NJË FOTOMODELE: Në Medjugorje e hedhur nga kali i saj ... ajo pa Zotin e saj

Da Paolo Tessione - Gusht 20, 2019

22 vjeç: një fytyrë shumë e ëmbël, tashmë gjithë buzëqeshje, fsheh një histori shumë të trishtë. Nga përshkrimi i vrazhdë që ajo më bën për "jetën e saj demonike" ajo dëshiron të nxjerrë në pah madhështinë e mëshirës që Zoti e ka përdorur atë, si shembull për të gjithë pacientët e tij që presin mëkatarët (1 Tim 1).

“Ai do t'ju tregojë shkurt se si Zoti më rrëzoi nga kali në rrugën për në Damask dhe më udhëhoqi të ndryshoja jetën time. Unë kurrë nuk kam qenë një vajzë e pastër, përjeton gjithmonë mëkat. I shkolluar me zor nga babai im, pak më shumë se gjashtëmbëdhjetë vjeç, për inat, ia dhashë veten partnerit të tij. Pastaj në 17 një abort. Në moshën 18-vjeçare u largova nga shtëpia për të punuar në Milano në modë. Dhe atje, duke qenë një vajzë e bukur, hyra në rrethin e të pasurve, njoha rrethe të caktuara dhe, gjithnjë e më ambicioze për t'u bërë dikush në TV dhe gazeta, fillova të jetoj ndër më të pasurit në Itali. Por mungesa e punës për shkak të konkurrencës dhe nevoja për para më shtynë t'i kërkoja para babait. Përgjigja e vetme: “Nëse do të ndihesh mirë duhet të kthehesh me mua!”.

Unë thash jo! Tek unë rritej gjithnjë e më shumë një mentalitet i përdredhur, i mbushur vetëm me keqdashje. Nevoja për para më bëri të ëndërroja të takohesha me një miliarder - shumë vajza duhej të ishte zonja e tij dhe të plotësonte të gjitha dëshirat e mia për të qenë i pavarur nga babai: kjo do të ishte - lumturia ime.

Një mik më ndihmoi të bashkohem me një rrjet miliarderësh evropianë. Fillova të prostituoja me një person, fillimisht i ëmbël dhe më pas i vendosur të më shfrytëzonte, edhe pse jo në rrugë. Fillova duke thënë: kur – të bëj pak para, do të ndalet. Por sa më shumë fitoja, aq më shumë shpenzoja dhe aq më shumë duhej të isha pranë njerëzve të nivelit të lartë. Isha i admiruar, më çonin aty-këtu, por gjithnjë e më i pakënaqur sepse isha e ndjeshme, doja dashuri: në vend të kësaj, vetëm një mjedis të zi dhe të zi dhe u hodha në kokainë dhe alkool deri në moshën 19 vjeç.

Kaloja netë me burra shumë të pasur, gjithnjë e më shumë në prostitucion, zgjohesha në 1 ose 2 pasdite, i rraskapitur. I mbushur me pilula gjumi, vazhdova të pija, duke mos gjetur dashuri, vetëm mizori rreth meje. Kështu që unë shkatërrova gjithçka njerëzore në mua dhe gjithashtu çdo vajzë që vinte me mua.

Pra, deri në 19 vjet e gjysmë, jeta ime ishte vetëm trishtim. Pikërisht atëherë takova një burrë miliarder, me të cilin kam qenë deri para 2 muajsh. Si rezultat, unë ndalova të prostituoja veten, por prapë kalova netë me burra shumë të pasur në mbarë botën. Pavarësisht atij njeriu, unë ende pashë dy-tre prej tyre, të cilët ia kthenin me dhurata, xhevahire, rroba. Dhe sa herë më ndodhte, më ndodhte një shkatërrim i plotë, si psikologjik ashtu edhe fizik, deri në atë pikë sa më duhej të vendosja maskën dhe duke u identifikuar në atë pjesë, arrita të kapërcej veten duke pirë shumë.

Në këtë vit të fundit kisha ende 4... dashuri të vërteta, por njëra pas tjetrës ato përfunduan, dhe unë u rrëzova e trishtuar, e zhgënjyer, duke vuajtur derisa kam tentuar disa herë të vetëvritem. Mendova: Zoti më ka hidhëruar duke më nxjerrë nga prostitucioni. Tani po kërkoja një heks dashamirës për të ndryshuar njeriun tim, i cili ishte pak i çmendur; por nuk pushova kurrë së përdoruri fallxhoret, lojërat me letra, etj., për të kuptuar se çfarë më rezervonte jeta, sepse thellë në shpirt ende ëndërroja të takohesha me një burrë të pastër për t'u martuar, për të bërë 5 ose 6 fëmijë dhe për të jetuar në vendi. Aty pranë kisha një vajzë, e cila edhe pse ishte në të njëjtat këpucë, tregonte mirësi të pafund ndaj meje, por unë e trajtoja keq, isha bishë.

Në përgjithësi për 3 vjet jeta ime ka qenë demonike.

