Meditimi i "Mikpritësit Shpirtëror" nga Tertullian, prift

Lutja është një sakrificë shpirtërore, e cila ka anuluar sakrificat antike. "Dofarë më intereson," thotë ai, "për sakrificat e tua pa numër? Unë jam i kënaqur me ofertat e djegura të deshve dhe dhjamin e mëshqerrave; Nuk më pëlqen gjaku i demave, qengjave dhe cjepve. Kush i kërkon këto gjëra nga ju? " (krh. Is 1:11).
Ajo që kërkon Zoti, ungjilli mëson: "Do të vijë ora", thotë ai, "në të cilën adhuruesit e vërtetë do të adhurojnë Atin në frymë dhe të vërtetë. Sepse Zoti është Fryma "(Gjn 4:23) dhe për këtë arsye ai kërkon adhurues të tillë.
Ne jemi adhuruesit e vërtetë dhe priftërinjtë e vërtetë që, duke u lutur në frymë, në frymë ofrojmë flijimin e lutjes, duke i mirëpritur Zotit të duhur dhe të mirëpritur, mikpritës që ai kërkoi dhe siguroi.
Kjo viktimë, e përkushtuar me gjithë zemër, e ushqyer nga besimi, e ruajtur nga e vërteta, e paprekur nga pafajësia, e pastër nga dëlirësia, e kurorëzuar nga bamirësia, duhet ta shoqërojmë altarin e Zotit me dekorimin e veprave të mira midis psalmeve dhe himneve, dhe ajo do të lypë gjithçka nga Zoti.
Në fakt, çfarë do t'i mohojë Zoti lutjes që rrjedh nga fryma dhe e vërteta, ai që e deshi ashtu? Sa dëshmi të efektivitetit të tij ne lexojmë, dëgjojmë dhe besojmë!
Lutja e lashtë e çliruar nga zjarri, panairet dhe uria, megjithatë nuk e kishte marrë formën nga Krishti.
Sa më e gjerë është fusha e veprimit të lutjes së krishterë! Lutja e krishterë nuk do ta thërrasë engjëllin e vesës në zjarr, nuk do të mbyllë nofullat e luanëve, nuk do ta sjellë drekën e fermerit tek të uriturit, nuk do të japë dhuratën e të qenit i imunizuar nga dhimbja, por sigurisht që jep virtytin e qëndrueshmërisë së fortë dhe i durueshëm ndaj atyre që vuajnë, fuqizoni aftësitë e shpirtit me besim në shpërblim, tregojnë vlerën e madhe të dhimbjes të pranuar në emër të Zotit.
Ne dëgjojmë që në kohët e lashta lutja shkaktoi goditje, mundi ushtritë armike, u pengoi përfitimin e shiut armiqve. Tani, megjithatë, dihet se lutja heq gjithë zemërimin e drejtësisë hyjnore, është kërkues i armiqve, lutje për përndjekësit. Ai ishte në gjendje të këpuste ujërat nga qielli, dhe gjithashtu të shtynte zjarrin. Vetëm lutja e fiton Zotin.Por Krishti nuk donte që ajo të ishte shkaktari i së keqes dhe i dha asaj të gjithë fuqinë e së mirës.
Prandaj detyra e tij e vetme është të kujtojë shpirtrat e të vdekurve nga e njëjta rrugë e vdekjes, të mbështesë të dobëtit, të kurojë të sëmurët, të çlirojë demoniakët, të hap dyert e burgut, të lirojë zinxhirët e të pafajshëm. Ajo lan mëkatet, hedh poshtë tundimet, i ndërpret persekutimet, i ngushëllon njerëzit pusillanim, inkurajon bujarët, udhëzon pelegrinët, qetëson stuhitë, arreston keqbërësit, mbështet të varfërit, zbut zemrat e të pasurve, ngre të rënët, mbështet të dobëtit mbështet fortesat.
Engjëjt gjithashtu luten, luten çdo krijesë. Kafshët shtëpiake të egra luten dhe përkulen në gjunjë dhe, duke dalë nga stallat ose gërvishtjet, ata shikojnë në qiell jo me nofullat e tyre të mbyllura, por duke e bërë ajrin që ulërin të lëkundet në mënyrën që është e tyre. Edhe kur zogjtë zgjohen, ata ngrihen në qiell dhe në vend të duarve ata hapin krahët në formën e një kryqi dhe ata tërheqin diçka që mund të duket si një lutje.
Por ka një fakt që tregon më shumë se çdo tjetër detyrën e lutjes. Këtu, kjo: që vetë Zoti u lut.
Atij të jetë nderi dhe fuqia përgjithmonë. Amen.