Medjugorje: shikuesi tregon vizionin e Parajsës dhe të ferrit

Janko: Vicka, ti më ke thënë një herë, dhe unë gjithashtu e kam lexuar në fletoren tënde, se ditën e të vdekurve në 1981, Zoja ju tregoi parajsën; të gjithë ishit atje përveç Ivanit. Ju gjithashtu shkruat që parajsa është "e bukur në mënyrë të pashprehur", me një mori njerëzish dhe engjëjsh. Kur e pyetët Zonjën tonë pse jua tregoi, ju shkruani se ajo u përgjigj: «Për t'ju treguar sa e bukur do të jetë për të gjithë ata që do t'i qëndrojnë besnikë Zotit". Ju gjithashtu shtuat se Ivanka pa nënën e saj të ndjerë dhe një grua tjetër që nuk e njihte.
Vicka: Mirë. Por çfarë doni me këtë?
Janko: Asgjë; kjo eshte mire. Por me pak fjalë është hyrja në temën tonë aktuale. Ndërkohë, unë jam i interesuar të di nëse e keni njohur dikë edhe atë kohë.
Vicka: Jo, jo Askush
Janko: Mirë, por si hyrje në intervistën tonë do të doja t'ju kujtoj edhe këtë: katër ditë më vonë, ju shkruat se, gjatë shfaqjes, papritmas Zoja u zhduk dhe ferri u hap para jush. Ju, Jakov dhe Maria e keni parë. Ju shkruat se ishte e frikshme; dukej si një det zjarri; kishte kaq shumë njerëz brenda. Të gjithë të nxirë, dukeshin si djaj. Ju thoni se në mes keni parë një zuskë flokëverdhë, me flokë të gjatë dhe brirë dhe djaj të sulmuar nga të gjitha anët. Ishte thjesht e tmerrshme.
Vicka: Epo, kaq. Unë kam përshkruar se si mundem; por nuk mund të përshkruhet.
Janko: Zoja, atëherë pse ju tregoi ajo?
Vicka: Po, po; sigurisht! Ai na e tregoi për të na treguar se si janë ata që bien në të.
Janko: Zoja ju ka folur mirë. Somethingshtë diçka që edhe ti edhe ne shpesh e harrojmë.
Vicka: Por! Kush mund të mendojë gjithmonë për këto gjëra? Por as nuk mund të harrojmë atë që kemi parë.
Janko: Në rregull, Vicka. Me këtë jemi vetëm në fillim të asaj që do të doja të të tregoja. Ju lutemi kini durim.
Vicka: Çfarë do të ndodhë tani, Zoti im!
Janko: Gjithmonë ka të bëjë me vizionin e parajsës dhe të ferrit.
Vicka: Çfarë vizioni?
Janko: Rreth asaj kohe kur Zoja na mori ty dhe Jakov për të parë parajsën dhe ferrin.
Vicka: Mirë, por unë tashmë ju kam thënë për këtë.
Janko: Kjo është e vërtetë; Sapo e fshiva nga kaseta. Prandaj më trego diçka tani.
Vicka: Në detaje apo shkurtimisht?
Janko: Sa më i detajuar të mundesh.
Vicka: Mirë. Ndodhi rreth pesëmbëdhjetë ditë pas vizionit të parajsës, për të cilën sapo kemi folur; Nuk e mbaj mend saktësisht. Unë dhe Jakov shkuam në Citluk për disa arsye. Ne u kthyem rreth orës tre të pasdites; ne u ndalëm për një kohë me ne [në shtëpinë e Vicka] dhe pastaj vazhduam drejt shtëpisë së Jakov. Doja t’i dorëzoja nënës së tij.
Janko: Po çfarë?
Vicka: Nëna e saj kishte dalë diku. Menjëherë para nesh u shfaq Madona; ai na përshëndeti duke thënë: "I lavdëruar qoftë Jezu Krishti" dhe tha se do të na çonte në parajsë.
Janko: Dhe ti?
Vicka: Ne u frikësuam. Jakov filloi të bërtiste dhe të qante. Ai tha se nuk donte të shkonte sepse nëna e tij e ka vetëm atë; kështu që unë shkova atje vetëm.
Janko: Dhe Madona?
Vicka: Ai nuk tha asgjë. Ndërsa ishim akoma në gjunjë, ajo na mori për dore: unë për të djathtën dhe ai për të majtën; ajo u vendos në mesin tonë me fytyrën e kthyer nga ne. Dhe menjëherë filluam të ngjitemi ...
