Vicka e Medjugorje: Unë po ju them lutjen që Zoja jonë na kërkoi të recitonim

Janko: Vicka, sa herë flasim për ngjarjet e Medjugorjes, pyesim veten: këta vizionarët, çfarë kanë bërë bashkë me Zonjën? Ose: Çfarë po bëjnë tani? Në përgjithësi është përgjigjur se djemtë u lutën, kënduan dhe pyetën Madonën diçka; ndoshta shumë gjëra. Në pyetjen: çfarë lutjesh kanë thënë? Zakonisht përgjigjet se ke recituar shtatë Etërit Tanë, Përshëndetje Mari dhe Lavdi Atit; pastaj, më vonë, edhe Besimi.
Vicka: Mirë. Por çfarë nuk shkon me këtë?
Janko: Ka, të paktën sipas disave, disa gjëra të paqarta. Do të doja shumë që të sqarohej, sa të jetë e mundur, ajo që nuk është e qartë.
Vicka: Mirë. Filloni të më bëni pyetje dhe unë do t'i përgjigjem asaj që di.
Janko: Fillimisht do të doja t'ju pyesja: kur keni filluar të recitoni shtatë Etërit tanë para Zojës dhe së bashku me Zonjën?
Vicka: Më ke pyetur edhe në të kaluarën. Në thelb, unë ju përgjigjem kështu: askush nuk do ta dijë kurrë saktësisht se kur filluam.
Janko: Dikush ka thënë diku, madje edhe e ka shkruar, që i ke recituar, vërtet që të ka rekomanduar vetë Zoja, që në ditën e parë që ka folur me ty, pra 25 qershor.
Vicka: Sigurisht që jo atëherë. Ky ishte takimi ynë i parë i vërtetë me Zonjën. Ne nga emocioni dhe frika nuk dinim as ku e kishim kokën. Përveç të menduarit për lutjet!
Janko: Gjithsesi ke bërë ndonjë lutje?
Vicka: Sigurisht që u lutëm. Ne lexuam "Ati ynë", "Tungjatjeta Mari" dhe "Lavdia i qoftë Atit". Ne nuk dinim as lutje të tjera. Por sa herë i kemi përsëritur këto lutje, askush nuk e di.
Janko: Dhe ndoshta nuk do ta dimë kurrë?
Vicka: Sigurisht që jo; askush nuk do ta dijë kurrë, përveç Zojës.
Janko: Mirë, Vicka. Njerëzit shpesh janë përpjekur të marrin me mend se kush ju tha i pari që të luteni ashtu. Përgjithësisht thuhet se ka qenë gjyshja e Mirjanës që të ka sugjeruar të falesh kështu.
Vicka: Ndoshta, por nuk është plotësisht e sigurt. Ne i pyetëm gratë tona se si mund të lutej kur erdhi Zoja. Pothuajse të gjithë u përgjigjën se do të ishte mirë të recitoheshin shtatë Etërit Tanë. Disa sugjeruan Rruzaren e Zojës, por në mes të pështjellimit që ishte në Podbërdo nuk do t'ia dilnim. Në përgjithësi ndodhi kështu: filluam të lutemi, u shfaq Zoja dhe më pas kaluam në dialog, në pyetje. Unë e di me siguri se disa herë ne kemi recituar të shtatë Etërit Tanë përpara se të vinte Zoja.
Janko: Po çfarë?
Vicka: Pastaj vazhduam të lutemi derisa u shfaq Zoja. Nuk ishte aq e lehtë. Edhe Zoja na vuri në provë. U desh shumë kohë që gjithçka të rregullohej.
Janko: Megjithatë, Vicka, pothuajse gjithmonë dëgjon të përsëritet se Zoja të ka rekomanduar të recitosh shtatë Etërit tanë.
Vicka: Sigurisht që na tha, por më vonë.
Janko: Kur më vonë?
Vicka: Nuk më kujtohet saktësisht. Ndoshta pas 5-6 ditësh mund të jetë edhe më shumë, nuk e di. Por a është vërtet kaq e rëndësishme?
Janko: I rekomandonit vetëm juve vizionarëve apo të gjithëve?
Vicka: Edhe për popullin. Në të vërtetë, më shumë për njerëzit se për ne.
Janko: Zoja, a tha pse dhe për çfarë qëllimi t'i recitojë?
Vicka: Po, po. Sidomos për të sëmurët dhe për paqen botërore. Nuk është se ai i shprehu saktësisht qëllimet individuale.
Janko: Pra vazhduat?
Vicka: Po. Filluam të recitonim rregullisht shtatë Etërit tanë kur shkonim në kishë.
Janko: Kur keni filluar të shkoni atje?
Vicka: Nuk e mbaj mend saktësisht, por më duket pas rreth dhjetë ditësh nga paraqitja e parë. U takuam me Zonjën në Podbërdo; pastaj shkuam në kishë dhe recituam shtatë Etërit tanë.
