Vicka e Medjugorje: Do t'ju tregoj për mrekullitë e Zojës

Janko: Vicka, nuk të duket e çuditshme që të pyeti kaq pak për mrekullitë e Medjugorje?
Vicka: Me të vërtetë. Unë pothuajse mendova keq për ju.
Janko: Më tregoni hapur atë që keni menduar.
Vicka: Jo. Kam turp për këtë.
Janko: Por thuaj lirisht! Ti e di atë që gjithmonë më thotë të bëj: "Mos ki frikë!"
Vicka: Mendova se nuk i beson fare këto gjëra.
Janko: Mirë, Vicka. Mos ki frikë; por ju nuk e mendoni. Këtu, do t'ju tregoj menjëherë. Unë vetë isha dëshmitar okular i një rikuperimi të papritur, i cili u bë me rastin e takimit të karizmatikës së Kanadasë, ndërsa lutej publikisht për shërime, pasi Meshën e Shenjtë [grupi drejtohej nga i mirënjohuri P. Tardif]. Ju e dini shumë mirë se sa shumë lëvizës ishte gjithçka. Duke e lënë qeskën, përgjatë shkallës, pothuajse shkelja mbi një grua që qante dhe ngazëllehej nga gëzimi. Disa çaste më parë, Zoti e kishte shëruar mrekullisht për një sëmundje të rëndë që ajo e kishte trajtuar me vite, në spitalet e Mostarit dhe Zagrebit. Ai gjithashtu bëri trajtimet e banjëve. Vicka, jeni mërzitur?
Vicka: Për hir të parajsës, shkoni përpara!
Janko: Gruaja kishte vite që vuante nga "skleroza e shumëfishtë", por mbi të gjitha vuante nga mungesa e ekuilibrit, aq shumë sa që nuk mund të qëndronte më vete. Edhe atë mbrëmje burri i saj e kishte mbartur atë pothuajse në peshë. Meqenëse, për shkak të turmës së madhe, ata nuk ishin në gjendje të hynin në kishë, ata mbetën jashtë, para derës së sakristisë. Dhe ndërsa prifti që drejtoi lutjen njoftoi: "Ndjej që Zoti aktualisht po shëron një grua që vuan nga skleroza e shumëfishtë", zonja e lartpërmendur, në atë moment të saktë, u ndje si një goditje elektrike në të gjithë trupin e saj. Në të njëjtën kohë, ajo ndihej e aftë të qëndronte më vete. Kështu që ajo më tha menjëherë. Duke zbritur hapat, kuptova se diçka i kishte ndodhur dikujt. Sapo më pa, zonja vrapoi drejt meje dhe përsëriti duke qarë: "Fra Janko mio, unë jam shëruar!" Një kohë të shkurtër më vonë ajo shkoi vetëm në makinën e saj, e cila ishte më shumë se njëqind metra larg. Siç mund ta shihni, Vicka, edhe unë personalisht i kam provuar këto momente në Medjugorje! Unë thjesht shkova pak më gjatë dhe ndoshta ju mërzita.
Vicka: Të lutem! Ishte shumë interesante. Me të vërtetë.
Janko: Unë thjesht dua ta shtoj këtë: Unë e kam njohur atë grua që kur isha fëmijë. Shumë vite më parë e përgatita për konfirmim dhe bashkim të parë. Më vonë e pashë, edhe pasi u shërova. Disa ditë më vonë e takova ndërsa ishte vetëm, pa ndihmën e askujt, ajo u ngjit në Podbrdo, në vendin e shfaqjeve të para, për të falënderuar Zotin dhe Zonjën tonë për gjithçka që ata i bënë asaj. E pashë gjithashtu në kishën famullitare, disa ditë më parë, e cila lëvizi aq shpejt sa të tjerët. Tani më thuaj, Vicka, nëse të kam shqetësuar vërtet.
Vicka: Unë tashmë ju thashë se ishte shumë interesante!
Janko: Dua të shpreh besimin tim personal për shërimet dhe mrekullitë.
Vicka: Më pëlqen, kështu që jo gjithmonë duhet të flas.
Janko: Mirë. Edhe pse e di sa duhet, për sa i përket shërimeve fizike, preferoj të mbyllem. Kjo edhe për shkak se shumë herë ajo që nuk është shpjeguar më qartë, është quajtur mrekulli. Unë gjithashtu dua t'ju them këtë: për mua mrekullia më e madhe është kur konvertohet një mëkatar, kur në një moment ai ndryshon, aq shumë sa që nga ai moment të bëhet ateist, mik i Zotit dhe është i gatshëm, për këtë miqësi me Zotin, të mbajë të gjitha provat dhe gjithë përbuzja e atyre me të cilët ai bëri luftë kundër Zotit deri një ditë më parë. Vicka, lebra e shpirtit është më e vështirë për t'u shëruar sesa ajo e trupit. Dhe unë jam dëshmitar i këtyre shërimeve. Më falni tani nëse kam folur si "profesor". Sipas mendimit tim shërimet trupore kanë shërbyer për shërime të shpirtit.
