Sepse Kisha është e një rëndësie jetike për çdo të krishterë.

Përmendni kishën tek një grup të krishterësh dhe ka shumë të ngjarë të merrni një përgjigje të përzier. Disa prej tyre mund të thonë se ndërsa e duan Jezusin, ata nuk e duan kishën. Të tjerët mund të përgjigjen: "Sigurisht që ne e duam kishën". Zoti e shuguroi kishën, një kompani të të llastuarve, për të përmbushur qëllimin dhe vullnetin e tij në botë. Kur marrim në konsideratë mësimet biblike mbi kishën, ne e kuptojmë se kisha është jetike për t'u rritur në Krishtin. Si një degë që rritet e paprekur nga lidhja e saj me pemën, ne lulëzojmë kur qëndrojmë në kontakt me kishën.

Për të eksploruar këtë çështje, është e nevojshme të merren parasysh ato që thotë Bibla për kishën. Para se të shohim se çfarë mëson Dhiata e Re (NT) për kishën, së pari duhet të shohim se çfarë thotë Dhiata e Vjetër (OT) për jetën dhe adhurimin. Perëndia e urdhëroi Moisiun të ndërtonte një tabernakull, një çadër të lëvizshme që përfaqësonte praninë e Zotit që banonte drejt midis popullit të tij. 

Tabernakulli dhe tempulli më vonë ishin vendet ku Zoti urdhëroi të kryheshin flijimet dhe të kremtoheshin festat. Tabernakulli dhe tempulli shërbyen si një vend qendror udhëzimi dhe mësimi për Perëndinë dhe vullnetin e tij për qytetin e Izraelit. Nga tabernakulli dhe tempulli, Izraeli lëshoi ​​psalme me zë të lartë dhe të gëzueshëm të lavdërimit dhe adhurimit të Zotit. Udhëzimet për ndërtimin e tabernakullit kërkonin që ajo të ishte në qendër të fushimeve të Izraelit. 

Më vonë, Jeruzalemi, vendi i tempullit, u pa se përfaqësonte qendrën e tokës së Izraelit. Tabernakulli dhe tempulli nuk duhej parë vetëm si qendra gjeografike e Izraelit; ato do të ishin gjithashtu qendra shpirtërore e Izraelit. Ashtu si kokat e një rrote që përplasen nga qendra, ajo që ndodhi në këto qendra adhurimi do të ndikonte në çdo aspekt të jetës izraelite.