Medjugorje: Vicka na tregon me hollësi se çfarë ndodhi më 25 qershor 1981

Janko: Vicka, kështu që doli të enjten më 25 qershor 1981. Ju të gjithë keni rinisur punën tuaj. A e keni harruar tashmë atë që ka ndodhur një natë më parë?
Vicka: Aspak! Ne vetëm kemi ëndërruar dhe biseduar për këtë!
Janko: A pranove të lësh gjithçka? Ose tjeter?
Vicka: strangeshtë e çuditshme; nuk ishte e mundur ta lësh të shkojë. Ne të tre
Janko: Kush ju tre?
Vicka: Ivanka, Mirjana dhe unë ramë dakord të kthehemi atje ku e pamë një ditë më parë rreth të njëjtën kohë, duke menduar: «Nëse është Zoja, ndoshta ajo do të vijë përsëri».
Janko: Dhe a shkove?
Vicka: clearshtë e qartë; afërsisht në të njëjtën kohë. Ne shkuam përgjatë rrugës së pashtruar dhe shikuam atje lart, drejt vendit të shfaqjes së parë.
Janko: Dhe a patë ndonjë gjë?
Vicka: Si jo! Papritmas një rrufe e papritur shkrepi dhe Madona u shfaq.
Janko: Me foshnjën?
Vicka: Jo, jo Këtë herë nuk kishte asnjë fëmijë.
Janko: E ku u shfaq saktësisht Zoja?
Vicka: Në të njëjtin vend si ditën e parë.
Janko: A ju kujtohet kush e pa atë së pari, në këtë shfaqje?
Vicka: Ivanka përsëri.
Janko: Je i sigurt?
Vicka: Sigurisht. Më pas, unë dhe Mirjana gjithashtu e pamë atë.
Janko: Dhe këtë herë u ngjitët tek ajo?
Vicka: Prit. Para se të ngjitesha, u kisha thënë Marisë dhe Jakovit të vogël se do t'i telefonoja nëse do të shihnim diçka.
Janko: A e bëre atë?
Vicka: Po. Kur e pamë të tre, u thashë Ivankës dhe Mirjanës që të presin, derisa t'i telefonoj ata të dy. Unë i thirra ata dhe ata vrapuan menjëherë pas meje.
Janko: Dhe pastaj çfarë?
Vicka: Kur u mblodhëm të gjithë, Zoja na thirri me gjestin e dorës së saj. Dhe vrapuam. Maria dhe Jakov nuk e panë menjëherë, por edhe ata vrapuan.
Janko: Nga cila rrugë?
Vicka: Asnjë shteg! Aty nuk ka fare. Ne vrapuam drejt e lart; drejt nëpër ato shkurre me gjemba.
Janko: Por a ishte e mundur për ju?
Vicka: Ne vrapuam sikur diçka po na çonte. Nuk kishte shkurre për ne; asgjë Sikur gjithçka të ishte bërë prej gome guri sfungjeri, nga diçka që nuk mund të përshkruhet. Askush nuk mund të na ndiqte.
Janko: Ndërsa po vraponit, e patë Madonën?
Vicka: Si jo! Përndryshe, si do ta dinim se ku të vraponim? Vetëm Maria dhe Jakov nuk e panë atë derisa u ngritën lart.
Janko: Pra, edhe ata e panë?
Vicka: Po. Së pari pak konfuze, por pastaj gjithnjë e më qartë.
Janko: Mirë. A ju kujtohet kush u ngrit atje i pari?
Vicka: Ivanka dhe unë arritëm të parët. Në praktikë, pothuajse të gjithë së bashku.
Janko: Vicka, ti thua se vrapove kaq lehtë, por një herë më the që Mirjana dhe Ivanka ishin gati të fikët atëherë.
Vicka: Po, për një moment. Por në një moment gjithçka kaloi.
Janko: Çfarë bëre kur u ngrit atje?
Vicka: Nuk mund ta shpjegoj ty. Ne ishim të hutuar. Kishim edhe frikë. Nuk ishte e lehtë të qëndroje para Zojës! Me gjithë këtë, ne ramë në gjunjë dhe filluam të bëjmë disa lutje.
