Посветеност кон Падер Пио: неговите мисли денес 22-ри август

18. Одете со едноставност по патот Господов и не го измачувајте вашиот дух.
Мора да ги мразите вашите недостатоци, но со тивка омраза и веќе не вознемирувачки и немирен.

19. Исповед, што е миење на душата, мора да се изврши најдоцна на осум дена; Не се чувствувам како да ги чувам душите подалеку од исповед повеќе од осум дена.

20. Theаволот има само една врата да влезе во нашата душа: волја; нема тајни врати.
Ниту еден грев не е таков ако не бил сторен со волја. Кога волјата нема никаква врска со гревот, тоа нема никаква врска со човечката слабост.

21. devаволот е како лута куче на ланецот; над границата на ланецот, тој не може никого да гризе.
И тогаш останете настрана. Ако се приближите, се фаќате.

22. Не ја напуштајте својата душа на искушение, вели Светиот Дух, бидејќи радоста на срцето е живот на душата, тоа е неисцрпно богатство на светоста; додека тагата е бавна смрт на душата и не е од корист за ништо.

23. Нашиот непријател, претпоставен против нас, станува посилен со слабите, но со оној што ќе му се спротивстави со оружјето во рака, станува кукавица.

24. За жал, непријателот секогаш ќе биде во нашите ребра, но, сепак, да се потсетиме дека Девицата надгледува над нас. Па ајде да се препорачаме на Нејзината, ајде да размислиме за неа и сигурни сме дека победата им припаѓа на оние кои веруваат во оваа голема мајка.

25. Ако можете да го надминете искушението, ова има ефект што лажото го има на неуредни алишта.

26. Би претрпел смрт безброј пати, пред да го навредам Господ со отворени очи.

27. Со мисла и исповед, не смее да се врати на гревовите обвинети во претходните признанија. Поради нашата кавга, Исус им простил на судскиот суд. Таму се најде пред нас и нашите мизерии како доверител пред несолвентен должник. Со гест на бесконечна великодушност тој се распадна, ги уништи ветувачките белешки потпишани од нас со грешење, и што сигурно не можевме да го платиме без помош на неговата божествена благост. Враќајќи се на тие грешки, сакајќи да ги воскреснеме само да сè уште да имаат прошка, само за сомнежот дека не биле навистина и во голема мерка простени, можеби не би се сметале како чин на недоверба кон доброто на кое тој го покажал, солзи себе си сè наслов на долгот што сме го договориле со грешење? ... Врати се, ако ова може да биде причина за утеха на нашите души, твоите мисли нека се свртат и кон делата направени пред правдата, кон мудроста, до бескрајната милост Божја: туку само да плачеш над нив откупните солзи на покајание и убов.

28. Во невремето на страстите и неповолните настани, нè одржува драгата надеж за неговата неисцрпна милост: ние самоуверено трчаме до Трибуналот на казна, каде тој со вознемиреност од татко нè чека во сите времиња; и, иако сме свесни за нашата несолвентност пред него, не се сомневаме во свеченото простување изречено на нашите грешки. Ние ги ставаме на нив, како што Господ го постави, сепсурален камен!