Janko: Atje, brenda shtëpisë?
Vicka: Po ku tjetër? Djathtas lart, përmes tavanit. Por shtëpia ishte zhdukur dhe ne po shkonim ...
Janko: Ku shkove?
Vicka: Çfarë di unë? Ndjeva sikur po ngjitesha lart, diku.
Janko: Keni frikë?
Vicka: Mund ta imagjinoni. Vetëm se nuk kishte as kohë për të menduar për të. Shpejt arritëm në parajsë.
Janko: A e pe tokën atëherë?
Vicka: Po çfarë toke! Nuk e kemi parë që kur kemi filluar të ngjitemi.
Janko: E kush të tha që ky ishte parajsa?
Vicka: Epo, Madona; kush tjetër mund të na thoshte?
Janko: Epo, Vicka. Ju më thatë që Zoja e kishte kthyer fytyrën drejt teje ndërsa të çoi atje lart në parajsë. Dhe pastaj?
Vicka: Ndërsa na tregoi parajsën dhe ferrin, ai shikoi atje ku ne po shikonim. Si mund të kishte bërë ndryshe?
Janko: Mirë. Tani më trego diçka për këtë parajsë.
Vicka: Por çfarë të them! Ju tashmë keni lexuar dhe dëgjuar për këtë. Mund ta imagjinoni më mirë se unë. Një herë më vonë, ndërsa lexoja Shkrimet e Shenjta rastësisht, lexova në Shën Pal se një gjë e tillë syri i njeriut as nuk e ka parë e as veshi nuk e ka dëgjuar. Këtu, Shën Pali na tregoi gjithçka.
Janko: Vicka, por dua të ma përshkruash pak. Pse tjetër Zoja na e tregoi atë?
Vicka: E dija që nuk do më largoje lehtë! Epo, këtu është. Pak më parë, duke folur për këtë, thamë që nuk mund të përshkruhet. Somethingshtë diçka e mrekullueshme dhe e papërshkrueshme. Gjithçka është plot me një dritë të jashtëzakonshme… njerëz… lule flowers engjëj… Gjithçka është e mbushur me një gëzim të patreguar. Me një fjalë, është aq e bukur sa zemra të ndalet kur e shikon.
Janko: Ah, pra! Ju thatë diçka. Tani më thuaj: sa e madhe duket?
Vicka: A dëshiron vërtet që të ta them? Si mund t'ju tregoj?
Janko: Epo, siç e dini. Për shembull: a ka ndonjë kufizim? si jam unë? e kështu me radhë.
Vicka: Kufijtë? Ka dhe nuk ka. Duket sikur kur shkon në det; ju me siguri keni qenë atje. Kudo që të ktheheni, nuk ka kufij. Disi është kështu ...
Janko: Epo, Vicka. Unë jam me të vërtetë i mërzitshëm për ju, por unë do të doja të vazhdoj. Ne mund ta bëjmë atë?
Vicka: Le të shkojmë përpara, pasi kemi filluar.
Janko: Mirë. Dikush më tha një herë, duke u tallur, se duke folur pak për parajsën, ju thatë se ka edhe një derë. Çfarë do të thoni për këtë tani?
Vicka: Epo, e njëjta gjë që thashë atëherë. Atje, ku ishim me Zojën, është si një tunel, diçka si një derë, dhe pranë tij është një njeri. Zoja na tha se askush nuk mund të hyjë. Edhe atje, ju duhet një leje ... Të gjithë takojnë një pasazh për të kaluar.
Janko: Mirë, Vicka; ti je vertet e forte! Shtë e qartë se Zoja nuk mund t'ju tregojë parajsën në një mënyrë tjetër nga ajo që mund ta kuptoni më mirë. Përkundrazi, a ju tregoi ai ndonjë gjë tjetër atëherë?
Vicka: Epo, edhe ty të thashë. Ai gjithashtu na tregoi purgatorin dhe ferrin.
Janko: Purgatori së pari apo ferri së pari?
Vicka: Së pari Purgatori.
Janko: Prandaj më trego diçka në lidhje me purgatorin.
Vicka: Shkurt, kaq. Purgatori është një hapësirë ​​e errët dhe e zymtë midis parajsës dhe ferrit. Mbushur me diçka si hiri ... Duket gjithashtu e frikshme.