Vicka: Tani mund të të tregoja diçka, për të cilën mendova shumë herë më vonë.
Janko: Më thuaj, të lutem.
Vicka: Për ju, mbase nuk do të ketë shumë rëndësi, por për mua do të jetë.
Janko: Ejani, flasim. Për çfarë bëhet fjalë?
Vicka: Ka të bëjë me konvertimin e një intelektuali. Një njeri i çuditshëm! Në takimin tonë ai më foli dy ose tre herë për veten e tij. Ai ka kombinuar të gjitha ngjyrat. Diqka ma solli dhe ne biseduam. E gjatë, e gjatë. Dikush do të thoshte se ai nuk beson në asgjë; nga ana tjetër, duket kështu. Nuk dija çfarë të bëja më me të, por ai nuk donte të më linte. Unë u luta për të dhe e këshillova që të shkonte te ndonjë prift. Unë i thashë: ”Provoje. Kush e di. "
Janko: Ai ndoshta nuk ju ka kushtuar vëmendje.
Vicka: Jo. Por kur erdha në mbrëmje në kishë, ndërsa njerëzit rrëfeheshin jashtë, pashë atë: ai po gjunjëzohej pikërisht para jush. Mendova me vete: ju thjesht keni ndodhur aty ku keni dashur të shkoni!
Janko: Dhe atëherë çfarë?
Vicka: Unë shkova më tej dhe përsëri u luta për një kohë të shkurtër për të.
Janko: A mbaroi kështu?
Vicka: Jo fare! Ai u kthye pas tre ose katër muajsh në shtëpinë time dhe ai spontanisht më tha që është bërë një burrë tjetër, një besimtar i vërtetë. Kjo ishte një mrekulli e vërtetë për mua. Sa i mirë dhe i fuqishëm është Zoti!
Janko: Këtu, shihni se si Zoti bën gjithçka dhe shërohet. Jam shumë e lumtur që më thatë këtë. Shtë një gëzim i madh kur ndodhin këto ngjarje. Secili prej nesh priftërinj, të cilët ne shpesh vijnë këtu për të rrëfyer, i jetojnë këto përvoja jo vetëm një herë, por shumë herë. Kështu ndodhi edhe në kohën e Jezuit. Ai shpesh kombinonte shërimin e trupit me atë të shpirtit. Shumë herë, kur shëroi dikë, shtoi: "Shko dhe mos mëkato më". Shtë i njëjti Jezus që shëron edhe sot.
Vicka: Mirë. E dija që do të largoheshit me të.
Janko: Po nga çfarë?
Vicka: Nga dyshimi im, që nuk besuat në shërimet.
Janko: Ishte shumë e lehtë sepse nuk kishe asnjë arsye ta kishe atë dyshim. Nëse doni ta dini edhe këtë, gjatë rrëfimeve kam dëgjuar shumë shërime fizike! Unë i këshillova të gjithë të sjellin dokumentet dhe të shkojnë në zyrën e famullisë, të paralajmërojnë shërimin, si një shenjë falënderimi për Zotin e mirë dhe Zonjën tonë. Kjo është mirë. Por ka edhe një gjë tjetër që më intereson.
Vicka: Whatfarë është?
Janko: Nëse Zoja do të thoshte paraprakisht, ndonjëherë, se dikush do të shërohej.
Vicka: Me sa di unë, askush nuk e tha. Ajo gjithmonë rekomandon besim të fortë, lutje dhe agjërim. Atëherë, atë që do të japë Zoti.
Janko: Dhe pa këto gjëra? V - Asgjë!
Janko: Mirë, Vicka. Por mua më duket e çuditshme ajo që ndodhi me Daniele Setka të vogël. Në këtë rast, disa prej jush, në fillim, thanë që ai do të shërohet, pa folur për këto kushte. Ju them sipas asaj që kam dëgjuar nga magnetofoni.
Vicka: Po në mes të këtij kaosi, kush mund të mendonte për gjithçka çdo herë? Ai që foli, e dinte mirë që Zoja u tha prindërve të Danielit se duhet të kenë besim të gjallë, të luten dhe të agjërojnë. Përveç që ai nuk tha gjithçka me zë të lartë; shpjegohet vetëm në këtë mënyrë.
Janko: Mirë. Shpresojmë se do. Por, pasi të më kishe thënë, më ndodh tani, që Zoja tha që ajo do të shërojë një djalë të ri dhe ai nuk ka vënë asnjë kusht.
Vicka: Kush jua tregova atëherë? Tani nuk mbaj mend.
Janko: Më tregove për një djalë të ri që është pa këmbën e tij të majtë.
Vicka: Dhe çfarë të thashë?
Janko: Që Zoja do ta shërojë pa asnjë kusht, pas shenjës së premtuar.
Vicka: Nëse unë ju thashë këtë ju thashë të vërtetën. Zoja jonë tha që në atë moment shumë do të rikuperohen dhe me atë djalë të ri ajo sillej në një mënyrë të veçantë.
