Мистеријата за нашиот нов живот

Блажениот Јов, како лик на светата црква, понекогаш зборува со гласот на телото, понекогаш наместо со гласот на главата. И додека зборува за нејзините екстремитети, тој веднаш се искачува на зборовите на началникот. Затоа, исто така, додаваме: Ова страдам, но сепак нема насилство во моите раце и мојата молитва е чиста (сп. Јов 16:17).
Всушност, Христос претрпе страст и го издржа мачењето на крстот за наше спасение, иако тој не изврши насилство со рацете, ниту згреши, ниту имаше измама на устата. Тој сам од сите ја крена молитвата кон Бога, затоа што дури и во истата страдална страст се молеше за прогонителите, велејќи: „Татко, простете им, затоа што не знаат што прават“ (Лк. 23:34).
Што можеме да кажеме, што можеме да замислиме повеќе чисто од нечија милосрдна мисија во корист на оние што нè прават да страдаме?
Затоа се случило, крвта на нашиот Откупител, пролеана сурово од прогонителите, тогаш од нив ја подигнала со вера и Христос била прогласена од нив како Син Божји.
Од оваа крв, добро се додава: „О земјата, не ја покривај мојата крв и не дозволувај мојот крик никогаш да престане“. На грешникот му било кажано: Вие сте земја и ќе се вратите на земјата (Посл. 3). Но, земјата не ја чуваше скриена крвта на нашиот Откупител, затоа што секој грешник, претпоставувајќи ја цената на неговото откупување, го прави предмет на својата вера, негови пофалби и објавување на другите.
Земјата не ја покри неговата крв, исто така затоа што светата црква сега ја проповедаше мистеријата за неговото откупување во сите делови на светот.
Исто така, треба да се забележи што се додава: „И нека не запре мојот плач“. Самата крв на откуп што е донесена е плачот на нашиот Откупител. Затоа, Павле зборува и за „крвта од попрскување од гласот поелоквентен од оној на Авел“ (Евр. 12:24). Сега од крвта на Авел е речено: „Гласот на крвта на вашиот брат ми извикува од земјата“ (Гн. 4, 10).
Но, крвта на Исус е поотворена од онаа на Авел, затоа што крвта на Авел бараше смрт на братоубиство, додека крвта на Господ го импресионираше животот на прогонителите.
Затоа, ние мора да го имитираме она што го примаме и да им го проповедаме на другите она што го почитуваме, така што тајната на страста на Господ не е залудна за нас.
Ако устата не го објави она во што верува срцето, неговиот плач исто така се задушува. Но, за да не биде покриен неговиот плач во нас, секој според своите можности мора да им сведочи на браќата за тајната на неговиот нов живот.