Посветеност на Бога: да се спаси душата од прашина!

Нашите браќа се покриени со прашина, браќата и кочии од прав се дадени за служба на нашата душа. Не дозволувајте нашата душа да тоне во прашина! Да не се заробувам во прашина! Нека живата искра не се изгасне во гробот од прашината! Постои многу огромно поле на земна прашина, кое нè привлекува кон себе, но уште пообемно е неизмерното духовно царство, кое ја нарекува нашата душа нејзина роднина.

 За прашината на месото сме навистина како земјата, но за душата сме како небото. Ние сме доселеници во привремени колиби, ние сме војници во минување шатори. Господи, спаси ме од прашина! Така се моли покајаниот крал, кој прв подлегнал на прашината, сè додека не видел како правот го влече во провалијата на пропаста. Прашината е човечко тело со своите фантазии: прашина се и сите зли луѓе, кои се борат против праведниците: прашината е и демони со своите ужаси.

 Господ да не спаси од целата таа прашина. Само тој може да го стори тоа. И ние се обидуваме, пред сè, да го видиме непријателот во нас, непријателот, кој привлекува и други непријатели. Најголемата мизерија за грешникот е тоа што тој е сојузник на неговите непријатели против себе, несвесно и неволно. А праведниот добро ја зацврсти својата душа во Бога и во царството Божјо, и тој не се плаши.

Прво не се плаши од себе, а потоа не се плаши од други непријатели. Тој не се плаши затоа што не е ниту сојузник ниту непријател на неговата душа. Оттаму, ниту луѓето, ниту демоните не можат да му направат ништо. Бог е негов сојузник, а Божјите ангели се негови заштитници: што може човекот да му направи, што демонот може да му направи, што правот да му направи? А праведниот добро ја зацврсти својата душа во Бога и во царството Божјо, и тој не се плаши.