Janko: Whatfarë do të thuash me atë?
Vicka: Ai erdhi në paraqitjet e Medinës pothuajse çdo ditë dhe Madonna ka treguar që ajo e do atë veçanërisht.
Janko: Si e dini?
Vicka: Ja si është. Në një rast, pak para Krishtlindjes vitin e parë, ajo na tregoi këmbën e saj të sëmurë. Ai hoqi pjesën e tij artificiale, plastike nga këmba e tij, dhe në vend të kësaj na tregoi këmbën e shëndetshme.
Janko: Pse kjo?
Vicka: Nuk e di. Mund të jetë që Zoja të thoshte që ai do të shërohet.
Janko: Por a ndjeu ai diçka në atë moment?
Vicka: Më pas ai na tha se dukej sikur dikush po e prekte në kokë. Diqka e tillë.
Janko: Mirë. Por Zoja nuk tha se do të shërohet!
Vicka: Shko ngadalë; Nuk kam mbaruar akoma. Dy ose tre ditë më vonë, të rinjtë erdhën tek ne. Kemi luajtur dhe kënduam; midis tyre ishte edhe ai djalë.
Janko: Dhe atëherë çfarë?
Vicka: Pas ca kohësh na u shfaq Madona, më herët se zakonisht. Përkrah saj ishte ai djalë, të gjithë të mbështjellë me një dritë. Ai nuk e dinte, por ai na tha, menjëherë pas kësaj, se gjatë aparatit ndjeu diçka, si një rrymë elektrike që kalonte nëpër këmbën e tij.
Janko: Përmes cilën këmbë?
Vicka: I sëmuri.
Janko: Dhe atëherë çfarë?
Vicka: Unë ju thashë ato që dija.
Janko: Por ju nuk më thatë nëse këmbë do të shërohet apo jo!
Vicka: Zoja u tha po, por më vonë.
Janko: Kur?
Vicka: Pasi të na japë shenjën e tij, atëherë ai do të shërohet plotësisht. Këtë ai na tha në mes të vitit 1982.
Janko: Kujt i tha ai: ju apo atij?
Vicka: Për ne. Dhe ne ia raportuam atij.
Janko: Dhe ai ju besoi?
Vicka: Sigurisht që jo! Ai e kishte besuar atë edhe më parë, kur Zoja ua kishte treguar atë.
Janko: Mund ta kujtoni kur Zonja jonë e premtoi këtë?
Vicka: Jo, por mund ta pyesni; me siguri e di
Janko: Në rregull, Vicka; por nuk do ta kërkoj tani.
Vicka: Do ta kishte të lehtë ta gjesh; ai merr pjesë në masë çdo mbrëmje dhe bën shoqërimin.
Janko: Mirë. Por a beson ai akoma në këtë?
Vicka: Sigurisht që e beson! Ai tani është një nga tonat; edhe ju e dini këtë.
Janko: Po, e di, është mirë. Koha do të tregojë. A mund të më thoni nëse Zonja jonë tha për dikë paraprakisht nëse ajo do të shërohej?
Vicka: Zakonisht ajo nuk i thotë këto gjëra. Nuk e mbaj mend saktësisht, por e di që ai tha dikur për një pacient që do të vdesë së shpejti.
Janko: Sipas mendimit tuaj dhe sipas Zonjës sonë, a është një besim i fortë, agjërim, lutje dhe vepra të tjera të mira të nevojshme për shërimin?
Vicka: Dhe pastaj atë që do të japë Zoti. Nuk ka rrugë tjetër.
Janko: Nga kujt i kërkon Zonja këto gjëra: nga të sëmurët apo nga të tjerët?
Vicka: Para së gjithash nga personi i sëmurë; dhe më pas nga anëtarët e familjes.
Janko: Po sikur i sëmuri të jetë aq serioz sa nuk mund të lutet?
Vicka: Ai mund dhe duhet të paktën të besojë; ndërkohë, anëtarët e familjes duhet të luten dhe të agjërojnë sa më shumë që të jetë e mundur. Kështu thotë Zoja dhe kështu është, babai im. Por tani më intereson diçka tjetër.
Janko: Le ta dëgjojmë.
Vicka: A mund të më thoni, megjithëse nuk është e rëndësishme, sa shërime janë bërë të njohura deri më tani në Medjugorje?
Janko: Me siguri, nuk e di. Deri disa muaj më parë kishte më shumë se 220. Tani për tani po ju them vetëm këtë. Mund të jetë që në ndonjë rast tjetër do t'ju tregoj më shumë rreth saj. Sigurisht që ka akoma disa që nuk janë raportuar.
Vicka: Sigurisht. Nuk është e rëndësishme t'i raportoni ato. Zoti dhe Zonja jonë e dinë se çfarë po bëjnë.
Janko: Vicka, a është më i qartë besimi im në shërimet tani?
Vicka: Po, le të vazhdojmë më tej.