Një mrekulli e panjohur e Padre Pio

Një zonjë thotë: «Ishte viti 1947, unë isha tridhjetë e tetë vjeç dhe vuaja nga kanceri i zorrëve i vërtetuar nga radiografitë. Kirurgjia u vendos. Para se të hyja në spital doja të shkoja në San Giovanni Rotondo në Padre Pio. Burri im, vajza ime dhe një mik i imi më shoqëruan. AvFOTO6.jpg (6923 byte) Dëshiroja kaq shumë t’i rrëfeja Atit për t’i folur atij për problemin tim, por nuk ishte e mundur sepse në një moment të caktuar, Padre Pio la të konfesionin e vendosur për t’u larguar. Unë u zhgënjeva dhe qava për takimin e humbur. Burri im i tregoi një kantier tjetër arsyen e shtegtimit tonë. Kjo e fundit, duke depërtuar në situatën time, premtoi të raportojë gjithçka tek Padre Pio. Pak më vonë u thirra në korridorin e manastirit. Padre Pio, megjithëse në mesin e shumë njerëzve, dukej i interesuar vetëm për njerëzit e mi. Ai më pyeti arsyen e ankthit tim të dukshëm dhe më inkurajoi duke më siguruar që isha në duar të mira ... dhe se ai do t'i lutej Zotit për mua. U mrekullova që kuptova se Ati nuk njihte as kirurgun as mua. Sidoqoftë, me qetësi dhe shpresë, u përballa me ndërhyrjen. Kirurgu ishte i pari që bërtiti për një mrekulli. Edhe me rrezet X në duar, ai duhej t’i nënshtrohej apendiksitit të pa dyshuar sepse… nuk kishte asnjë gjurmë të tumorit. Ai kirurg, jo besimtar, që nga ai moment kishte dhuratën e besimit dhe e vendosi kryqëzimin në të gjitha dhomat e klinikës. U ktheva në San Giovanni Rotondo pas një përmbledhje të shkurtër dhe pashë Atin që, në atë moment, po shkonte drejt sakristisë. Ai u ndal papritmas dhe, duke u kthyer me mua me një buzëqeshje, tha: «A e ke parë që po kthehesh? Ajo më dha dorën e puthjes e cila, lëvizi, e mbaja midis timen.