Medjugorje: i çliruar nga droga, ai tani është një prift

Jam i lumtur për sa kohë që mund t'ju jap dëshmi të gjithëve për "ringjalljen" e jetës sime. Shumë herë, kur flasim për Jezusin e gjallë, Jezusin i cili mund të preket me duar, i cili ndryshon jetën tonë, zemrat tona duken shumë larg, në re, por unë mund të dëshmoj se i kam përjetuar të gjitha këto dhe atë parë gjithashtu të ndodhë në jetën e shumë, shumë të rinjve. Kam jetuar për një kohë të gjatë, rreth 10 vjet, një i burgosur i drogës, në vetmi, në margjinalizim, i zhytur në të keqen. Kam filluar të marr marihuanë kur isha vetëm pesëmbëdhjetë vjeç. Gjithçka filloi me rebelimin tim ndaj gjithçkaje dhe të gjithëve, që nga muzika që dëgjoja e deri tek shtyma drejt një lirie të gabuar, fillova të bëja një artikull herë pas here, pastaj kalova te heroina, më në fund te gjilpëra! Pas shkollës së mesme, duke mos arritur të studioja në Varazdin, Kroaci, shkova në Gjermani pa një qëllim të caktuar. Fillova të jetoja në Frankfurt ku punoja si murator, por isha i pakënaqur, doja më shumë, doja të isha dikush, të kisha shumë para. Fillova të merrem me heroinë. Paratë filluan të mbushin xhepat e mi, unë bëra një jetë me klas, kisha gjithçka: makina, vajza, kohë të mira - ëndrra klasike amerikane.

Ndërkohë, heroina më kapte gjithnjë e më shumë dhe më shtynte gjithnjë e më poshtë, drejt humnerës. Kam bërë shumë gjëra për para, kam vjedhur, kam gënjyer, kam mashtruar. Në vitin e kaluar të kaluar në Gjermani, unë jetoja fjalë për fjalë në rrugë, fjeta në stacione treni, u largova nga policia, e cila tani po më kërkonte. I uritur siç isha, hyra në dyqane, kapa bukë dhe sallam dhe hëngra ndërsa ika. Të të them që asnjë arkëtar nuk më bllokonte më është e mjaftueshme për të të bërë të ditur se si dukesha. Isha vetëm 25 vjeç, por isha aq i lodhur nga jeta, nga jeta ime, saqë thjesht doja të vdisja. Në vitin 1994 ika nga Gjermania, u ktheva në Kroaci, në këto kushte më gjetën prindërit. Vëllezërit e mi menjëherë më ndihmuan për të hyrë në komunitet, së pari në Ugljane afër Sinji dhe pastaj në Medjugorje. Unë, e lodhur nga gjithçka dhe thjesht duke dashur të pushoja pak, hyra brenda, me të gjitha planet e mia të mira se kur të dilja jashtë.

Kurrë nuk do ta harroj ditën kur, për herë të parë, u takova me Nënën Elvira: Kisha tre muaj komunitet dhe isha në Medjugorje. Duke folur me ne djemtë në kishëz, ai papritmas na bëri këtë pyetje: "Kush nga ju dëshiron të bëhet një djalë i mirë?" Të gjithë rreth meje ngritën dorën me gëzim në sy, në fytyrë. Por unë isha i trishtuar, i zemëruar, unë tashmë kisha në mendje planet e mia që nuk kishin asnjë lidhje me t'u bërë i mirë. Sidoqoftë atë natë, nuk mund të flija, ndjeva një peshë të madhe brenda meje, mbaj mend që kam qarë fshehurazi në banjat dhe në mëngjes, gjatë lutjes së rruzares, kuptova se doja të bëhesha edhe unë e mirë. Shpirti i Zotit më kishte prekur thellë zemrën, falë atyre fjalëve të thjeshta të thëna nga Nënë Elvira. Në fillim të udhëtimit në komunitet, unë vuajta aq shumë për shkak të krenarisë sime, nuk doja të pranoja të isha i dështuar.

