Vicka e Medjugorje: pyetjet e bëra Zonjës sonë

Janko: Vicka, të gjithë e dimë se ju shikoni, që nga fillimi, i lejuat vetes t’i bëni pyetje Zonjës Sonë. Dhe ke vazhduar ta bësh edhe sot e kësaj dite. Mund ta kujtoni atë që e kërkuat atë më shpesh?
Vicka: Por, ne e pyetëm atë për gjithçka, gjithçka që vinte në mendje. Dhe pastaj atë që sugjeruan të tjerët ne e kërkojmë atë.
Janko: Shpjegojeni më saktë.
Vicka: Ne tashmë thamë se në fillim e pyetëm kush ishte, çfarë dëshironte nga ne vizionarët dhe nga njerëzit. Por kush mund të mbante mend gjithçka?
Janko: Mirë, Vicka, por nuk do të të lë kaq lehtë.
Vicka: Jam i bindur. Pastaj më bëj pyetje dhe nëse jam në gjendje t'u përgjigjem atyre.
Janko: Unë e di që shikuesit nuk keni qenë gjithmonë së bashku. Kush në Sarajevë, kush në Visoko dhe kush akoma në Mostar. Kush i njeh të gjitha vendet ku keni qenë! Alsoshtë gjithashtu e qartë se ju nuk po kërkoni të njëjtat gjëra të Zojës. Pra, nga ky moment e tutje, përgjigjet që kërkoj nga ju kanë të bëjnë vetëm me ju.
Vicka: Edhe kur jemi bashkë nuk i kërkojmë të njëjtat gjëra. Të gjithë bëjnë pyetjet e tyre, sipas detyrave të shtëpisë. Unë tashmë ju kam thënë të më pyesni vetëm atë që më shqetëson; çfarë mundem dhe çfarë më lejohet t'ju them, po ju them.
Janko: Mirë. Ju nuk mund t'i përgjigjeni gjithçka.
Vicka: Po, ne të gjithë e dimë atë. Sa herë keni bërë pyetjet e Madonës përmes meje, por ju vetëm keni dashur që ne të dy të dimë. Sikur të mos mbash mend!
Janko: Mirë, Vicka. Kjo është e qartë për mua. Le të fillojmë.
Vicka: Shkoni përpara; Unë e kam thënë tashmë.
Janko: Së pari më trego këtë. Në fillim, shpesh pyetët nëse Zoja do t'ju linte një shenjë të pranisë së saj në Medjugorje.
Vicka: Po, ju e dini mirë. Shkoni përpara.
Janko: A ju përgjigj Zonja Ju menjëherë për këtë?
Vicka: Jo. Ju me siguri e dini edhe këtë, por do t'ju përgjigjem sidoqoftë. Kur u pyetën, në fillim ajo thjesht u zhduk ose filloi të këndonte.
Janko: Dhe e pyetët përsëri?
Vicka: Po, por ne nuk po e kërkuam vetëm këtë. Sa pyetje i bëmë asaj! Të gjithë sugjeruan diçka për të kërkuar.
Janko: Jo me të vërtetë të gjithë!
Vicka: Jo të gjithë. Keni pyetur diçka gjithashtu?
Janko: Po, duhet ta njoh.
Vicka: Epo, ja, shiko! Kur njerëzit filluan ta bëjnë atë, shumë sugjeruan pyetje: diçka për ta personalisht, diçka për të dashurit e tyre; sidomos për të sëmurët.
Janko: Një herë më ke thënë që Zoja ju tha të mos e pyesni për gjithçka.
Vicka: Jo një herë, por shumë herë. Ai një herë ma tha personalisht.
Janko: Dhe ju vazhduat të bëni pyetjet e saj?
Vicka: Të gjithë e dinë: po, që vazhduam.
Janko: Por, a nuk u acarua Madona me këtë?
Vicka: Jo fare! Zoja nuk dihet të irritojë! Unë e kam thënë tashmë.
Janko: Sigurisht që duhet të ketë pasur disa pyetje të çuditshme ose jo shumë serioze.
Vicka: Sigurisht. Kishte lloj-lloj prej tyre.
Janko: Dhe A ju përgjigj Zonja?
Vicka: Unë tashmë ju thashë jo. Ai bëri sikur nuk dëgjonte. Ndonjëherë ai do të fillonte të lutej ose këndonte.
Janko: Dhe vazhdove kështu?
Vicka: Po, po. Përveç se ndërsa shpjegonte jetën e saj, askush nuk mund t'i bënte pyetje.
Janko: A ju ndaloi?
Vicka: Po, ajo na tha. Por nuk kishte as kohë për të bërë pyetje: posa mbërriti, ai na përshëndeti dhe filloi transmetimi. Ju nuk mund ta ndaloni atë të bëjë pyetje! Dhe, mbasi mbaroi, ai vazhdoi të lutej, pastaj na përshëndeti dhe u largua. Atëherë, kur mund t’i bënit pyetjet e saj?
Janko: Ndoshta ishte mirë për ju. Unë mendoj se ato pyetje ju kishin lodhur tashmë.
Vicka: Po, si jo? Para, përgjatë ditës, njerëzit ju lodhen me pyetje: ejani, pyeteni këtë, pyeteni atë ... Pastaj përsëri pas aparatit: e pyetët? cfare pergjigje ai etj. Asnjëherë nuk mbaroi. Dhe ju nuk mund të mbani mend edhe gjithçka. Njëqind rrëmuja: ka nga ata që ju shkruajnë një letër dhe ka vetëm një pyetje brenda ... Sidomos kur është shkruar në cirilik [më e vështirë për t’u lexuar, veçanërisht nëse shkruhet me dorë], ose me shkrim të parafabrikueshëm. Thjesht funksionon.
Janko: A morët letra cirilike?
Vicka: Por si jo! Dhe me shkrim të tmerrshëm. Në çdo rast, nëse do të mund t'i lexoja ato, unë i kërkova Medonës atë që ishte para pjesës tjetër.
Janko: Mirë, Vicka. Dhe kështu ka vazhduar edhe sot e kësaj dite.
Vicka: Unë tashmë ju thashë. Kur Zoja foli me njërin prej nesh për të. jeta, atëherë kjo nuk mund t’i kërkonte asaj asgjë.
Janko: Unë tashmë e di këtë. Por unë do të doja të di nëse ekzistonte dikush që, me disa pyetje, do të donte të të testonte apo të bënte të binte në një kurth.
Vicka: Sikur të ndodhte vetëm një herë! Ndonjëherë Zoja jonë tregonte disa njerëz tek ne me emër dhe na tha të mos u kushtojmë vëmendje pyetjeve të tyre, ose thjesht të mos përgjigjemi asgjë. Im atë, po të mos kishim bërë kështu, kush e di se ku do të kishim përfunduar! Ne jemi akoma djem; dhe pastaj pak fëmijë të arsimuar dhe të papërvojë. Sidoqoftë, nuk do të doja të ndalem më në këtë temë.
Janko: Mirë. Dhe faleminderit edhe për ato që keni thënë tashmë. Në vend të kësaj, më tregoni si mendoni: deri kur mund t'i bëni pyetje Zonjës sonë?
Vicka: Për sa kohë që ai na lejon.
Janko: Mirë. Faleminderit perseri.