Janko: A ju kujtohet çfarë lutjesh keni thënë?
Vicka: Nuk e mbaj mend. Por me siguri Ati ynë, Ave Maria dhe Gloria. Ne nuk dinim as lutje të tjera.
Janko: Një herë më ke thënë që Jakov i vogël ra në mes të një ferrishteje.
Vicka: Po, po. Me gjithë atë emocion ai ra. Mendova: ah, Jakov im i vogël, nuk do të largohesh nga këtu i gjallë!
Janko: Përkundrazi ai e bëri atë të gjallë, siç e dimë.
Vicka: Sigurisht që ai doli! Në të vërtetë, mjaft shpejt. Dhe kur ndihej i lirë nga ferrat, ai vazhdonte të përsëriste: "Tani unë nuk do të kisha mendje të vdisja, pasi pashë Zoja". Mendoni se nuk kishte gërvishtje, megjithëse kishte rënë në mes të asaj shkurre.
Janko: Si erdhi?
Vicka: Unë vërtet nuk e di. Atëherë nuk dija si t’ia shpjegoja vetes; por tani e kuptoj që Zoja e ka mbrojtur atë. Dhe kush tjetër?
Janko: Si ju shfaq Zoja ajo kohë?
Vicka: Dëshironi të dini se si ishte veshur?
Janko: Jo, jo kjo. Unë mendoj për gjendjen shpirtërore të tij, qëndrimin e tij ndaj jush.
Vicka: Ishte e mrekullueshme! Buzëqeshur dhe i gëzuar. Por kjo nuk mund të përshkruhet.
Janko: A të tha diçka? Unë i referohem kësaj dite të dytë.
Vicka: Po. Ai u lut me ne.
Janko: E pyete ndonjë gjë?
Vicka: Unë nuk e bëj. Ivanka në vend po; ai pyeti për nënën e tij. Ky pak më parë kishte vdekur papritur në spital.
Janko: Jam shumë i interesuar. Çfarë të pyeti ai?
Vicka: Ai pyeti si është mamaja e tij.
Janko: Dhe Zoja ju përgjigj diçka?
Vicka: Sigurisht, sigurisht. Ai i tha asaj se nëna e saj është mirë, se ajo është me të dhe se nuk duhet të shqetësohet për këtë.
Janko: Çfarë kuptoni "me të"?
Vicka: Por me Madonën! Nëse jo, me kë?
Janko: A keni dëgjuar kur Ivanka e pyeti këtë?
Vicka: Si jo? Të gjithë kemi dëgjuar.
Janko: Dhe a keni dëgjuar se çfarë u përgjigj Zoja?
Vicka: Të gjithë e kemi dëgjuar atë, përveç Maria dhe Jakov.
Janko: E si nuk kanë dëgjuar?
Vicka: Kush e di? Ishte tamam ashtu.
Janko: A i erdhi keq Maria për këtë fakt?
Vicka: Po, me siguri; por çfarë mund të bënte ai?
Janko: Mirë, Vicka. Por nga gjithë këto biseda nuk e kuptoj se çfarë i ndodhi Ivan di Stankos atë ditë.
Vicka: Ivan ishte me ne dhe pa gjithçka si ne.
Janko: Po pse ishte atje?
Vicka: Por, si ne! Ai është një djalë i ndrojtur, por ai na pa se çfarë bëmë, dhe ai bëri gjithashtu. Kur vrapuam për në Podbrdo, edhe ai u ngrit me vrap
Janko: Epo, Vicka. E gjithë kjo ishte e bukur!
Vicka: Jo vetëm e bukur. Somethingshtë diçka që nuk mund të përshkruhet. Shtë sikur nuk jemi më në tokë. Çdo gjë tjetër ishte indiferente ndaj nesh: nxehtësia, shkurret me gjemba dhe gjithë konfuzioni i njerëzve. Kur ajo është me ne, gjithçka tjetër harrohet.
Janko: Mirë. A kërkoi ndonjë nga ju diçka?
