Tre burime: Bruno Cornacchiola tregon se si e pa Madonën

Pastaj një ditë, 12 Prill 1947, ju ishit protagonist i një ngjarje që bëri që jeta juaj të ndryshojë kursin. Në një zonë famëkeqe dhe periferike të Romës, ju "panë" Madonën. A mund të thuani shkurtimisht se si shkuan saktësisht gjërat?

Këtu duhet të bëjmë një premisë. Ndër Adventistët unë isha bërë drejtor i rinisë misionare. Në këtë aftësi u përpoqa të edukoja rininë për të hedhur poshtë Eukaristinë, e cila nuk është prania e vërtetë e Krishtit; të hedhësh poshtë Virgjëreshën, e cila nuk është e Pamëshirshme, për të hedhur poshtë Papën i cili nuk është i pagabueshëm. Më duhej të flisja për këto tema në Romë, në Piazza della Croce Croce, më 13 prill 1947, që ishte e Diela. Një ditë më parë, e shtunë, doja ta çoja familjen në fshat. Gruaja ime ishte e sëmurë. I mora fëmijët vetëm me vete: Isola, 10 vjeç; Carlo, 7 vjeç; Gianfranco, 4 vjeç. Mora gjithashtu Biblën, një fletore dhe një laps, për të shkruar shënime për ato që duhej të thoja të nesërmen.

Pa u ndalur tek unë, ndërsa fëmijët luajnë, ata humbasin dhe e gjejnë topin. Unë e luaj me ta, por topi përsëri humbet. Unë do të gjej topin me Carlo. Isola shkon të zgjedh disa lule. Fëmija më i vogël mbetet i vetëm, i ulur rrëzë një peme eukalipt, përpara një shpellë natyrore. Në një moment e quaj djalin, por ai nuk më përgjigjet. I brengosur, i afrohem dhe e shoh duke gjunjëzuar përpara shpellës. E dëgjoj murmuritje: "Zonjë e bukur!" Unë mendoj për një lojë. Unë e quaj Isolën dhe kjo vjen me një tufë lulesh në dorë dhe ajo edhe gjunjëzohet, duke bërtitur: "Zonjë e bukur!"

Atëherë shoh që Charles gjithashtu gjunjëzohet dhe bërtet: «Zonjë e bukur! ». Mundohem t'i ngre ato, por ato duken të rënda. Frikësohem dhe pyes veten: çfarë ndodh? Nuk po mendoj për një shfaqje, por për një magji. Papritur shoh dy duar shumë të bardha që dalin nga shpella, ato më prekin sytë dhe nuk shoh më njeri-tjetrin. Atëherë shoh një dritë madhështore, të ndritshme, sikur dielli të kishte hyrë në shpellë dhe shoh atë që fëmijët e mi e quajnë "Zonja e Bukur". Ajo është zbathur, me një pallto jeshile në kokë, me një fustan shumë të bardhë dhe me një fustan rozë me dy pëlhure deri në gju. Në dorën e tij ai ka një libër me ngjyrë hiri. Ajo më flet dhe më thotë: "Unë jam ajo që jam në Trinitetin hyjnor: Unë jam Virgjëresha e Zbulesës" dhe shton: "Ti më përndjek mua. Kaq mjaft. Shkruani dele dhe binduni. » Pastaj ai shtoi shumë gjëra të tjera për Papën, për Kishën, për sadderotët, për fetarët.