Një mbrëmje, në vëllazërinë e Ugljane, pasi kisha thënë shumë gënjeshtra për jetën time të kaluar për tu dukur ndryshe nga sa isha vërtet, me dhimbje kuptova se sa keq kishte hyrë në gjakun tim, duke jetuar kaq shumë vite në botën e drogës. Unë kisha arritur në pikën ku nuk dija më as kur thoja të vërtetën dhe kur isha duke gënjyer! Për herë të parë në jetën time, megjithëse me vështirësi, e ula krenarinë time, u kërkova falje vëllezërve dhe menjëherë pas kësaj ndjeva gëzim të madh që u çlirova nga e keqja. Të tjerët nuk më gjykuan, përkundrazi, ata më donin edhe më shumë; Ndjeva "uri" për këto momente të çlirimit dhe shërimit dhe fillova të ngrihesha natën për t'u lutur, për t'i kërkuar Jezusit forcë për të kapërcyer frikën time, por mbi të gjitha për të më dhënë guximin të ndaj varfërinë time me të tjerët, gjendjet e mia shpirtërore dhe ndjenjat e mia. Atje, përpara Jezusit Eukaristia, e vërteta filloi të zërë vend brenda meje: dëshira e thellë për të qenë ndryshe, për të qenë një mik i Jezusit. Sot zbulova sa e madhe dhe e bukur është dhurata e një miqësie të vërtetë, të bukur, të pastër, transparente; Unë u përpoqa të isha në gjendje të pranoja vëllezërit ashtu siç ishin, me defektet e tyre, për t'i mirëpritur në paqe dhe për t'i falur. Çdo natë unë kërkoja dhe i kërkoja Jezusit të më mësonte të dua ashtu si Ai e do.

Kam kaluar shumë vite në Komunitetin e Livorno, në Toskanë, atje, në atë shtëpi, pata mundësinë të takoja Jezusin shumë herë dhe të hyja më thellë në njohuritë e vetvetes. Në atë periudhë, për më tepër, unë vuajta shumë: vëllezërit e mi, kushërinjtë, miqtë ishin në luftë, ndihesha fajtor për gjithçka që i kisha bërë familjes sime, për të gjitha vuajtjet e shkaktuara, për faktin se po qëndroja në Komunitet dhe ata në luftë. Gjithashtu nëna ime, në atë kohë, u sëmur dhe më kërkoi të kthehesha në shtëpi. Ishte një zgjedhje e luftuar shumë, e dija se çfarë po kalonte nëna ime, por në të njëjtën kohë e dija, që largimi nga Komuniteti do të ishte një rrezik, ishte shumë herët dhe do të isha një barrë e madhe për prindërit e mi. Unë u luta për net të tëra, i kërkova Zotit që ta bënte nënën time të kuptojë se unë nuk isha vetëm e saj, por edhe e djemve me të cilët kam jetuar. Zoti bëri mrekullinë, nëna ime e kuptoi dhe sot ajo dhe e gjithë familja ime janë shumë të lumtur me zgjedhjen time.

Pas katër viteve të Komunitetit, ishte koha të vendosja se çfarë të bëja me jetën time. Ndihesha gjithnjë e më shumë e dashuruar me Zotin, me jetën, me Komunitetin, me fëmijët me të cilët ndava ditët e mia. Në fillim, mendoja të studioja psikologji, por sa më shumë që u afrohesha këtyre studimeve, aq më shumë frika më shtohej, kisha nevojë të shkoja në themel, në thelbin e jetës. Atëherë vendosa të studioja teologji, të gjitha frikat e mia u zhdukën, u ndjeva gjithnjë e më mirënjohës ndaj Komunitetit, ndaj Zotit për të gjitha kohët që ai erdhi të më takonte, që më kishte shqyer nga vdekja dhe më ringjalli, sepse më kishte pastruar, veshur , për të bërë që unë të veshin fustanin e partisë. Sa më shumë që përparoja në studime, aq më shumë 'thirrja' ime bëhej e qartë, e fortë, zinte rrënjë brenda meje: Doja të bëhesha prift! Doja t'i jepja jetën Zotit, t'i shërbeja Kishës brenda Komunitetit Cenacle, për të ndihmuar fëmijët. Më 17 korrik 2004 u shugurova prift.