Vicka e Medjugorje: Zoja u shfaq në rektorinë e Kishës

Janko: Vicka, nëse e mban mend, ne kemi biseduar tashmë për dy ose tre herë në të cilat Madona u shfaq në rektorat.
Vicka: Po, kemi biseduar për të.
Janko: Ne nuk u pajtuam vërtet. A duam të sqarojmë gjithçka tani?
Vicka: Po, nëse mundemi.
Janko: Mirë. Para së gjithash përpiquni ta mbani mend këtë: ju e dini më mirë se unë që në fillim ju krijuan vështirësi, nuk ju lejuan të shkoni në Podbrdo për t'u takuar me Zojën.
Vicka: Unë e di më mirë se ti.
Janko: Në rregull. Do të doja ta kujtonit atë ditë kur, pas shfaqjeve të para, pak para kohës së shfaqjes, policia erdhi për t'ju kërkuar. Maria më tha se ajo ishte paralajmëruar nga një prej motrave të saj, e cila më pas paralajmëroi të gjithë edhe ju, duke ju thënë të fshiheni diku.
Vicka: Më kujtohet; u mblodhëm me nxitim dhe iku nga vendi.
Janko: Pse ike? Ndoshta nuk do të bënin asgjë për ty.
Vicka: Ti e di, babai im i dashur, çfarë thonë ata: kush u dogj një herë ... Kishim frikë dhe ikëm.
Janko: Ku shkove?
Vicka: Ne nuk dinim ku të strehoheshim. Shkuam në kishë për t'u fshehur. Ne arritëm atje nëpër fusha dhe vreshta, për të mos u parë. Erdhëm në kishë, por ajo ishte e mbyllur.
Janko: Po çfarë?
Vicka: Ne menduam: Zoti im, ku të shkoj? Për fat të mirë në kishë kishte një frat; ai po lutej. Më vonë ai na tha se në kishë dëgjoi një zë që i thoshte: Shkoni dhe shpëtoni djemtë! Ai hapi derën dhe doli. Ne menjëherë e rrethuam si zogj dhe i kërkuam të fshihej në kishë. (Ishte At Jozo, famullitari, i cili ishte kundër tij deri atëherë. Nga ajo kohë ai u bë i favorshëm).
Janko: Po me të?
Vicka: Ai na çoi shpejt në rektorat. Ai na bëri të hyjmë në një dhomë të vogël, atë të Fra 'Veselkos, na mbylli brenda dhe doli jashtë.
Janko: Dhe ti?
Vicka: U mblodhëm pak. Pastaj ai prift u kthye te ne me dy murgesha. Ata na ngushëlluan duke na thënë të mos kemi frikë.
Janko: Pra?
Vicka: Ne filluam të lutemi; disa çaste më vonë Zoja erdhi mes nesh. Ajo ishte shumë e lumtur. Ai u lut dhe këndoi me ne; ai na tha që të mos frikësohemi nga asgjë dhe se do t'i rezistonim gjithçkaje. Ajo na përshëndeti dhe u largua.
Janko: A jeni ndjerë më mirë?
Vicka: Padyshim më mirë. Ne ende ishim të shqetësuar; nëse do të na gjenin, çfarë do të na bënin?
Janko: Pra, a ju shfaq Zoja?
Vicka: Unë tashmë ju thashë.
Janko: Dhe njerëzit, i gjori, çfarë po bënin?
Vicka: Çfarë mund të bënte ai? Njerëzit gjithashtu u lutën. Të gjithë ishin të shqetësuar; u tha që ata na kishin marrë dhe na kishin futur në burg. Gjithçka u tha; ju e dini si janë njerëzit, ata thonë gjithçka që u shkon nëpër kokë.
Janko: A ju është shfaqur Zoja herë tjetër në atë vend?
Vicka: Po, disa herë.
Janko: Kur u kthye në shtëpi?
Vicka: Kur u errësua, rreth orës 22:XNUMX.
Janko: A keni takuar ndonjë në rrugë? Njerëzit ose policia.
