Çfarë tha Shën Tereza pas vizionit të ferrit

Shën Tereza e Avilës, e cila ishte një nga shkrimtarët kryesorë të shekullit të saj, kishte nga Zoti, në vegim, privilegjin të zbriste në ferr sa ishte ende gjallë. Kështu e përshkruan ai në “Autobiografinë” e tij atë që pa dhe ndjeu në thellësi të ferrit.

«Duke gjetur veten një ditë në lutje, unë papritmas u transportova në ferr në trup dhe shpirt. E kuptova që Zoti donte të më tregonte vendin e përgatitur nga demonët dhe se do të kisha merituar mëkatet që do të kisha rënë në të nëse nuk do të kisha ndryshuar jetën time. Për sa vite më duhet të jetoj nuk mund ta harroj kurrë tmerrin e ferrit.

Hyrja në këtë vend mundimesh më dukej e ngjashme me një lloj furrë, të ulët dhe të errët. Toka nuk ishte gjë tjetër veçse baltë e tmerrshme, plot zvarranikë helmues dhe kishte një erë të padurueshme.

Ndjeva në shpirtin tim një zjarr, nga i cili nuk ka fjalë që mund të përshkruajnë natyrën dhe trupin tim në të njëjtën kohë në kontrollin e mundimeve më të egra. Dhimbjet e mëdha që kam pësuar tashmë në jetën time nuk janë asgjë në krahasim me ato të ndjera në ferr. Për më tepër, ideja që dhimbjet do të ishin pa mbarim dhe pa asnjë lehtësim ma plotësoi terrorin.

Por këto tortura të trupit nuk janë të krahasueshme me ato të shpirtit. Ndjeva një ankth, një afërsi të zemrës time aq të ndjeshme dhe, në të njëjtën kohë, aq të dëshpëruar dhe aq të trishtuar, saqë do të përpiqesha më kot ta përshkruaj. Duke thënë se dhimbja e vdekjes vuan në çdo kohë, unë do të thoja pak.

Nuk do të gjej kurrë një shprehje të përshtatshme për të dhënë një ide mbi këtë zjarr të brendshëm dhe këtë dëshpërim, që përbëjnë pikërisht pjesën më të keqe të ferrit.

E gjithë shpresa e ngushëllimit shuhet në atë vend të tmerrshëm; mund të marrësh frymë nga një ajër pestilencial: ndjehesh i mbytur. Asnjë rreze drite: nuk ka asgjë tjetër përveç errësirës dhe akoma, oh mister, pa asnjë dritë që ndriçon, ju mund të shihni se sa më i qetë dhe i dhimbshëm mund të jetë në pamje.

Unë mund t'ju siguroj se gjithçka që mund të thuhet për ferrin, ajo që ne lexojmë në librat e mundimeve dhe mundimeve të ndryshme që demonët i bëjnë të mallkuarit të vuajnë, nuk është asgjë në krahasim me realitetin; ekziston i njëjti ndryshim që kalon midis portretit të një personi dhe vetë personit.

Djegia në këtë botë është shumë pak në krahasim me atë zjarr që ndjeva në ferr.

Kanë kaluar rreth gjashtë vjet nga ajo vizitë e frikshme në ferr dhe unë, duke e përshkruar atë, akoma ndjehem i marrë nga një terror i tillë që gjaku ngrin në venat e mia. Në mes të sprovave dhe dhimbjeve të mia, shpesh kujtoj këtë kujtesë dhe pastaj sa mund të vuajë njeri në këtë botë, më duket se është një çështje e qeshur.

Pra, bekuar përjetësisht, o Zoti im, sepse më ke bërë të përjetoj ferr në mënyrën më reale, duke më frymëzuar kështu frikën më të gjallë për gjithçka që mund të çojë në të ”.