Христос автор на воскресение и на живот

Апостол Павле, потсетувајќи се на среќата за вратеното спасение, вели: Како што преку Адам смртта влезе во овој свет, така преку Христа спасението му се враќа на светот (сп. Рим 5:12). И повторно: Првиот човек земен од земјата е земјата; вториот човек доаѓа од небото и затоа е небесен (1. Кор. 15:47). Исто така, вели: „Како што го носевме ликот на човекот на земјата“, тоа е на старецот во грев, „ние ќе го носиме и ликот на небесниот човек“ (1. Кор. 15:49), т.е. го имаме спасението човекот претпоставен, откупен, обновен и очистен во Христа. Според самиот апостол, Христос е на прво место затоа што тој е автор на неговото воскресение и на животот. Потоа доаѓаат оние кои му припаѓаат на Христос, односно оние кои живеат следејќи го примерот на неговата светост. Овие имаат сигурност засновано на неговото воскресение и ќе ја поседуваат со себе славата на небесното ветување, како што вели самиот Господ во Евангелието: Оној што ме следи нема да пропадне, туку ќе премине од смрт во живот (сп. Јн. 5, 24) .
Така, страста на Спасителот е животот и спасението на човекот. Од оваа причина, всушност, тој сакаше да умре за нас, така што ние, верувајќи во него, да живееме засекогаш. Со текот на времето, тој сакаше да стане она што сме, за да го исполниме ветувањето за неговата вечност во нас, да можеме да живееме со него засекогаш.
Ова, велам, е благодатта на небесните мистерии, ова е дарот на Велигден, ова е празникот на годината што најмногу ја посакуваме, ова се почетоците на животодавните реалности.
За оваа мистерија, децата генерирани во виталното перење на светата Црква, препородени во едноставноста на децата, прават звукот на нивната невиност да звучи. Врз основа на Велигден, христијанските и светите родители, преку вера, продолжуваат со ново и безброј потекло.
За Велигден цвета дрвото на верата, крштевката станува плодна, ноќта сјае со нова светлина, дарот на небото се спушта и светата тајна ја дава својата небесна храна.
За Велигден, Црквата ги поздравува сите мажи во пазувите и ги прави еден народ и едно семејство.
Обожавателите на една божествена материја и семоќност и на името на трите лица го пеат псалмот на годишниот празник со Пророкот: „Ова е денот кога Господ го создаде: да се радуваме и да се радуваме на тоа“ (Пс. 117, 24) Кој ден? Се прашувам. Оној што го даде почетокот на животот, почетокот на светлината. Овој ден е архитект на сјајот, односно самиот Господ Исус Христос. Тој за себе рече: Јас сум денот: кој оди во текот на денот не се сопнува (сп. Јн. 8, 12), тоа е: Кој го следи Христа во сè, следејќи ги неговите стапки, ќе го достигне прагот на вечната светлина. Ова го бараше од Отецот кога сè уште беше овде подолу со своето тело: Оче, сакам оние што веруваа во мене да бидат таму каде што сум: за да како што си во мене и јас во тебе, така и тие да останат во нас (сп. Јн. 17, 20 навака).