Babai Livio në Medjugorje: një ngjarje unike dhe e papërsëritshme

Në historinë e shfaqjeve mariane të të gjitha kohërave, ato të Medjugorjes përfaqësojnë në shumë mënyra një risi absolute. Madje, në të kaluarën, Zoja nuk ishte shfaqur për kaq shumë kohë para një grupi kaq të madh të rinjsh, duke u bërë me mesazhet e saj mësuese e jetës shpirtërore dhe e shenjtërisë për një brez të tërë. Nuk kishte ndodhur kurrë që një famulli të kapej për dore në rrugën e zgjimit të besimit, deri në atë pikë sa të përfshinte, në këtë ngjarje emocionuese shpirtërore, një numër të pallogaritshëm besimtarësh nga të gjitha kontinentet, përfshirë mijëra priftërinj dhe dhjetëra peshkopë. Asnjëherë bota, përmes valëve të eterit dhe mjeteve të tjera të komunikimit shoqëror, nuk e kishte ndjerë kaq të përzemërt, kaq të përpiktë dhe kaq të gjallë, ftesën qiellore për pendim dhe kthim. Kurrë, duke dërguar çdo ditë shërbëtoren e tij, që na dha si Nënë, Zoti nuk u përkul me kaq mëshirë për plagët e një njerëzimi në udhëkryq përpara rrugëve të jetës dhe vdekjes.

Disa, madje edhe në mesin e besimtarëve të Zojës, kanë ngritur hundët për risinë e padyshimtë të fenomenit të përbërë nga Medjugorje. “Pse në tokë në një vend komunist?”, pyetëm veten në fillim, kur dyndarja e botës dukej e fortë dhe e pandryshueshme. Por kur Muri i Berlinit u shemb dhe komunizmi mori dëbimin nga Evropa, duke përfshirë Rusinë, atëherë vetëm pyetja mori përgjigjet më të plota. Nga ana tjetër, a nuk fliste edhe Papa një gjuhë sllave si Mbretëresha e Paqes?

Dhe pse në tokë ata lotët e përzemërt të Marisë, ndërsa ajo lypte tashmë në ditën e tretë të shfaqjeve (26 qershor 1981), «Paqe, paqe. paqe!"? Pse ftesa për namaz dhe agjërim për të shmangur luftërat? A nuk ishte koha për zbutje, dialog dhe çarmatim? A nuk kishte paqe në botë, ndonëse e bazuar në ekuilibrin e pasigurt të dy superfuqive? Kush mund ta mendonte se pikërisht dhjetë vjet më vonë, më 26 qershor 1991, shpërtheu ajo luftë në Ballkan që copëtoi Evropën për një dekadë, duke kërcënuar ta çonte botën drejt katastrofës bërthamore?

Nuk munguan ata, qoftë edhe brenda komunitetit kishtar, që e quajtën Zonjën me pseudonimin "llafazan", me përbuzje të fshehur keq për mesazhet që me urtësi sublime dhe dashuri të pafundme nuk ka pushuar së na dhënë Mbretëresha e Paqes. në harkun kohor prej njëzet vjetësh. Megjithatë, broshura e mesazheve përbën sot, për ata që e lexojnë me pastërtinë dhe thjeshtësinë e nevojshme të mendjes, një nga komentet më të larta të Ungjillit që janë shkruar ndonjëherë dhe ushqen besimin dhe rrugën e shenjtërisë së Popullit të Zoti më shumë nga kaq shumë libra të lindur nga një shkencë teologjike që jo rrallëherë nuk është në gjendje të ushqejë zemrën.

Natyrisht, të shfaqesh çdo ditë për njëzet vjet me të rinj që sot janë burra e gra të pjekur dhe të japësh mesazhe që janë mësim i përditshëm për një brez të tërë, është diçka e re dhe e jashtëzakonshme. Por, a nuk është e vërtetë që hiri befason dhe se Zoti punon me lirinë sovrane sipas urtësisë së tij dhe për të plotësuar nevojat tona reale, dhe jo sipas skemave tona të paracaktuara? Kush mund të thotë, njëzet vjet më vonë, se hiri i Medjugorjes nuk ka sjellë dobi të madhe, jo vetëm për një mori shpirtrash, por për vetë Kishën?