Padre Pio i flet Zotit: nga letrat e tij

Unë do ta ngre zërin tim me zë të lartë tek Ai dhe nuk do të heq dorë
Në sajë të kësaj bindjeje, unë nxitem t'ju tregoj atë që ndodhi me mua nga data e pestë deri në mbrëmje, deri në fund të datës gjashtë të muajit aktual të gushtit 1918. Nuk jam i denjë t'ju tregoj se çfarë ndodhi në këtë periudhë e martirizimit superlativ. Djemtë tanë po e rrëfenin atë në mbrëmjen e datës së pestë, kur krejt papritur u mbusha me tmerr të jashtëzakonshëm nga pamja e një personi qiellor që paraqitet para syve të inteligjencës. Ai mbante në dorë një lloj vegle, e ngjashme me një fletë hekuri shumë të gjatë me një majë shumë të mprehtë dhe dukej se prej saj dilte zjarr. Duke parë të gjitha këto dhe duke vëzhguar personazhin e përmendur duke hedhur në shpirt mjetin e lartpërmendur me gjithë dhunën, ishte e gjitha një gjë. Mezi lëshova një rënkim, u ndjeva sikur po vdisja. Djalit i thashë se kishte dalë në pension, se ndihesha keq dhe nuk ndjeja më forcë për të vazhduar.
Kjo martirizim zgjati, pa ndërprerje, deri në mëngjesin e ditës së shtatë. Ajo që pësova në këtë periudhë të pikëlluar nuk mund ta them. Edhe zorrët pashë që ato ishin shqyer dhe shtrirë prapa atij mjeti, dhe gjithçka ishte vënë në zjarr. Që nga ajo ditë unë jam plagosur vdekshëm. Ndiej në shpirtin e brendshëm të shpirtit tim një plagë që është gjithmonë e hapur, gjë që më bën të lodhem pa u lodhur.
Po për atë që më pyesni për mënyrën se si ndodhi kryqëzimi im? Zoti im, çfarë konfuzioni dhe çfarë poshtërimi ndjej kur duhet të shfaq atë që ke bërë në këtë krijesë tënde të mjerë! Ishte mëngjesi i 20 shtatorit të kaluar, në kor, pas kremtimit të Meshës së Shenjtë, kur mbeta i befasuar nga pjesa tjetër, e ngjashme me një gjumë të ëmbël. Të gjitha shqisat e brendshme dhe të jashtme, jo se vetë aftësitë e shpirtit u gjendën në një qetësi të papërshkrueshme. Në gjithë këtë kishte heshtje totale rreth meje dhe brenda meje; ajo u zëvendësua menjëherë nga një paqe e madhe dhe braktisje në privimin e plotë të gjithçkaje dhe një pozë në të njëjtën rrënojë. E gjithë kjo ndodhi menjëherë.
Dhe ndërsa e gjithë kjo po ndodhte, pashë veten përpara një personazhi misterioz, i ngjashëm me atë të parë në mbrëmjen e 5 gushtit, i cili diferencohej në këtë vetëm se ai kishte duart dhe këmbët dhe anën që pikonte gjaku. Pamja e tij më tmerron; Nuk mund të të tregoja se çfarë ndjeja në atë çast. Ndjeva se po vdisja dhe do të vdisja nëse Zoti nuk do të kishte ndërhyrë për të mbështetur zemrën time, gjë që mund të ndjeja duke kërcyer nga gjoksi im.
Pamja e personazhit tërhiqet dhe kuptova se duart, këmbët dhe anët e tij ishin shpuar dhe kulluar me gjak. Imagjinoni agoninë që përjetova atëherë dhe që po e përjetoj vazhdimisht pothuajse çdo ditë. Plaga e zemrës hedh vazhdimisht gjak, sidomos nga mbrëmja e së enjtes deri të shtunën. Ati im, po vdes nga dhimbja nga agonia dhe konfuzioni i mëvonshëm që ndjej në thellësi të shpirtit tim. Kam frikë se do të rrjedh gjak deri në vdekje nëse Zoti nuk i dëgjon rënkimet e zemrës sime të gjorë dhe duke e hequr këtë operacion nga unë. A do të ma japë Jezusi, i cili është kaq i mirë, këtë hir?
A do të largojë të paktën prej meje këtë konfuzion që përjetoj për këto shenja të jashtme? Unë do ta ngre zërin fort ndaj tij dhe nuk do të heq dorë nga mënjanimi i tij, në mënyrë që për mëshirën e tij të tërhiqet nga unë jo mundimin, as dhimbjen, sepse e shoh të pamundur dhe ndjej se dua të inebrihen nga dhimbja, por këto shenja të jashtme, të cilat janë një konfuzion dhe një poshtërim i papërshkrueshëm dhe i paqëndrueshëm.
Karakteri për të cilin kam menduar të flas në një tjetër tim të mëparshëm nuk është askush tjetër përveç i njëjti për të cilin ju fola në një minierë tjetër, parë në 5 gusht. Ai ndjek operacionin e tij në mënyrë të pamëshirshme, me agoni superlative të shpirtit. Dëgjoj një ulërimë të vazhdueshme brenda, si një ujëvarë, e cila gjithnjë hedh gjak. O Zot! Dënimi është i duhur dhe gjykimi juaj është i drejtë, por më shfrytëzoni për mëshirë. Domen, unë do t'ju tregoj gjithmonë me profetin tuaj: Dominon, mos u zemëroni me argumentet tuaja, duke u zemëruar në zemërimin tuaj duke më korruptuar! (Ps 6, 2; 37, 1). Babai im, tani që të është e njohur për ty të gjithë brendësia ime, mos u mërzit për të arritur që fjala e rehatisë të arrijë tek unë, në mes të hidhërimeve kaq krenare dhe të vështira.