Shën Faustina na tregon se si të reagojmë në humbjen e ngushëllimit shpirtëror

Easyshtë e lehtë të biesh në grackën e të menduarit se ndërsa ndjekim Jezusin duhet të ngushëllohemi dhe ngushëllohemi vazhdimisht në gjithçka që bëjmë. Eshte e vertete? Po dhe jo. Në një kuptim, ngushëllimi ynë do të jetë i vazhdueshëm nëse gjithmonë përmbushim Vullnetin e Zotit dhe e dimë se po e bëjmë. Sidoqoftë, ka raste kur Zoti largon gjithë ngushëllimin shpirtëror nga dashuria jonë. Ne mund të ndihemi sikur Zoti është i largët dhe të përjetojmë konfuzion, madje edhe trishtim dhe dëshpërim. Por këto momente janë momente të mëshirës më të madhe të imagjinueshme. Kur Zoti duket i largët, ne gjithmonë duhet ta shqyrtojmë ndërgjegjen tonë për t'u siguruar që nuk është rezultat i mëkatit. Pasi ndërgjegjja jonë të jetë e pastër, ne duhet të gëzohemi me humbjen ndijore të pranisë së Zotit dhe humbjen e ngushëllimeve shpirtërore. Sepse?

Sepse ky është një akt i mëshirës së Zotit pasi na fton në bindje dhe bamirësi pavarësisht nga ndjenjat tona. Na jepet mundësia të duam dhe të shërbejmë edhe pse nuk ndiejmë ngushëllim të menjëhershëm. Kjo e bën dashurinë tonë më të fortë dhe na bashkon më fort me Mëshirën e pastër të Zotit (Shih Ditarin # 68). Reflektoni për tundimin për t'u larguar nga Zoti kur ndiheni të dëshpëruar ose të dëshpëruar. Konsideroni këto momente si dhurata dhe mundësi për të dashur kur nuk ju pëlqen të dashuroni. Këto janë mundësi për t'u shndërruar nga Mëshira në formën më të pastër të Mëshirës.

Zot, unë zgjedh të dua Ty dhe këdo që ke futur në jetën time, pavarësisht se si ndihem. Nëse dashuria për të tjerët më sjell një ngushëllim të madh, faleminderit. Nëse dashuria për të tjerët është e vështirë, e thatë dhe e dhimbshme, unë ju falënderoj. Zot, pastroje dashurinë time në një formë më autentike sesa Mëshira Jote Hyjnore. Jezus Unë besoj në ty.