Unë, një shkencëtar ateist, besoj në mrekulli

Duke parë mikroskopin tim, pashë një qelizë vdekjeprurëse leukemike dhe vendosa që pacienti, gjaku i të cilit po provoja duhet të kishte vdekur. Ishte viti 1986 dhe unë po ekzaminoja një grumbull të madh të mostrave të palcës së eshtrave "të verbër" pa u thënë pse.
Duke pasur parasysh diagnozën malinje, kuptova se ishte për një proces gjyqësor. Ndoshta një familje e pikëlluar po padiste mjekun për një vdekje, për të cilën asgjë nuk mund të bëhej. Palca e eshtrave tregoi një histori: pacientja bëri kimioterapi, kanceri shkoi në reaksion, pastaj ajo kishte një relapsë, ajo bëri një trajtim tjetër dhe kanceri shkoi në recension për herë të dytë.

Më vonë mësova se ajo ishte akoma gjallë shtatë vjet pas telasheve të saj. Ështja nuk ishte për një gjykim, por u konsiderua nga Vatikani si një mrekulli në dosjen për kanonizimin e Marie-Marguerite d'Youville. Asnjë shenjt nuk kishte lindur ende në Kanada. Por Vatikani kishte hedhur poshtë çështjen si një mrekulli. Ekspertët e saj pohuan se ajo nuk kishte pasur një falje të parë dhe rikthim; në vend të kësaj, ata pretenduan se trajtimi i dytë kishte çuar në faljen e parë. Ky dallim delikate ishte thelbësor: ne besojmë se është e mundur të shërohet në faljen e parë, por jo pas një relapsi. Ekspertët e Romës ranë dakord të rishqyrtojnë vendimin e tyre vetëm nëse një dëshmitar "i verbër" do të kishte ekzaminuar përsëri mostrën dhe të zbulonte atë që pashë. Raporti im është dërguar në Romë.

Nuk kisha dëgjuar kurrë për një proces kanonizimi dhe nuk mund ta imagjinoja që vendimi kërkonte kaq shumë konsiderata shkencore. (...) Pas ca kohësh unë u ftova të dëshmoja në gjykatën kishtare. I shqetësuar për ato që mund të më kishin pyetur, unë solla disa artikuj nga literatura mjekësore me mua në lidhje me mundësinë e mbijetesës së leuçemisë, duke theksuar hapat kryesorë në rozë. (...) Pacienti dhe mjekët dëshmuan gjithashtu në gjykatë dhe pacientja shpjegoi se si ajo i ishte drejtuar d'Youville gjatë relapsit.
Pas më shumë kohësh, dëgjuam lajmet emocionuese se d'Youville do të shenjtërohej nga Gjon Pali II në 9 dhjetor 1990. murgeshat që kishin hapur çështjen e shenjtërimit më ftuan të merrja pjesë në ceremoni. Në fillim, unë hezitova të mos doja t'i fyeja: Unë jam një ateist dhe burri im hebre. Por ata ishin të lumtur që na përfshinë në ceremoni dhe ne nuk mund të kalonim në privilegjin e personalisht dëshmitarë të njohjes së shenjtorit të parë të vendit tonë.
Ceremonia ishte në San Pietro: ishin murgeshat, mjeku dhe pacienti. Menjëherë pas kësaj, ne u njohëm me Papën: një moment i paharrueshëm. Në Romë, postulantët kanadezë më dhanë një dhuratë, një libër që ndryshoi rrënjësisht jetën time. Ishte një kopje e Positio, e gjithë dëshmia e mrekullisë Otava. Ai përmbante të dhëna spitalore, transkriptime të dëshmive. Ai gjithashtu përmbante raportin tim. (...) Papritur, kuptova me habi se puna ime mjekësore ishte vendosur në arkivat e Vatikanit. Historiani tek unë menjëherë mendoi: a do të ketë ndonjë mrekulli për kanonizimet e së kaluarës? Po ashtu të gjitha shërimet dhe sëmundjet e kuruara? A ishte konsideruar shkenca mjekësore në të kaluarën, siç ka qenë sot? Hadfarë kishin parë dhe thanë mjekët atëherë?
Pas njëzet vjetësh dhe udhëtimeve të shumta në arkivat e Vatikanit kam botuar dy libra mbi mjekësinë dhe fenë. (...) Hulumtimi nxori në pah histori të mrekullueshme shërimi dhe kurajoje. Ai zbuloi disa paralele shqetësuese midis mjekësisë dhe fesë për sa i përket arsyetimit dhe qëllimeve, dhe tregoi se Kisha nuk e la shkencën mënjanë për të vendosur mbi atë që është e mrekullueshme.
Edhe pse jam akoma ateist, besoj në mrekulli, fakte të habitshme që ndodhin dhe për të cilat nuk mund të gjejmë ndonjë shpjegim shkencor. Ai pacienti i parë është akoma gjallë 30 vjet pasi preket nga leuçemia akute mieloide dhe nuk jam në gjendje të shpjegoj pse. Por ajo e bën.