Vicka e Medjugorje: Unë po ju them se çfarë lutje ju rekomandon Zoja

At Slavko: Sa përpjekje duhet bërë për të filluar konvertimin dhe për të jetuar në harmoni me mesazhet?

Vicka: Nuk kërkon shumë mund. Gjëja kryesore është të dëshirosh konvertimin. Nëse e dëshironi, do të vijë dhe nuk do t'ju duhet të bëni asnjë përpjekje. Përderisa ne vazhdojmë të luftojmë, të kemi beteja të brendshme, kjo do të thotë se ne nuk jemi të vendosur ta hedhim këtë hap; është e kotë të luftosh nëse nuk je plotësisht i bindur se dëshiron t'i kërkosh Perëndisë hirin e kthimit. Kthimi është një hir dhe nuk vjen rastësisht, nëse nuk dëshirohet. Konvertimi është e gjithë jeta jonë. Sot kush mund të thotë: "Unë jam konvertuar"? Askush. Ne duhet të ecim përgjatë rrugës së kthimit. Ata që thonë se janë konvertuar gënjejnë as që kanë filluar. Kushdo që thotë se dëshiron të konvertohet është tashmë në rrugën e konvertimit dhe lutet për të çdo ditë.

At Slavko: Si është e mundur të pajtohet ritmi dhe shpejtësia e jetës sot me parimet e mesazheve të Virgjëreshës?

Vicka: Sot jetojmë me nxitim dhe duhet të ngadalësojmë. Nëse vazhdojmë të jetojmë me këtë shpejtësi, nuk do të arrijmë asgjë. Mos mendoni: "Duhet, duhet". Nëse ka vullnetin e Zotit, gjithçka do të bëhet. Ne jemi problemi, ne jemi ata që i vendosim ritmin vetes. Nëse themi “Piano!”, edhe bota do të ndryshojë. E gjithë kjo varet nga ne, nuk është gabim i Zotit, por i yni. Ne e donim këtë shpejtësi dhe menduam se nuk ishte e mundur të bëhej ndryshe. Në këtë mënyrë nuk jemi të lirë dhe nuk jemi sepse nuk e duam. Nëse dëshironi të jeni të lirë, do të gjeni një mënyrë për të qenë i lirë.

At Slavko: Çfarë lutjesh rekomandon veçanërisht Mbretëresha e Paqes?

Vicka: Ju rekomandoni veçanërisht faljen e Rruzares; kjo është lutja më e dashur për të, e cila përfshin mistere të gëzueshme, të dhimbshme dhe të lavdishme. Të gjitha lutjet që lexohen me zemër, thotë Virgjëresha, kanë të njëjtën vlerë.

At Slavko: Që nga fillimi i shfaqjeve, vizionarët, për ne besimtarët normalë, u gjendën në një pozitë të privilegjuar. Ju jeni të vetëdijshëm për shumë sekrete, ju keni parë Parajsën, Ferrin dhe Purgatorin. Vicka, si ndihet të jetosh me sekretet e zbuluara nga Nëna e Zotit?

Vicka: Deri më tani Madonna më ka zbuluar nëntë sekrete nga dhjetë ato të mundshme. Nuk është absolutisht një barrë për mua, sepse kur ajo më zbuloi, ajo gjithashtu më dha forcën t'i duroja. Unë jetoj sikur të mos isha në dijeni të saj.

At Slavko: A e dini se kur do t'ju zbulojë sekretin e dhjetë për ju?

Vicka: Nuk e di.

At Slavko: A mendoni për sekretet? E ke të vështirë t’i sjellësh? A ju shtypin?

Vicka: Unë sigurisht që mendoj për këtë, sepse e ardhmja përmbahet në këto mistere, por ato nuk më shtypin.

At Slavko: A e dini se kur do të zbulohen këto sekrete për burrat?

Vicka: Jo, nuk e di.

At Slavko: Virgjëresha përshkroi jetën e saj. Mund të na thoni diçka për të tani? Kur do të dihet?

Vicka: Virgjëresha ma përshkroi gjithë jetën e saj, që nga lindja deri në Zonjë. Për momentin nuk mund të them asgjë për këtë, sepse nuk më lejohet. I gjithë përshkrimi i jetës së Virgjëreshës gjendet në tre broshura në të cilat kam përshkruar gjithçka që më ka thënë Virgjëresha. Herë shkruaja një faqe, herë dy e herë vetëm gjysmë faqe, varësisht nga ajo që mbaja mend.

At Slavko: Çdo ditë je vazhdimisht i pranishëm para vendlindjes në Podbërdo dhe lutesh e flet me dashuri, me buzëqeshje në buzë, haxhilerëve. Nëse nuk jeni në shtëpi, vizitoni vende në mbarë botën. Vicka, çfarë i intereson më shumë pelegrinët gjatë takimit me vizionarët, e për rrjedhojë edhe me ju?

Vicka: Çdo mëngjes dimri filloj të punoj me njerëz rreth nëntë dhe në verë rreth tetë, sepse kështu mund të flas me më shumë njerëz. Njerëz vijnë me probleme të ndryshme dhe nga vende të ndryshme, dhe unë përpiqem t'i ndihmoj me aq sa mundem. Mundohem t'i dëgjoj të gjithë dhe t'u them një fjalë të mirë. Mundohem të gjej kohë për të gjithë, por ndonjëherë është vërtet e pamundur dhe më vjen keq, sepse mendoj se mund të kisha bërë më shumë. Megjithatë, kohët e fundit kam vënë re se njerëzit po bëjnë gjithnjë e më pak pyetje. Për shembull, një herë shkova në një konferencë me rreth një mijë pjesëmarrës dhe kishte amerikanë, polakë, në të pesë autobusët e çekëve dhe sllovakëve e kështu me radhë; por gjëja interesante është se askush nuk më pyeti asgjë. Për ta më mjaftoi të lutesha me ta dhe të thoja disa fjalë që të ishin të lumtur.