Kur një dënim hyjnor i atribuohet sëmundjes

Sëmundja është një e keqe që shqetëson jetën e të gjithë atyre që bien në kontakt me të dhe, veçanërisht kur prek fëmijët, konsiderohet si një ndëshkim hyjnor. Kjo e dëmton besimin sepse e ul atë në një praktikë bestytni me një Zot më shumë të ngjashëm me hyjnitë pagane kapriçioze sesa me Zotin e të krishterëve.

Personi ose fëmija që goditet nga një sëmundje pëson vuajtje të mëdha fizike dhe psikologjike. Anëtarët e familjes së tij pësojnë një tronditje shpirtërore që i bën ata të vënë në dyshim çdo siguri që kishin deri në atë moment. Nuk është e pazakontë për një besimtar të mendojë se kjo sëmundje, e cila po shkatërron jetën e tij dhe të familjes së tij, është një vullnet hyjnor.

 Mendimi më i zakonshëm është se Zoti mund t'u ketë dhënë atyre një ndëshkim për një faj që nuk e dinë se e kanë kryer. Ky mendim është pasojë e dhimbjes së ndjerë në atë moment. Ndonjëherë është më lehtë të besosh se Zoti dëshiron të na ndëshkojë me sëmundje sesa t'i dorëzohet fatit të qartë të secilit prej nesh që nuk mund të parashikohet.

Kur apostujt takojnë një të verbër ata e pyesin Jezusin: kush mëkatoi, ai ose prindërit e tij, pse lindi i verbër? Dhe Zoti përgjigjet << As ai nuk ka mëkatuar, as prindërit e tij >>.

Zoti At "e bën diellin e tij të lindë mbi të keqen dhe të mirën dhe e bën të bjerë shi mbi të drejtët dhe inguistët".

Zoti na jep dhuratën e jetës, detyra jonë është të mësojmë të themi po

Të besosh se Zoti na ndëshkon me sëmundje është e ngjashme me të mendosh se Ai na kënaq me shëndet. Në çdo rast, Zoti na kërkon të jetojmë sipas rregullave që ai na la përmes Jezusit dhe të ndjekim shembullin e tij që është mënyra e vetme për të thelluar misterin e Zotit dhe rrjedhimisht atë të jetës.

Duket e padrejtë të kesh një shpirt pozitiv gjatë sëmundjes dhe të pranosh fatin e dikujt por …… nuk është e pamundur