Kjo shëmbëlltyrë e binjakëve do të ndryshojë jetën tuaj

Një herë e një kohë dy binjake ngjizur në të njëjtën bark. Kaluan javë dhe binjakët u zhvilluan. Ndërsa ndërgjegjësimi i tyre rritej, ata qeshën me gëzim: “A nuk është e shkëlqyeshme që u ngjizëm? A nuk është e mrekullueshme të jesh gjallë? ”.

Binjakët eksploruan botën e tyre së bashku. Kur gjetën kordonin e kërthizës së nënës që po u jepte jetë, ata kënduan me gëzim: "Sa e madhe është dashuria e nënës sonë që ndan të njëjtën jetë me ne".

Ndërsa javët ktheheshin në muaj, binjakët vunë re se situata e tyre po ndryshonte. "Çfarë do të thotë kjo?", Pyeti një. "Kjo do të thotë që qëndrimi ynë në këtë botë po mbaron", tha tjetri.

"Por unë nuk dua të shkoj," tha një, "Unë dua të qëndroj këtu përgjithmonë". "Ne nuk kemi zgjidhje," tha tjetri, "por mbase ka jetë pas lindjes!"

"Por si mund të jetë kjo?", U përgjigj një. “Ne do të humbasim kordonin tonë të jetës, dhe si është e mundur jeta pa të? Gjithashtu, ne kemi parë prova që të tjerët kanë qenë këtu para nesh dhe asnjëri prej tyre nuk është kthyer për të na treguar se ka jetë pas lindjes ".

Dhe kështu dikush ra në dëshpërim të thellë: “Nëse konceptimi përfundon me lindjen, cili është qëllimi i jetës në bark? Kjo nuk ka kuptim! Mbase nuk ka nënë ”.

"Por duhet të ketë", protestoi tjetri. “Si tjetër arritëm këtu? Si të qëndrojmë gjallë? "

"A e keni parë ndonjëherë nënën tonë?", Tha një. “Ndoshta jeton në mendjet tona. Mbase e kemi shpikur sepse ideja na bëri të ndihemi mirë ”.

Dhe kështu ditët e fundit në bark u mbushën me pyetje dhe frikë të thellë dhe më në fund mbërriti momenti i lindjes. Kur binjakët panë dritën, ata hapën sytë dhe qanë, sepse ajo që ishte para tyre tejkalonte ëndrrat e tyre më të dashura.

"Syri nuk pa, veshi nuk dëgjoi dhe as nuk iu duk njerëzve se çfarë Zoti ka përgatitur për ata që e duan Atë."