Medjugorje siç shihet nga Gjon Pali II kur ishte Papë

Intervistë me peshkopin Pavel Hnilica, një mik i vjetër i Papës, i cili ka jetuar në Romë që nga arratisja e tij nga Sllovakia në vitet 50. Peshkopi u pyet nëse dhe si shprehu Papa një mendim për Medjugorjen. Intervista u krye nga Marie Czernin në tetor 2004.

Ipeshkëv Hnilica, keni kaluar shumë kohë pranë Papa Gjon Palit II dhe keni mundur të ndani edhe momente shumë personale me të. Keni pasur mundësinë të flisni me Papën për ngjarjet në Medjugorje?

Kur në vitin 1984 vizitova Atin e Shenjtë në Castel Gandolfo dhe hëngra drekë me Të, i tregova për shenjtërimin e Rusisë në Zemrën e Papërlyer të Marisë, të cilën munda ta bëja më 24 mars të po atij viti në një ngjarje krejtësisht të papritur. mënyrë, në Katedralen e Zonjës në Kremlinin e Moskës, ashtu siç kishte kërkuar Zoja në Fatime. Atij i bëri shumë përshtypje dhe tha: “Zoja ju udhëzoi atje me dorën e saj” dhe unë iu përgjigja: “Jo, Atë i Shenjtë, ajo më çoi atje në krahë!”. Pastaj më pyeti se çfarë mendoja për Medjugorjen dhe nëse kisha qenë tashmë atje. Unë iu përgjigja: “Jo. Vatikani nuk e ndaloi, por më këshilloi kundër tij”. Atëherë Papa më vështroi me një vështrim të vendosur dhe më tha: “Shko inkognito në Medjugorje, ashtu siç shkuat në Moskë. Kush mund të të ndalojë?”. Në këtë mënyrë Papa nuk më kishte lejuar zyrtarisht të shkoja, por kishte gjetur një zgjidhje. Pastaj Papa shkoi në dhomën e tij dhe nxori një libër mbi Medjugorje nga René Laurentin. Filloi të më lexonte disa faqe dhe më vuri në dukje se mesazhet e Medjugorjes lidhen me ato të Fatimes: "E shihni, Medjugorje është vazhdimi i mesazhit të Fatimes". Unë shkova në Medjugorje tre ose katër herë incognito, por atëherë peshkopi i atëhershëm i Mostar-Duvno-s, Pavao Zanic, më shkroi një letër në të cilën më urdhëroi të mos shkoja më në Medjugorje, përndryshe do t'i shkruante Papës. shkruajti informoi për qëndrimet e mia, por sigurisht që nuk duhej të kisha frikë nga Ati i Shenjtë.

A pate më vonë një rast tjetër për të folur për Medjugorjen me Papën?

Po, hera e dytë që folëm për Medjugorjen – e mbaj mend mirë – ishte 1 gusht 1988. Një komision mjekësor nga Milano, i cili kishte ekzaminuar vizionarët në atë kohë, erdhi te Papa në Castel Gandolfo. Një nga mjekët theksoi se peshkopi i dioqezës së Mostarit po krijonte vështirësi. Pastaj Papa tha: "Meqenëse ai është peshkopi i rajonit, ju duhet ta dëgjoni" dhe, duke u bërë menjëherë serioz, shtoi: "Por ai do të duhet të japë llogari përpara ligjit të Zotit që e ka trajtuar çështjen në mënyrën e duhur". . Papa mbeti i menduar për një çast dhe më pas tha: "Sot bota po humbet sensin e të mbinatyrshmes, domethënë ndjenjën e Zotit. Por shumë e gjejnë këtë kuptim në Medjugorje përmes lutjes, agjërimit dhe sakramenteve". Ishte dëshmia më e bukur dhe më e qartë për Medjugorjen. Unë u godita nga kjo sepse komisioni që kishte ekzaminuar vizionarët atëherë deklaroi: Non constat de supernaturalitate. Përkundrazi, Papa e kishte kuptuar prej kohësh se diçka e mbinatyrshme po ndodhte në Medjugorje. Nga historitë e ndryshme të njerëzve të tjerë për ngjarjet në Medjugorje, Papa ishte në gjendje të bindte veten se në këtë vend takohet Zoti.

A nuk është e mundur që shumë nga ato që ndodhin në Medjugorje të jenë shpikur plotësisht dhe herët a vonë të rezultojë se bota ka rënë në një mashtrim të madh?

Para disa vitesh, në Marienfried u zhvillua një takim i madh me të rinjtë, në të cilin isha i ftuar edhe unë. Atëherë një gazetar më pyeti: “Zoti Peshkopi, a nuk mendoni se gjithçka që ndodh në Medjugorje e ka origjinën nga djalli?”. Unë iu përgjigja: “Unë jam jezuit. Shën Ignati na mësoi se duhet të dallojmë shpirtrat dhe se çdo ngjarje mund të ketë tre shkaqe ose arsye: njerëzore, hyjnore ose djallëzore”. Në fund ai duhej të pajtohej se gjithçka që ndodh në Medjugorje nuk mund të shpjegohet nga pikëpamja njerëzore, domethënë se të rinjtë krejtësisht normalë tërheqin në këtë vend mijëra njerëz që dynden këtu çdo vit për t'u pajtuar me Zotin. , Medjugorje quhet rrëfimtari në botë: as në Lourdes dhe as në Fatime nuk ndodh fenomeni i kaq shumë njerëzve që shkojnë në rrëfim. Çfarë ndodh në një rrëfim? Prifti i çliron mëkatarët nga djalli. Më pas iu përgjigja gazetarit: “Sigurisht që djalli ka arritur të bëjë shumë gjëra, por ka një gjë që ai me siguri nuk mund ta bëjë. A mundet djalli t'i dërgojë njerëzit në rrëfimtar për t'i çliruar nga vetja?" Më pas gazetari filloi të qeshte dhe kuptoi se çfarë dua të them. E vetmja arsye pra mbetet Zoti! Më vonë ia raportova këtë bisedë edhe Atit të Shenjtë.