Vicka: Unë tashmë thashë, që Ivanka pyeti për nënën e saj.
Janko: Por a ka kërkuar dikush tjetër diçka tjetër?
Vicka: Mirjana kërkoi që të na lini gjurmë në mënyrë që njerëzit të mos flasin për ne.
Janko: Dhe Madona?
Vicka: Ora e Mirjana është kthyer mbrapsht.
Janko: Mirë. Unë nuk do të flisja për këtë, sepse nuk është e qartë se çfarë ka ndodhur në lidhje me të. A preferoni të kërkoni diçka tjetër?
Vicka: Po. E pyetëm nëse do të vijë përsëri.
Janko: Po ti?
Vicka: Me kokën e tij pohoi me po.
Janko: Vicka, the, dhe diku shkruhej gjithashtu, që e pashë Zojën në mes të një kaçube.
Vicka: Kjo është e vërtetë; Unë thashë kështu. Ti e di që unë jam i nxituar. E pashë nëpër një kaçubë dhe më dukej se ishte në mes. Në vend të kësaj, ajo ishte mes tre shkurreve, në një pastrim të vogël. Por, çfarë nevoje ka që dikush t'i përmbahet pikërisht asaj që thashë ... E rëndësishme është nëse e kam parë apo jo.
Janko: Epo, Vicka. Kam dëgjuar që me atë rast e spërkatët edhe me ujë të shenjtë.
Vicka: Jo, jo Kjo ndodhi ditën e tretë.
Janko: E kuptoj. Sa kohë qëndruat me Zojën?
Vicka: Derisa na tha: "Mirupafshim, engjëjt e mi!" Dhe ajo u largua.
Janko: Në rregull. Tani më trego më në fund: kush e pa Zojën atë ditë?
Vicka: Ne jemi.
Janko: Çfarë je ti
Vicka: Por ti je! Unë, Mirjana, Ivanka; pastaj Ivan, Maria dhe Jakov.
Janko: Cilin Ivan?
Vicka: Ivan, bir i Stankos. Ne tashmë kemi folur pak për këtë.
Janko: E drejta, Vicka. Por a ishte dikush tjetër me ju?
Vicka: Ne ishim të paktën pesëmbëdhjetë vetë. Në të vërtetë më shumë. Kishte Mario, Ivan, Marinko ... Kush mund t'i kujtojë të gjithë?
Janko: A kishte ndonjë më të vjetër?
Vicka: Kishte Ivan Ivankovic, Mate Sego dhe të tjerë.
Janko: Dhe ata, çfarë thanë më pas?
Vicka: Ata thanë se diçka po ndodh vërtet atje. Sidomos kur panë se si vrapuam atje lart. Disa gjithashtu panë shkëlqimin e dritës kur erdhi Zoja.
Janko: A kishte aty Milka dhe Ivani i vogël i Jozos së ndjerë? [i pranishëm në ditën e parë].
Vicka: Jo, ata nuk ishin atje.
Janko: Po si nuk ishin atje?
Vicka: Çfarë di unë! Nëna e Milkës nuk dha leje. Maria (motra e tij) ka ardhur; Milka ishte e mirë për nënën e saj. Në vend të kësaj, ky Ivan, duke qenë pak më i vjetër se ne [ai ka lindur në vitin 1960], nuk donte të kishte asgjë me ne. Dhe kështu ata nuk erdhën.
Janko: Mirë. Kur erdhët në shtëpi?
Vicka: Kush i pari kush pas.
Janko: Marinko yt më tha që Ivanka qau me hidhërim kur u kthye.
Vicka: Po, ashtu është. Shumica prej nesh po qanin, sidomos ajo. Si të mos qaj?
Janko: Pse ajo në veçanti?
Vicka: Por, unë tashmë ju thashë që Zoja i foli asaj për nënën e saj. Dhe ju e dini si është: mami është mami.
Janko: Mirë. Ju thoni që Zoja e ka siguruar që nëna e saj është me të dhe se ajo është mirë.
Vicka: Kjo është e vërtetë. Po kush nuk e do nënën e tyre?