Катетеза на исповед во времето на постот
ДЕСЕТ ЗАПОВЕДИ, ДЕКАЛОГ се Господ, твојот Бог:
1. Нема да имаш друг Бог освен мене.
2. Не го споменувајте името на Бога залудно.
3. Запомнете да ги осветувате празниците.
4. Почитувајте ги вашите татко и мајка.
5. Не убивајте.
6. Не правете нечисти дела (*).
7. Не крадете.
8. Не кажувајте лажно сведочење.
9. Не ја посакувај жената на другите.
10. Не посакувај работи на други луѓе.
(*) Известуваме извадок од говорот на Јован Павле II до епископите на Соединетите Американски Држави:
„Со искреноста на Евангелието, сочувството на пастирите и милосрдието Христово, вие се осврнавте на прашањето за нераскинливоста на бракот, со право изјавувајќи: „Пактот меѓу маж и жена обединети во христијанскиот брак е нераскинлив и неотповиклив. колку љубовта Божја кон својот народ и Христовата љубов кон неговата Црква“. Воспевајќи ја убавината на бракот, вие со право зазедовте позиција и против теоријата на контрацепција и контрацептивни дејства, како што направи енцикликата Humanae vitae. И јас самиот денес, со истото убедување како Павле VI, го ратификувам учењето на оваа енциклика, издадена од мојот Претходник „по силата на мандатот што ни го довери Христос“. Опишувајќи ја сексуалната заедница меѓу мажот и жената како посебен израз на нивниот пакт на љубов, со право изјавивте: „Сексуалниот однос е човечко и морално добро само во бракот: надвор од бракот е неморално“.
Како луѓе кои имаат „зборови на вистината и силата Божја“ (2. Кор 6,7:29), како автентични учители на Божјиот закон и сочувствителни Пастири, вие исто така со право изјавивте: „Хомосексуалното однесување (што мора да се разликува од хомосексуалното ) е морално нечесен“. „…И магистеријата на Црквата, во согласност со постојаната традиција, и моралното чувство на верниците без двоумење потврдија дека мастурбацијата е суштински и сериозно нарушен чин“ (Декларација на Светата конгрегација за доктрината на верата во врска со некои прашања за сексуалната етика, 1975 декември 9 година, н.
ПЕТТЕ ПРЕСОВИ НА ЦРКВАТА
1. Присуствувајте на миса во недела и други закажани празници и останете ослободени од работа и други активности кои би можеле да го спречат осветувањето на таквите денови.
2. Исповедајте ги своите гревови барем еднаш годишно.
3. Прими ја тајната Евхаристија барем на Велигден.
4. Воздржувајте се од јадење месо и почитувајте го постот во деновите што ги утврдува Црквата.
5. Обезбедете ги материјалните потреби на самата Црква, според нечии можности.
ПОКАЈАНИЕ ИЛИ ЖАЛИ ЗА ГРЕВИТЕ
11. Што е покајание?
Покајанието е тага или болка од направените гревови, што нè тера да предложиме да не грешиме повторно. Може да биде совршен или несовршен.
12. Што е совршено покајание или покајание?
Совршеното покајание или скрушеност е незадоволство од направените гревови, затоа што тие се навреда за Бога, нашиот Отец, бескрајно добри и љубезни, и причина за страдањата и смртта на Исус Христос, Синот Божји и наш Искупител.
13. Што е несовршено покајание или трошење?
Несовршеното покајание или трошење е незадоволство од направените гревови, поради страв од вечна казна (Пекол) и временски казни, па дури и поради грдотијата на гревот.
Решим ДА НЕ НАПРАВАМ ПОВЕЌЕ
14. Што е цел?
Целта е одлучната волја никогаш повеќе да не се прават гревови и да се избегнат можностите за нив.
15. Кој е поводот на гревот?
Поводот на гревот е она што нè става во опасност од грев.
16. Дали сме должни да избегнуваме прилики на грев?
Ние сме должни да бегаме од приликите на гревот, затоа што сме должни да бегаме од гревот: кој не бега од нив, завршува со паѓање, бидејќи „кој ја сака опасноста ќе се изгуби во неа“ (Сир 3, 27).
ОБВИНУВАЊЕ ЗА ГРЕВ
17. Што е обвинението за гревови?
Обвинението за гревови е манифестација на гревовите што му се прават на свештеникот исповедник, за да добие ослободување.
18. За кои гревови сме должни да се обвинуваме?
Ние сме должни да се обвинуваме себеси за сите смртни гревови (со број и околности) кои сè уште не се признаени или лошо исповедани. Црквата силно препорачува да се исповедаат дури и срамните гревови за да се формира совеста, да се бориме против лошите склоности, да се исцелиме од Христос и да напредуваме во животот на Духот.