Janko: E kush të tha se ishte purgator?
Vicka: Zoja! Kush tjetër mund të na tregojë?
Janko: A ju tha ai për këtë?
Vicka: Ai na tha gjëra që duhet t'i dinim tashmë.
Janko: Çfarë, për shembull?
Vicka: Epo, se ky është vendi ku shpirtrat pastrohen, se ata duhet të luten shumë për ta, etj.
Janko: A keni parë dikë në purgator?
Vicka: Jo, askush. As nuk kemi dëgjuar diçka që vjen nga ajo.
Janko: Pra, duket si një varr i madh!
Vicka: Diçka e tillë. Thjesht e shemtuar.
Janko: Pra, a ju çoi Zoja në ferr?
Vicka: Po, po. Unë tashmë jua kam thënë këtë.
Janko: Do ​​ma përshkruash pak?
Vicka: Epo, pak më parë në dialogun tonë tashmë e kemi përshkruar atë. Zjarri ils djajtë people njerëzit e shëmtuar! Të gjitha me brirë dhe bisht. Të gjithë duken si djaj. Ata vuajnë ... Zoti na ruajt dhe kaq.
Janko: A keni njohur dikë atje?
Vicka: Jo, askush. Vetëm unë pashë përsëri atë lavire me brirë. Ju vuani në mes të atij zjarri; dhe djajtë përreth saj. Thjesht e tmerrshme.
Janko: Epo, Vicka; ne tashmë jemi shtrirë pak.
Vicka: Çfarë mund të bëj për këtë? Nuk është kurrë e mjaftueshme për ju!
Janko: Epo, le të vazhdojmë. Pasi pashë gjithë këtë, çfarë ndodhi?
Vicka: Ne jemi kthyer në tokë. Ku tjetër do të kishim shkuar?
Janko: Dhe në çfarë mënyre?
Vicka: Ashtu siç u larguam.
Janko: A ju ka mbajtur Zonja për dore dhe më pas ju ka mbështetur para shtëpisë?
Vicka: Aspak! Ai na la brenda në shtëpi, ku na mori!
Janko: Brenda shtëpisë së kujt?
Vicka: Epo, të thashë: për Jakovin e vogël.
Janko: Direkt nga lart?
Vicka: Direkt poshtë, në kuzhinën e Jakovit të vogël.
Janko: Të ka parë ndokush kur të kanë rrëzuar?
Vicka: Jo, askush. Nëna e Jakov ishte jashtë; po e kërkonte. [Vini re se nëna e Jakov pretendoi se e kishte parë atë në shtëpi dhe nuk e kishte gjetur].
Janko: Dhe Madona?
Vicka: Zoja na uli, na përshëndeti dhe u largua.
Janko: Dhe ti?
Vicka: Çfarë mund të bëjmë? Pak nga pak u përpoqëm të vendoseshim në… U qetësuam shpejt. Jakov ishte pak i fryrë dhe dukej i lodhur, por shumë shpejt edhe ai u pastrua.
Janko: Dhe ti?
Vicka: Nuk e pashë veten, por shpejt u ktheva te vetja.
Janko: Kush të pa parë?
Vicka: Nëna e Jakov.
Janko: Dhe çfarë të tha?
Vicka: Ajo na pyeti se ku fshiheshim sepse po na kërkonte. Dhe filloi të qajë kur pa se si dukej Jakov. Pastaj disi u qetësuam, ajo dhe ne.
Janko: A i ke thënë ndonjë gjë?
Vicka: Sigurisht! Pastaj erdhën disa nga lagjja dhe ne u thamë atyre gjithashtu.
Janko: A ju besuan?
Vicka: Po ata e besuan atë! Ishte ende e qartë për ne se kishim përjetuar diçka; diçka e pazakontë
Janko: Kështu Zoja nuk ju ndaloi ta thoni.
Vicka: Ai nuk e ndaloi atë; me të vërtetë, ai na tha ta tregojmë. Përndryshe pse do të na e tregonte ai?
Janko: Epo, Vicka. Më trego përsëri sa zgjati e gjitha.
Vicka: Rreth njëzet minuta; të paktën më duket kështu.
Janko: Vicka, faleminderit. Ju keni qenë me të vërtetë i durueshëm.
Vicka: Unë kam qenë gjithmonë me ty!
Janko: Faleminderit edhe për këtë.