Vetja ime nuk ekzistonte më. Më pëlqente seksi, paratë dhe jetoja mes orgjive dhe drogave. Kisha gjithçka dhe më shumë se çdo gjë që një vajzë mund të ëndërronte. Çdo dëshirë ime u plotësua, por jeta ime ishte bosh dhe e vdekur. Më dukej më me fat, përkundrazi isha më i dëshpëruari. Në sytë e të tjerëve isha i shkëlqyer dhe i suksesshëm: në realitet gjithçka ishte trillim. Isha i mërzitur dhe i pakënaqur. Kështu bota i shkatërron adhuruesit e saj.

21 vjet. Prej një viti kam filluar të ndjej thirrjen e Medjugorjes: atje më thërriste një Nënë. Përcaktues ishte një dokumentar televiziv i parë 6 muaj më parë, i cili më goditi thellë. Thashë me vete: kur do të vijë dita edhe për mua? Gjeta 3 ose 4 lutje nga Medjugorje në një libër të blerë në stacionin e gazetave të stacionit dhe ndjeva një nevojë më të madhe se vetja për t'i recituar, edhe nëse kthehesha në 2 ose 3 të mëngjesit. Pastaj 4 muaj më parë u grinda me burrin tim, pastaj me një tjetër, pastaj me shokun tim më të mirë: i dërgova të gjithë në ferr. Ai ishte Dikush që gradualisht më shkëputi nga e kaluara: ndjeja se diçka brenda meje po ndryshonte.

Në maj më rastisi të flisja në telefon me një gjysmëmotër pothuajse të çmendur, për të cilën i isha lutur Shën Ritës dhe e cila, pasi shkoi në Medjugorje, u shërua plotësisht. Ajo këmbënguli: shko në Medjugorje, por brenda meje përsëriti një zë: nuk është ende koha jote. E kisha bindur një të dashur me të njëjtat këpucë të shkonte në Medjugorje: fillimisht ajo qeshi në fytyrën time, por më pas, pasi u largua, u kthye si një engjëll: u lut, qau, e donte Zotin dhe u shkëput nga çdo argëtim. Ndjeva se po vinte edhe koha ime. Gjithashtu agjëroja një herë në javë. Por sa pengesa deri në të fundit nuk mund të gjej një vend në avion, jam kapur në dyshime për pasojat: si mund të shkëputem nga zakonet e mia? Mbrëmjen para se të largohesha, dola me miqtë dhe, mendoj, bëra mëkatet e mia të rënda të fundit. Më në fund largohem dhe në Split takoj një grup të rinjsh të mrekullueshëm. Mbërritja në Medjugorje gjatë natës. Aty rri 3 ditë pa ngrënë, pa fjetur, sepse asgjë nuk më intereson më për këto gjëra.

Në mëngjesin e 25 korrikut.
Nuk e mbaj mend kur saktësisht, filloj të hyj në një ekstazë të mendjes dhe të zemrës: Isha pranë Zotit, në këto 20 minuta Zoti më dha hirin të ndjej dashurinë e tij (ajo preket duke e kujtuar atë) dhe më bëri të shoh dhe ndjej rrugën e tij. Atë që ndjeva atëherë nuk e ndjeva më kurrë, por më mjaftoi që t'i jepja fund jetës sime më parë dhe të bëhesha vërtet i varfër. I dhashë gjithçka: ar dhe para dhe mbeta pa asgjë. Vishu mirë, grimohu, bëhu i bukur, argëtim, miq, bota me një fjalë që mendova se ishte e bukur: gjithçka u largua papritur nga jeta ime. Nuk ekzistonte më.

Në këto 20 minuta ndjeva se jeta ime duhet të jetë vetëm në Krishtin për Zotin me Zonjën. Ajo më mori në duart e At Jozos, i cili më rrëfeu dhe më bëri të ndjeja në ëmbëlsinë e tij se ishte Jezusi që më fali. Pas një jave u ktheva sërish në Medjugorje për të kaluar pak kohë atje. Nuk do të them hiret që mora në ato ditë, mbi të gjitha dashurinë e madhe për lutjen, e cila u bë takimi i vërtetë me Jezusin dhe Nënën e tij, dhe dëshira për shenjtërim të plotë lindi dalëngadalë tek unë.

I kthyer në Milano, është Jezusi ai që tani më udhëzon kudo që të dojë, në komunitet dhe në grupet e lutjes. Unë shpesh dëgjoj Jezusin dhe dashurinë e tij derisa ndihem i sëmurë. Pa lutje nuk mund të jetoja më as edhe një orë. Dashuria ime për Jezusin rritet dita-ditës. Unë nuk mendoj për të ardhmen, por vazhdimisht kërkoj që t'ia lë veten Atij, djalli nuk pushon kurrë së tunduari në një mënyrë shumë të fortë: të mos më bëjë të kthehem në jetën time të mëparshme, por të dua, me gjëra të vogla, të cilat megjithatë janë të shkëlqyera, për të më distancuar nga profesioni im. Ndonjëherë kaloj dy ose tre orë dyshime dhe ankthi: të martohem dhe të kem fëmijë? Por pasi kam bërë disa lutje, ndjej një dashuri kaq të madhe dhe i them vetes se "asgjë, as fëmijët dhe as burri, nuk mund të më jepte të njëjtën dashuri".

X, 24 shtator 1987

Burimi: Jehona e Medjugorje nr 45