San Lorenzo Ruiz dhe shokët e tij, Shenjtori i ditës për 22 Shtator

(1600-29 ose 30 shtator 1637)

San Lorenzo Ruiz dhe historia e shokëve të tij
Lorenzo lindi në Manila nga një baba kinez dhe një nënë filipinase, të dy të krishterë. Kështu ai mësoi kinezisht dhe tagalog prej tyre dhe spanjisht nga domenikanët, të cilët shërbenin si një djalë i altarit dhe sakristan. Ai u bë një kaligraf profesionist, duke transkriptuar dokumente me shkrim dore të bukur. Ai ishte një anëtar i plotë i Konfraternitetit të Rruzares së Shenjtë nën kujdesin Dominikan. Ai u martua dhe kishte dy djem dhe një vajzë.

Jeta e Lorenzos mori një kthesë të papritur kur ai u akuzua për vrasje. Asgjë tjetër nuk dihet, përveç deklaratës nga dy Dominikanë, sipas së cilës "ai u kërkua nga autoritetet për shkak të një vrasjeje që ai ishte i pranishëm ose i ishte dhënë atij".

Në atë kohë, tre priftërinj Dominikanë, Antonio Gonzalez, Guillermo Courtet dhe Miguel de Aozaraza, ishin gati të nisnin për në Japoni pavarësisht nga përndjekja e dhunshme. Me ta ishin një prift japonez, Vicente Shiwozuka de la Cruz dhe një laik me emrin Lazaro, lebroz. Lorenzo, pasi kishte marrë azil me vete, ishte i autorizuar t’i shoqëronte. Por vetëm kur ishin në det, ai e dinte se do të shkonin në Japoni.

Ata zbarkuan në Okinawa. Lorenzo mund të kishte shkuar në Formosa, por, ai tha, "Vendosa të qëndroja me Etërit, sepse Spanjollët do të më kishin varur atje". Në Japoni ata shpejt u zbuluan, u arrestuan dhe u dërguan në Nagasaki. Vendi i gjakderdhjes me shumicë kur u hodh bomba atomike tashmë kishte përjetuar një tragjedi. 50.000 katolikët që dikur jetonin atje ose u shpërndanë ose u vranë nga persekutimi.

Ata iu nënshtruan një lloj torture të papërshkrueshme: pasi u hodhën sasi të mëdha uji në fyt, u bënë të shtrihen. Dërrasat e gjata u vendosën në stomak dhe rojet më pas u shkelën në skajet e dërrasave, duke detyruar ujin të shpërthente me forcë nga goja, hunda dhe veshët.

Eprori, Fr. Gonzalez vdiq pas disa ditësh. Të dy f. Shiwozuka dhe Lazaro u thyen nën torturat, të cilat përfshinin futjen e gjilpërave të bambusë nën thonjtë. Por të dy u kthyen në guxim nga shokët e tyre.

Në momentin e krizës së Lorencos, ai e pyeti përkthyesin: "Unë do të doja të dija nëse, duke apostatizuar, ata do të më kursejnë jetën". Përkthyesi nuk u zotua, por në orët në vijim Lorenzo ndjeu që besimi i tij u rrit. Ai u bë i guximshëm, madje i guximshëm, me marrjet në pyetje.

Të pesë u vranë duke u varur përmbys në gropa. Dërrasat me vrima gjysmërrethore ishin montuar rreth belit dhe gurët vendoseshin sipër për të rritur presionin. Ata ishin të lidhur ngushtë, për të ngadalësuar qarkullimin dhe për të parandaluar vdekjen e shpejtë. Ata u lejuan të vareshin për tre ditë. Në atë moment Lorenzo dhe Lazaro ishin të vdekur. Akoma të gjallë, tre priftërinjve më vonë u prenë kokat.

Në vitin 1987, Papa Gjon Pali II i shenjtëroi këta gjashtë dhe 10 të tjerë: Aziatikë dhe Evropianë, burra dhe gra, të cilët përhapën besimin në Filipine, Formosa dhe Japoni. Lorenzo Ruiz është dëshmori i parë i shenjtëruar Filipinas. Festa Liturgjike e San Lorenzo Ruiz dhe Compagni është në 28 Shtator.

reflektim
Ne të krishterët e zakonshëm të sotëm, si do t’i rezistonim rrethanave me të cilat janë përballur këta martirë? Ne simpatizojmë të dy që përkohësisht mohuan besimin. Ne e kuptojmë momentin e tmerrshëm të tundimit të Lorencos. Por ne gjithashtu shohim guximin - të pashpjegueshëm nga pikëpamja njerëzore - që doli nga rezerva e tyre e besimit. Martirizimi, si jeta e zakonshme, është një mrekulli hiri.