Cilat janë lotët që i pëlqejnë Zotit

Cilat janë lotët që i pëlqejnë Zotit

Biri i Zotit i thotë Shën Bridgetit: "Kjo është arsyeja pse unë nuk i dëgjoj ata që shihni duke derdhur lot dhe duke u dhënë shumë të varfërve për nderin tim. Fillimisht po ju përgjigjem: aty ku burojnë dy burime dhe njëri derdhet në tjetrin, nëse njëri nga të dy është i vrenjtur, edhe tjetri do të bëhet me re dhe pastaj kush do të mund ta pijë ujin? E njëjta gjë ndodh me lotët: shumë qajnë, por në disa raste thjesht sepse janë të prirur për të qarë. Ndonjëherë mundimet e botës dhe frika e ferrit i bëjnë këto lotë të papastër, pasi nuk vijnë nga dashuria ndaj Zotit, por këto lotë janë të pëlqyeshëm për mua pasi janë për shkak të të menduarit për bekimet e Zotit, meditimit për mëkatet e dikujt dhe dashuria për Zotin Lotët e këtij lloji e ngrenë shpirtin nga toka në qiell dhe e rigjenerojnë njeriun duke e ngritur në jetën e përjetshme, sepse janë bartës të një brezi shpirtëror të dyfishtë. Brezi mishor e çon njeriun nga papastërtia në pastërti, qan për dëmtimet dhe dështimet e mishit dhe i përballon me gëzim dhimbjet e botës. Fëmijët e këtij lloji njerëzish nuk janë fëmijë të lotëve, sepse me këta lot nuk fitohet jeta e përjetshme; në vend të kësaj lind një fëmijë me lot, brezi që dëshpëron mëkatet e shpirtit dhe kujdeset që fëmija i saj të mos ofendojë Zotin.Një nënë si kjo është më afër fëmijës së saj sesa ajo që e ka krijuar atë në mish, sepse vetëm me këtë brezi, jeta e bekuar mund të fitohet”. Libri IV, 13

Ashtu si miqtë e Perëndisë, ata nuk duhet të shqetësohen për mundimet e tyre

“Zoti nuk e harron dashurinë që ka për ne dhe në çdo moment, duke pasur parasysh mosmirënjohjen e njerëzve, tregon keqardhjen e tij, sepse i ngjan një portieri të mirë që në disa momente e ngroh hekurin, në të tjerat e ftoh. Po kështu, Zoti, një punëtor i shkëlqyer që krijoi botën nga asgjëja, shfaqi dashurinë e tij për Adamin dhe pasardhësit e tij. Por njerëzit u bënë aq të ftohtë sa, duke e çmuar Perëndinë më pak se asgjë, ata kryen mëkate të neveritshme dhe të mëdha. Kështu, pasi tregoi mëshirën e tij dhe dha këshillën e tij të shëndoshë, Perëndia i hapi tërbimin e drejtësisë së tij me përmbytjen. Pas përmbytjes, Perëndia bëri një besëlidhje me Abrahamin, i tregoi atij shenjat e dashurisë së tij dhe e udhëhoqi tërë linjën e gjakut të tij me mrekulli dhe mrekulli. Perëndia gjithashtu ua dha ligjin njerëzve me gojën e tij dhe i vërtetoi fjalët dhe urdhërimet e tyre me shenja të dukshme. Njerëzit kaluan një periudhë të caktuar kohe në kotësi, duke u ftohur dhe duke u kënaqur me kaq shumë marrëzi sa të adhuronin idhujt; atëherë Zoti, duke dashur të ringjallë dhe ringrojë njerëzit që ishin ftohur, dërgoi Birin e tij në tokë, i cili na mësoi rrugën për në parajsë dhe na tregoi njerëzimin e vërtetë që duhej ndjekur. Tani, edhe pse ka shumë që kanë harruar, apo edhe lënë pas dore, ai tregon dhe shfaq fjalët e tij të mëshirës... Zoti është i përjetshëm dhe i pakuptueshëm dhe në të ka drejtësi, shpërblim i përjetshëm dhe një mëshirë që shkon përtej mendimeve tona. Përndryshe, nëse Perëndia nuk do t'ua kishte shfaqur drejtësinë e tij engjëjve të parë, si do të njihej kjo drejtësi që gjykon të gjitha gjërat me drejtësi? Dhe nëse, për më tepër, ai nuk do të kishte mëshirë për njeriun duke e krijuar dhe çliruar me shenja të pafundme, si do të njihej mirësia e tij dhe dashuria e tij e pamasë dhe e përsosur? Prandaj, duke qenë Zot i përjetshëm, është edhe drejtësia e tij, së cilës nuk ka nevojë t'i shtohet apo zbritet asgjë, siç bëhet me njeriun që mendon se po e kryen punën time ose planin tim në këtë apo atë mënyrë, në këtë apo në atë mënyrë. atë ditë. Tani, kur Zoti ka mëshirë ose bën drejtësi, ai i shfaq plotësisht ato, sepse në sytë e tij e shkuara, e tashmja dhe e ardhmja kanë qenë gjithmonë të pranishme. Për këtë arsye miqtë e Perëndisë duhet të qëndrojnë me durim në dashurinë e tij, pa u shqetësuar edhe nëse shohin begati që është i lidhur me gjërat e botës; Zoti në fakt është si një lavatriçe e mirë që lan rrobat e pista mes dallgëve dhe dallgëve, që me lëvizjen e ujit të zbardhen e të pastra dhe i shmanget me kujdes kreshtave të valëve, nga frika se mos zhyten. vetë rrobat.. Në mënyrë të ngjashme në këtë jetë, Zoti i vendos miqtë e tij mes stuhive të mundimeve dhe mëkateve, që nëpërmjet tyre të pastrohen për jetën e përjetshme, duke u kujdesur që të mos zhyten në ndonjë fatkeqësi të tepruar ose dhimbje të patolerueshme”. Libri III, 30