhe më pas e zbulon veten si ai që është, ai që ishte dhe që do të jetë gjithmonë. Besimi i parë është se besnikëria e Zotit është e përjetshme. Kjo do të thotë se nuk jemi vetëm ne që kërkojmë Zotin, por nuk është vetëm vetmia që na shtyn të kërkojmë atë, por vetë Zoti është i pari që na gjeti. Farë na kërkon Zonja? Se ne e kërkojmë Zotin, kërkon besimin tonë dhe besimi është praktikë e zemrës sonë dhe jo vetëm një gjë! Zoti flet në Bibël një mijë herë, flet për zemrën dhe kërkon shndërrimin e zemrës; dhe zemra është ky vend ku Ai dëshiron të hyjë, është vendi i vendimit dhe për këtë Zonja jonë në Medjugorje na kërkon që të lutemi me zemër, që do të thotë të vendosim dhe t’i japim vetes plotësisht Zotit ... Kur lutemi me zemër, ne i japim veten. Zemra është gjithashtu jeta që Zoti na jep dhe që ne e shohim përmes lutjes. Zonja jonë na thotë se lutja është e vërtetë vetëm kur bëhet dhurata e vetvetes; dhe përsëri se kur takimi me Perëndinë na bën falë tij, kjo është shenja më e dukshme që kemi hasur në të. Ne e shohim këtë në Maria: kur ajo merr ftesën e Engjëllit dhe viziton Elizabetën, atëherë falënderimet, lavdërimi lind në zemrën e saj.

Zoja na thotë të lutemi për bekimin; dhe kjo Bekim ishte shenja që kishim marrë dhuratën: d.m.th që ne ishim të këndshëm për Zotin.Zonja jonë na tregoi forma të ndryshme të lutjes, për shembull Rruzaren ... Lutja e Rruzares është shumë e vlefshme sepse përfshin një element të rëndësishëm: përsëritjen. Ne e dimë se mënyra e vetme për të qenë i virtytshëm është të përsërisni emrin e Zotit, ta pranoni gjithmonë atë. Për këtë arsye, të thuash Rruzaren do të thotë të depërtosh në misterin e qiellit dhe, në të njëjtën kohë, të përtërijmë kujtesën e mistereve, ne hyjmë në hirin e shpëtimit tonë. Zonja jonë na bindi që pas lutjes së buzëve ka meditim dhe më pas soditje. Një kërkim intelektual për Zotin është i mirë, por është e rëndësishme që lutja të mos mbetet intelektuale, por të shkojë pak më tej; duhet të shkojë në zemër. Dhe kjo lutje e mëtejshme është dhurata që kemi marrë dhe e cila na lejon të takohemi me Zotin. Kjo lutje është heshtje. Këtu fjala jeton dhe jep fryte. Shembulli më i ndritshëm i kësaj lutje të heshtur është Maria. Ajo që kryesisht na lejon të themi po është përulësia. Vështirësia më e madhe në lutje është shpërqendrimi dhe gjithashtu dembelizmi shpirtëror. Edhe këtu është vetëm besimi që mund të na ndihmojë. Unë duhet të mblidhem dhe t'i kërkoj Zotit të më japë një besim të madh, një besim të fortë. Besimi na jep të njohim misterin e Zotit: atëherë zemra jonë hapet. Sa për dembelizmin shpirtëror ka vetëm një ilaç: asketizëm, kryq. Zoja na thërret të shohim këtë aspekt pozitiv të heqjes dorë. Ajo nuk kërkon nga ne të vuajmë në mënyrë që të vuajmë, por t'i japim hapësirë ​​Zotit. Agjërimi gjithashtu duhet të bëhet dashuri dhe të na sjellë tek Zoti dhe të na lejojë të lutemi. Një element tjetër i rritjes sonë është lutja e komunitetit. Virgjëresha gjithmonë na thoshte se lutja është si një flakë dhe të gjithë së bashku bëhemi një forcë e madhe. Kisha na mëson se adhurimi ynë nuk duhet të jetë vetëm personal, por komunal dhe na bën thirrje të mblidhemi dhe të rritemi së bashku. Kur Zoti e zbulon veten në lutje, ai na zbulon neve vetveten dhe gjithashtu për bashkimin e ndërsjellë. Zonja jonë vendos Meshën e Shenjtë mbi të gjitha lutjet. Ajo na tha që në atë moment qielli zbret në tokë. Dhe nëse pas kaq vitesh nuk e kuptojmë madhështinë e Meshës së Shenjtë, ne nuk mund ta kuptojmë misterin e Shëlbimit. Si na ka udhëhequr Zoja në këto vite? Ishte vetëm një shteg në paqe, në pajtimin me Perëndinë Atë. E mira që kemi marrë nuk është në pronësi të nesh dhe prandaj nuk është vetëm për ne ... Ajo na referoi te pastori ynë në kohën që të fillonim një grup lutjesh dhe ajo gjithashtu premtoi se do të na drejtonte vetë dhe na kërkoi të luteshim së bashku kater vite. Në mënyrë që kjo lutje të jetë e rrënjosur në jetën tonë, së pari ai na kërkoi të takohemi një herë në javë, pastaj dy herë, pastaj tre herë.

1. Takimet ishin shumë të thjeshta. Krishti ishte në qendër, ne duhet të thoshim rruzaren e Jezusit, e cila është e përqendruar në jetën e Jezusit, në mënyrë që të kuptojë Krishtin. Sa herë që ai na kërkonte për pendim, shndërrim të zemrës dhe nëse kishim vështirësi me njerëzit, para se të vinit për t'u lutur, kërko falje.

2. Pas kësaj, lutja jonë u bë gjithnjë e më shumë një lutje e heqjes dorë, braktisjes dhe dhuratës së vetvetes, në të cilën të gjitha vështirësitë tona duhej t'i jepeshin Zotit: kjo për një çerek ore. Zonja jonë na bëri thirrje t'i jepnim të gjithë personit tonë dhe t'i përkisnim asaj plotësisht. Pas kësaj lutja u bë një lutje falënderimi dhe përfundoi me bekimin. Ati ynë është thelbi i të gjitha marrëdhënieve tona me Perëndinë dhe çdo takim përfundoi me Atin tonë. Në vend të Rruzares thamë shtatë Pater, Ave, Gloria posaçërisht për ata që na udhëzojnë.

3. Takimi i tretë i javës ishte për dialog, shkëmbim midis nesh. Zoja na dha temën dhe ne folëm për këtë temë; Zonja jonë na tha që në këtë mënyrë ajo i dha vetes secilit prej nesh dhe ndau përvojën tonë dhe se Zoti e pasuroi secilin prej nesh. Gjëja më e rëndësishme është shoqërimi shpirtëror. Ai na kërkoi udhëzim shpirtëror sepse, për të kuptuar dinamikën e jetës shpirtërore, duhet ta kuptojmë zërin e brendshëm: atë zë të brendshëm që duhet ta kërkojmë në lutje, pra vullnetin e Zotit, zërin e Zotit në zemrën tonë.