Vicka: Asnjë. Nuk u kthyem me rrugë, por me fshat.
Janko: Kur u kthyet në shtëpi, çfarë ju thanë prindërit tuaj?
Vicka: Ju e dini si është; ata ishin të shqetësuar. Pastaj treguam gjithçka.
Janko: Mirë. Si ndodhi që ju një herë me kokëfortësi deklaruat se Zoja nuk u shfaq kurrë atje në rektorat dhe se nuk do të shfaqet kurrë atje?
Vicka: Kështu jam unë: Mendoj për një gjë dhe harroj pjesën tjetër. Zoja na tha një herë se nuk do të shfaqej kurrë në një dhomë të caktuar. Një herë filluam të luteshim pikërisht atje, duke shpresuar se ajo do të vinte. Në vend të kësaj, asgjë. Ne u lutëm, u lutëm dhe ajo nuk erdhi. Përsëri filluam të lutemi dhe asgjë. [Mikrofonët spiunë ishin fshehur në atë dhomë]. Kështu që?
Vicka: Kështu që shkuam në dhomën ku ai shfaqet tani. Ne filluam të lutemi ...
Janko: Dhe Madona nuk erdhi?
Vicka: Prit pak. Ajo erdhi menjëherë, posa filluam të lutemi.
Janko: A të tha diçka?
Vicka: Ajo na tha pse nuk erdhi në atë dhomë dhe se nuk do të vijë kurrë atje.
Janko: E pyetët pse?
Vicka: Sigurisht që e pyetëm!
Janko: Po ti?
Vicka: Ai na tregoi arsyet e tij. Çfarë tjetër duhej të bënte?
Janko: A mund t’i dimë edhe këto arsye?
Vicka: Ju i njihni; Ju thashë. Pra, le ta lëmë vetëm.
Janko: Mirë. E rëndësishme është që ne të kuptojmë njëri-tjetrin. Kështu që mund të konkludojmë se Zoja gjithashtu u shfaq në rektorat.
Vicka: Po, të thashë, edhe nëse kjo nuk është e gjitha. Në fillim të vitit 1982 ajo u shfaq në rektorat shumë herë para se të lëvizte në kishë. Ndonjëherë, në atë periudhë, ajo gjithashtu shfaqej në tryezë.
Janko: Pse pikërisht në tryezë?
Vicka: Ja. Një herë në atë periudhë një nga redaktorët e GIas Koncila ishte me ne. ["La Voce del Concilio", e cila shtypet në Zagreb, është gazeta katolike më e përhapur në Jugosllavi]. Aty biseduam me të. Në kohën e shfaqjes ai na kërkoi të ndaleshim atje për t'u lutur.
Janko: Dhe ti?
Vicka: Ne filluam të lutemi dhe Zoja erdhi.
Janko: Çfarë bëre atëherë?
Vicka: Si zakonisht. Ne u lutëm, kënduam, e pyetëm disa gjëra.
Janko: Dhe çfarë bënte reporterja editoriale?
Vicka: Nuk e di; Besoj se ai u lut.
Janko: A mbaroi kështu?
Vicka: Po, për atë mbrëmje. Por e njëjta gjë u përsërit për tre mbrëmje të tjera.
Janko: A vinte gjithmonë Zoja?
Vicka: Çdo natë. Ai redaktor na testoi një herë.
Janko: Për çfarë bëhej fjalë, nëse nuk është sekret? Asnjë sekret. Ai na tha të provojmë nëse e shohim Zojën me sy të mbyllur.
Janko: Dhe ti?
Vicka: Unë e provova sepse isha i interesuar të dija gjithashtu. Ishte e njëjta gjë: pashë Madonën të njëjtën gjë.
Janko: Më vjen mirë që e mbani mend këtë. Unë me të vërtetë doja të të pyesja.
Vicka: Edhe unë ia vlen diçka ...
Janko: Faleminderit. Ju dini shumë gjëra. Kështu që edhe ne e bëmë të qartë atë.