Janko: Vicka, e kujtove shumë mirë. Duke dëgjuar një kasetë, kontrollova se kur për herë të parë keni recituar shtatë Etërit tanë me njerëzit në kishë, pas meshës së shenjtë; kjo ndodhi më 2 korrik 1981. Por mos u lutni kështu çdo ditë; në fakt në kasetën e 10 korrikut është regjistruar qartë se si prifti në fund të meshës i paralajmëroi popullin se ju vizionarët nuk ishit dhe se nuk do të arrinit as. Mendoj se atë ditë keni mbetur i fshehur në rektorat, për arsyen që e dini mirë.
Vicka: E mbaj mend. Atë herë e kishim shfaqjen në shtëpinë e famullitarit.
Janko: Nuk ka problem. Tani le të kthehemi pak prapa.
Vicka: Në rregull, nëse ka nevojë. Tani e kam për detyrë të dëgjoj të pyes.
Janko: Tani duhet të sqarojmë diçka që nuk është aq e thjeshtë.
Vicka: Pse shqetësohesh? Nuk është e mundur të sqarohen gjithçka. Ne nuk jemi në një gjykatë që duhet të sqarojmë gjithçka.
Janko: Gjithsesi të paktën të provojmë. Ju akuzoheni se keni dhënë përgjigje të ndryshme në lidhje me shtatë Etërit Tanë.
Vicka: Çfarë përgjigjesh?
Janko: Nuk e di. Thuhet se, për të njëjtën pyetje (kush ju sugjeroi atë lutje), njëri prej jush tha se ishte një gjyshe ajo që ju sugjeroi shtatë Etërit Tanë; një tjetër tha se ky është një zakon i vjetër nga ana juaj; një i tretë tha se ishte Zoja që ju rekomandoi të luteni kështu.
Vicka: Mirë, por cili është problemi?
Janko: Cila nga tre përgjigjet është e vërteta?
Vicka: Por të treja janë të vërteta!
Janko: Si është e mundur?
Vicka: Është shumë e thjeshtë. Po, është e vërtetë që gratë - në të vërtetë, një gjyshe - kanë sugjeruar që të recitojmë shtatë Etërit Tanë. Është po aq e vërtetë që në vendet tona, veçanërisht në dimër, të shtatë Etërit Tanë recitohen të përbashkëta. Është gjithashtu e vërtetë se Zoja e rekomandoi këtë lutje, si për ne ashtu edhe për njerëzit. Veç që Zoja na shtoi edhe Besimin. Çfarë mund të jetë e pavërtetë apo e çuditshme në lidhje me këtë? Besoj se gjyshja ime, edhe para shfaqjeve, ka recituar shtatë Etërit tanë.
Janko: Por ju përgjigjët, në tre, tre gjëra të ndryshme!
Vicka: Është shumë e thjeshtë: të gjithë thanë të vërtetën që dinin, edhe nëse askush nuk e tha të vërtetën e plotë. Këtë ma shpjegoi shumë mirë një prift nga Vinkovci; që atëherë gjithçka është e qartë për mua.
Janko: Mirë, Vicka; Besoj se është kështu. As këtu nuk shoh problem. Kjo është lutja jonë e lashtë; edhe në familjen time faleshin kështu. Është një lutje normale, e lidhur edhe me numrin biblik shtatë [indeksi i plotësisë, i përsosmërisë].
Vicka: Nuk di asgjë për këtë kuptim biblik. E di vetëm se kjo është lutja jonë që Zoja e ka pranuar dhe gjithashtu e ka rekomanduar.
Janko: Mirë, mjaft me kaq. Më intereson edhe një gjë tjetër.
Vicka: E di që me ty nuk është kurrë e lehtë të arrish deri në fund. Le të shohim se çfarë dëshironi akoma.
Janko: Do ​​të mundohem të jem i shkurtër. Si unë ashtu edhe të tjerët jemi të interesuar të dimë pse në fillim nuk erdhët për të marrë pjesë në të gjithë meshën e mbrëmjes.
Vicka: Çfarë është e çuditshme? Askush nuk na ftoi ta bënim dhe në atë orë u shfaq Zoja, lart në Podbërdo dhe më vonë poshtë në fshat. Shkonim në meshë të dielave; në ditët e tjera, kur kishim kohë.
Janko: Vicka, mesha është diçka e shenjtë, qiellore; është ngjarja më e madhe që mund të ndodhë në të gjithë universin.
Vicka: Edhe unë e di. E kam dëgjuar njëqind herë në kishë. Por, e shihni, ne nuk sillemi në mënyrë konsistente. Për këtë na foli edhe Zoja. Mbaj mend që një herë, njërit prej nesh, ai tha se është më mirë të mos shkosh në meshën e shenjtë sesa ta dëgjosh denjësisht.
Janko: Nuk ju ka ftuar kurrë Zoja në meshë?
Vicka: Në fillim jo. Po të na kishte ftuar, do të kishim shkuar. Më vonë po. Nganjëherë na thoshte edhe të nxitonim që të mos vonoheshim për meshën e shenjtë. Zoja e di se çfarë po bën.
Janko: Që kur shkon rregullisht në meshën e mbrëmjes?
Vicka: Që kur na u shfaq Zoja në kishë.
Janko: Që kur është?
Vicka: Rreth mesit të janarit 1982. Më duket kështu.
Janko: Ke te drejte: ashtu ishte