Si mund të përmblidhet mesazhi i Medjugorjes në dy fjali? Çfarë i dallon këto mesazhe nga ato të Lourdes apo Fatimes?

Në të tre këto vende pelegrinazhi, Zoja na fton në pendesë, pendim dhe lutje. Në këtë mesazhet e tre vendeve të shfaqjes janë të ngjashme. Ndryshimi është se mesazhet e Medjugorjes kanë zgjatur për 24 vjet. Kjo vazhdimësi intensive e shfaqjeve të mbinatyrshme nuk është zvogëluar vitet e fundit, aq sa gjithnjë e më shumë intelektualë po konvertohen në këtë vend.

Për disa njerëz mesazhet e Medjugorjes nuk janë të denja për t'u besuar sepse atëherë shpërtheu lufta. Pra, jo një vend paqeje, por mosmarrëveshjeje?

Kur në vitin 1991 (pikërisht 10 vjet pas mesazhit të parë: “Paqe, paqe dhe vetëm paqe!”) shpërtheu lufta në Bosnje dhe Hercegovinë, unë isha përsëri në drekë me Papën dhe ai më pyeti: “Si e shpjegoni shfaqjet e Medjugorjes, nëse ka luftë në Bosnje tani?” Lufta ishte një gjë vërtet e keqe. Kështu i thashë Papës: “Megjithatë tani po ndodh e njëjta gjë që ndodhi në Fatime. Nëse do ta kishim shenjtëruar Rusinë në Zemrën e Papërlyer të Marisë, Lufta e Dytë Botërore mund të ishte shmangur, si dhe përhapja e komunizmit dhe ateizmit. Pikërisht pasi ju, Atë i Shenjtë, e kishit kryer këtë shenjtërim në vitin 1984, në Rusi ndodhën ndryshime të mëdha, përmes të cilave filloi rënia e komunizmit. Edhe në Medjugorje, në fillim, Zoja paralajmëroi se do të shpërthenin luftëra nëse nuk konvertoheshim, por askush nuk i mori seriozisht këto mesazhe. Kjo do të thotë se nëse peshkopët e ish-Jugosllavisë do t'i kishin marrë seriozisht mesazhet - natyrisht ata nuk mund të japin ende njohjen përfundimtare të Kishës, duke qenë se shfaqjet janë ende në vazhdim - ndoshta ne nuk do të kishim arritur deri këtu". Pastaj Papa më tha: "Pra, peshkopi Hnilica është i bindur se kushtimi im për Zemrën e Papërlyer të Marisë ishte i vlefshëm?" dhe unë iu përgjigja: “Sigurisht që ishte e vlefshme, çështja është vetëm se sa peshkopë e kanë kryer këtë shenjtërim në bashkësi (në bashkim) me Papën”.

Le të kthehemi sërish te Papa Gjon dhe misioni i tij special…

Po, disa vite më parë, kur Papa ishte tashmë në gjendje të keqe shëndetësore dhe filloi të ecte me kallam, i tregova përsëri për Rusinë gjatë drekës. Më pas ai u mbështet në krahun tim që të mund ta shoqëroja deri në ashensor. Ai tashmë po dridhej shumë dhe përsëriti pesë herë me zë solemn fjalët e Zojës së Fatimes: "Në fund Zemra ime e Papërlyer do të triumfojë". Papa ndjeu vërtet se kishte këtë detyrë të madhe për Rusinë. Edhe atëherë ai theksoi se Medjugorje nuk është gjë tjetër veçse vazhdimi i Fatimes dhe se ne duhet të rizbulojmë kuptimin e Fatimes. Zoja dëshiron të na edukojë në lutje, pendesë dhe besim më të madh. Është e kuptueshme që një nënë shqetësohet për fëmijët e saj që janë në rrezik, po ashtu edhe Zoja në Medjugorje. I shpjegova edhe Papës se sot lëvizja më e madhe Marian fillon nga Medjugorje. Kudo ka grupe lutjesh që mblidhen në frymën e Medjugorjes. Dhe ai e konfirmoi. Sepse ka më pak familje të shenjta. Martesa është gjithashtu një profesion i madh.

Disa habiten që asnjë nga vizionarët e Medjugorjes, pasi u rrit, nuk hyri në një manastir ose nuk u bë prift. A mund të interpretohet ky fakt si një shenjë e kohës sonë?

Po, e shoh në një mënyrë shumë pozitive, sepse mund të shohim që këta burra që ka zgjedhur Zoja janë instrumente të thjeshta të Zotit, ata nuk janë autorët që kanë menduar gjithçka, por janë bashkëpunëtorë të një plani më të madh hyjnor. Ata nuk do të kishin forcë vetëm. Sot është veçanërisht e nevojshme që jeta e laikëve të ripërtërihet. Për shembull, ka edhe familje që e përjetojnë këtë kushtim ndaj Madonës, jo vetëm murgesha apo priftërinj. Zoti na jep lirinë. Sot ne duhet t'i japim dëshmi botës: ndoshta në të kaluarën dëshmi të tilla të qarta gjendeshin kryesisht në manastiret, por sot ne kemi nevojë për këto shenja edhe në botë. Tani është mbi të gjitha familja ajo që duhet të ripërtërihet, pasi familja sot ndodhet në një krizë të thellë. Ne nuk mund t'i dimë të gjitha planet e Perëndisë, por sigurisht që duhet ta shenjtërojmë familjen sot. Pse ka më pak profesione?