19. Како треба да биде обвинението за гревови?
Обвинувањето за гревови мора да биде скромно, целосно, искрено, разумно и кратко.
20. Кои околности мора да се појават за обвинението да биде целосно?
За да биде обвинението целосно, мора да се манифестираат околностите што ја менуваат природата на гревот:
1. оние за кои навредливото гревовно дејство станува смртоносно;
2. оние за кои гревовното дејство содржи два или повеќе смртни гревови.
21. Кој точно не се сеќава на бројот на своите смртни гревови, што да прави?
Секој што не се сеќава точно на бројот на неговите смртни гревови, мора да ги обвини барем за приближен број.
22. Зошто не треба да дозволиме да бидеме обземени од срам и да молчиме за некој смртен грев?
Не смееме да дозволиме да бидеме обземени од срам и да премолчиме за некој смртен грев, затоа што ние му се исповедаме на Исус Христос во личноста на исповедникот, а тој не може да открие никаков грев, дури и по цена на својот живот (светански печат); и затоа што, во спротивно, со тоа што нема да добиеме прошка ќе бидеме осудени.
23. Дали некој што молчел за смртен грев од срам би направил добра исповед?
Секој што од срам ќе молчи за смртен грев, не би направил добро исповедање, туку би извршил светољубивост (*).
(*) Сакрилегијата се состои во невреднување или недостојно третирање на светите тајни и други литургиски дејствија, како и на луѓето, предметите и местата посветени на Бога Таинство, нашиот Господ Исус Христос е присутен на вистински, реален, суштински начин; со неговото Тело и неговата Крв, со неговата Душа и со неговата Божественост.
24. Што треба да направи некој што знае дека не признал добро?
Секој кој знае дека не признал добро, мора да ги повтори признанијата дадени лошо и да се обвинат себеси за извршените светољубиви.
25. Дали некој кој, без вина, превидил или заборавил смртен грев, направил добра исповед?
Секој што пропуштил или заборавил смртен (или сериозен) грев без своја вина, направил добра исповед. Ако се сеќава на тоа, останува должен да го признае тоа во следната Исповед.
ЗАДОВОЛСТВО ИЛИ ПОКАЈАЊЕ
26. Што е задоволство или покајание?
Задоволството, или светотаинското покајание, е завршување на одредени дела на покајание што исповедникот му ги наметнува на покајникот за да ја поправи штетата предизвикана од сторениот грев и да ја задоволи Божјата правда.
27. Зошто е потребно покајание во Исповедта?
Во Исповедта, покајанието се наметнува затоа што ослободувањето го одзема гревот, но не ги лекува сите нарушувања што ги предизвикал гревот (*). Многу гревови предизвикуваат навреда на другите. Мораме да направиме се што е можно за да се поправиме (на пример, враќање на украдените работи, враќање на угледот на клеветените, заздравување на раните). Тоа го бара едноставната правда. Но, уште повеќе, гревот го ранува и слабее самиот грешник, како и неговите односи со Бога и со другите. Ослободен од гревот, грешникот сепак мора да закрепне целосно духовно здравје. Затоа, тој мора да направи нешто повеќе за да ги поправи своите гревови: тој мора адекватно да ги „задоволува“ или „искупи“ своите гревови.
(*) Гревот има двојна последица. Смртниот (или тежок) грев нè лишува од заедницата со Бога и затоа нè прави неспособни да постигнеме вечен живот, чие лишување се нарекува „вечна казна“ за гревот. Од друга страна, секој грев, дури и вечен, предизвикува нездрава приврзаност кон суштествата, на која му треба прочистување, и овде под и по смртта, во државата наречена Чистилиште. Ова прочистување нè ослободува од таканаречената „временска казна“ на гревот. Овие две казни не смеат да се сфатат како еден вид одмазда, која Бог ја нанесува однадвор, туку како што произлегува од самата природа на гревот. Обраќањето, кое произлегува од горливото милосрдие, може да доведе до целосно очистување на грешникот, така што веќе нема никаква казна.
Простувањето на гревот и обновувањето на заедницата со Бога повлекува простување на вечните казни на гревот. Меѓутоа, привремените казни за гревот остануваат. Христијанинот мора да се труди, трпеливо да трпи страдања и искушенија од секаков вид и, кога ќе дојде денот, мирно да се соочи со смртта, да ги прифати овие временски казни за гревот како благодат; тој мора да се обврзе, преку дела на милосрдие и милосрдие, како и преку молитва и разни практики на покајание, целосно да го одложи „стариот човек“ и да го облече новиот човек“. 28. Кога мора да се изврши покајание?
Ако исповедникот не пропишал време, покајанието мора да се изврши што е можно поскоро.